Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 129
ÞRJAR VBNZLAKONUR.
95
þrátt fyrir lieilsuskortinn, óð kún
eld brennanda — eldinn og’ eitur-
árnar, sem voru milli kennar og
spillingarinnar í borgunum. Hug-
rekki hennar studdist við trúna
og kærleikann og vonina um á-
rangur.
Eg sá Ólafíu ári áður en liún
lézt — snjóhvíta af hærum. Yar
að sjá aftan á höfuðið eins og
álftar ham.
En hvað er eg að hugsa! Eng-
inn lýsir með orðum yfirbragði
konu, sem lielgað hefir allar gáf-
ur sínar málefnum eilífðarinnar
og mannkærleikaus.
Matthías kvað um Þorbjörgu og
Einar um móður sína. — Ólafía
átti inni fyrir því, að stórskáld
mintist hennar. Nú var Matthías
fallinn frá, svo að ekki varð við
hann átt um kvæðisgerð. Og í
Einar varð ekki náð — eg gat það
ekki a. m. k. Eg varð þess vegna
að eiga við sjálfan mig um þetta
mál, — eða láta það falla niður að
öðrum kosti. Eg settist niður, og
lagði höfuð mitt í bleyti, eftir því
sem eg gat, og getur hér að líta
þann árangur. Ivvæðið hefir ver-
ið prentað í blaði í Keykjavík, en
hér er það nokkuð aukið. Og þess
vegna m. a. læt eg það fylgja þess-
um orðum. Mér þótti seint full-
gert við Ólafíu í orðum og þess
vegna var eg svo lengi og oft að
renna hugskotsaug’um í áttina til
hennar.
ÓLafía ■Jóhannsdóttir.
Er drýgir á þjóSvegum forsælu og fjúk
og fúa, er mann-sóma granda —
hjá ástvinu lausnarans krýp eg á kné
meö kveöju, sem ljúft er að vanda.
Á kven-sóma tiginn þó kastaö sé mold
og kafaldi úr loftinu fenni,
er sama fegurð á svanhvítum hadd’
og sífeldur ljóminn á enni.
Það valkvendi stundaði’ að liðsinna lýð
og leysa úr spillingar viðjum,
er flakandi vesling á herðar sér hóf
með hugð, sem er ættuð frá gyðjum.
Því eftirleit gerði að úrvinda sál,
er öll tók í skjólin að fenna,
og har inn í kytrurnar bjarma og yl,
var bjargvættur fallinna kvenna.
Sá orðstír varð fleygur um eyjar og lönd
fór inn í þau svörtustu myrkur,
’in goðborna mælska og hlýja sem hreif
og heilagur siðferðisstyrkur.
En ítæk er gangan um annmarka torg;
þann yrmling ei mannúðin temur,
sem bernskuna ginnir á einnættan ís
og æsku í launsátri kremur.
Þó hart yrði’ í spori, var hugrekkin þíð,
er hafnaði veraldar seimi.
En hins vegar ól hún þó lífræna list,
sem ljómar í bókmenta heimi.
En hrópandi rödd var harmsögu grein,
er hún færði’ í málsnildar letur;
með sanninda innileik grípur svo geð,
að grátstaf í kverkarnar setur.
Hún barðist við launsátra ísmeygin öfl
og eitrið, sem drýpur af tungu,
og rennur um varir og ratar í brjóst
og rænunni sviftir þá ungu.
Hve jörðin vor fóstrar þau aödráttaröfl,
sem ómenning fúslega þjóna: