Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1924, Blaðsíða 150

TÍMARIT bJÓDRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
116
gangur forgöngumanna með þessu
að etja kappi við Islendingadag-
inn, né kom þeim til liugar að ó-
beinlínis yrði þessi “klúbbur”
þeirra til þess að eyða þrætum um
þjóðminningardaginn. Félagið
var reist á þjóðlegum grundvelli
og auk skemtifunda gekst það
fyrir samkomuhaldi að miðjum
vetri, er það nefndi “Þorráblót”.
Var alt kapp lagt á, að gjöra sam-
komu þessa sem þjóðlegasta, svo
sem frekast var unt. Var ort og
mælt fyrir minnum, borinn fram
íslenzkur matur og efnt til ýmis-
konar leika að loknum ræðuhöld-
um. Varð samkoma þessi eins-
konar Islendingadagur að vetri.
Að félagsskap þessum og miðs-
vetrarhátíð hölluðust nú brátt
margir þeirra manna, er mest
höfðu mælt fram með 17. júní.
Virtist svo, sem að með þessu væn
úrlausn fundin all-viðunanleg, svo
að báðir hefði nokkuð til síns
máls. Varð þeim það áhugaefni,
að samkoman gæti farið sem bezt
fram og náð sem almennastri
hylli. En brátt kom það í ljós, að
eigi varð því takmarki náð án sam-
komulags. og almenn gat hún eigi
orðið, ef fólk átti enn að skiftast í
t.vo andstæða flokka. Varast varð
því að vekja deilur að óþörfu,
eða ala á þeim ágreiningi er orð-
inn var og hlaut að verða fyrir-
tækinu að fjörlesti fyr eða síðar.
Því það varð brátt sýnilcgt, að
það var engu síður nauðsynlegt,
ef vel átti að fara, að fá 2. ágústs-
menn til að sækja mótið en þá, er
hölluðust að 17. júní. Að öllu
leyti gat hvorugur flokkurinn ver-
ið án liins, og ef hver studdi ann-
an, voru Islendingar nógu lið-
margir til þess að halda uppi, með
sæmilegum myndarskap, tveimur
almennum samkomum, annari að
miðju sumri, hinni að miðjum
vetri, ef meginþorri þeirra fylgd-
ist að. Það varð því að einskon-
ar þegjandi samkomulagi, að
sækja samkomurnar á víxl og að
hvorugur legði stein í annars
götu. Fór þannig að smá draga
saman aftur og þess betur sem
lengur leið.
Kemur þetta fyrst í ljós við Is-
íendingadagsliald* 1904. Er hátíð-
in með meiri myndarskap en árið
áður og samhygð meiri. Kæðu-
menn eru séra Guðm. Einarssson
í Ólafsvík, er þá dvaldi vestra sem
stúdent; Jón alþingism. Jónsson
frá Sleðbrjót og Skúli Gí(uðmunds-
son) Skúlason lögfræðingur, er
þá átti lieima í Grand Forks. Ár-
ið eftir, 1905, er hún búin að ná
sínu forna gengi. Það sumar
mælti séra Friðr. J. Bergmann
fyrir minni Islands, Skapti B.
Brynjólfsson fyrir minni Vestur-
íslendinga, og B. L. Baldwinson
fyrir minni Canada. Var hátíð-
in vel sótt. Gísli (Guðmundsson)
Goodman (úr Aðaldal í Þingeyj-
arsvslu), er þá um undanfarin ár
hafði verið organisti við Fyrstu
Lúthersku kirkju í Winnipeg, gaf
$10.00 til verðilauna “fyrir bezt
samið fnimort fjórraddað söng-
lag við eitthvert íslendingadags-