Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 145

ÞJÓÐRÆKNIS-SAMTÖK ISLENDINGA 1 VESTURHEIMI
111
imldinn verið nieðal Islendinga í
Winnipeg. Er svo var komiS,
\arð fundarsköpum naumast við
komið. 'Sendur hafði verið þang-
að lögregluþjónn að undirlagi
einlivers, til að gæta góðra siða
Yar fundur settur.
Tilraun gjörði fundarstjóri, Sig-
tryggur Jónasson, að skýra mál-
efni það, er fyrir lá, gat þess, að
fundurinn væri boðaður svo gott
sem að beiðni 300 manna, er allir
hefðu tjáð sig fylgjandi því, að
17. júní yrði kjörinn þjóðminn-
ingardagur í stað 2. ágústs. Eigi
heyrðist ræða lians fram um sal-
inn. Eftir nokkrar tilraunir, er
fóru á sömu leiÖ, af hálfu ýmsra
annara ræðumanna, sáu þeir, ei
fyrir fundinum stóðu, að til einsk-
is myndi koma. Var því eigi ann-
að fyrir en einhverjum ráðum að
hafa mannsafnaðinn burtu og
slíta fundi. En það var vandinn
meiri. Yar nú komið í orðasennu
millum ýmsra forgöngumanna
beggja flokkanna og fremur tekið
að óspekjast. Hétu þá einhverjir
nærstaddir á Magnús Paulson að
finna til þess ráð að af fundi yrði
gengið. Kvaddi hann sér þá
hljóðs, gat þess, að þegar væri of-
margir komnir í fundarsalinn tii
þess að hættulaust mætti heita
Kvað hann loftsal þenna eigi svc
traustan vera, að hann mætti þola
þyngsli þau, er nú væri þar saman
söfnuð, ef til nokkurs kæmi, væru
því fundarmenn í hinni mestu
hættu staddir eins og komið
væri. Mæltist hann til, að menr
léti að orðurn sínum og hefði sig á
burt, áður en til skaða kæmi. Einn
vin sagðist hann eiga hér inni, ei
sér væri öðrum fremur ant um, en
það væri konan sín, kvaðst hann
nú vilja biðja hana að verða fyrsta
til þess að rýma úr salnum. Eigi
Jiafði hann fyr lokið erindi
þessu, en nokkurir fóru að liafa
sig burtu. Stóð þá B. L. Bald-
winson upp og bað fólk að hreyfa
sig hvergi. Ef salur þessi væri
svo ótraustur, sem látið væri, ætti
almenningur ekki sök á því, held-
ur þeir, er boðað hefðu til fund-
arins, en sjálfur kvaðst liann ekki
álíta, að hin minsta hætta væri á
ferðum. Ivom þá stanz á marga,
er ætluðu að fara. Bar hann því
næst fram þá tillögu, að lialdið
væri fast við 2. ágúst sem Islend-
ingadag. Eigi vildi forseti taka
tillöguna til greina. Bar þá uppá-
stungumaður upp tillöguna sjálf-
ur, og var liún samþykt með stór-
um atkvæðamun. Voru þá 17.
júní menn margir gengnir af
fundi. Virtist þá ekki vera eftir
fleiru að bíða. Sundraðist fund-
urinn svo að eftir lítinn tíma voru
flestir farnir. Var nú haldið í
smá-hópum vestur göturnar og
heimleiðis. Heyrðist þá sagt, ei
farið var af stað frá fundarsaln-
um: “Við höfum tapað, en skríll-
inn vann.” Voru orð þessi höfð
að máltæki síðar, og hafa þau
þannig í minni loðað.
Nokkru fyrir þenna fund hafði
B. L. Baldwinson, sem forseti frá-
farandi Islendingadags - nefndar
boðað til fundar á “Nortlnvest