Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Qupperneq 95

Upphaf borgaralegs hjónabands á Islandi
77
—“Þú veizt, ” segir Magnús, að
læknirinn vitjar oft sjúklinga
sinna. Næst er hann kemur, ertu
lieilbrigð, o g það skulum við
þakka meðölunum hans. Við hell-
um bara niður svefndropunum
svona smátt og smátt, eftir því sem
svarar fyrirlagi hans um það, hvað
þú átt að nota eða taka inn. Hina
dropana gevmum við!”
Morguninn eftir fer Magnús á
fund læknisins og segir: “Meðölin
ætla. ekki að duga til langframa og
nú er eg kominn til þess að til-
kynna lireppsnefndar-oddvitanum
það, að lireppsnefndin verður að
hirða Þuríði og' sveitarbarnið, sem
hjá okkur er, því Þuríður er orðin
brjáluð! Þetta er nú hvorki meira
né minna en það að þrír ómagar
bætast á sveitina, því Þuríður mun
reynast tvígildur ómagi, eða liver
ætli vilji taka hrjálaða manneskju
fvrir einfalt meðlag. Það þarf að
ráðstafa þeim strax!”
“Ussu, sussu! Þetta má ekki svo
til ganga,” segir læknir, “prestur-
inn verður að gifta ykkur og það
sem allra fyrst; þá vona eg að
henni batni; annars lýzt mér illa
á það. Eg skal nú tala við hrepps-
nefndina.”
Iireppsnefndin skaut á fundi og
samþykti í einu ldjóði að skora á
prestinn að gifta þau Magnús og
Þuríði þegar í stað, ella verði
hann (presturinn) að ábyrgjast
afleiðingarnar: Þuríður missi vit-
ið, ef hún verði skilin frá Magnúsi
og sé þetta þegar farið að sýna
sig: “Hún er þegar orðin brjál-
uð!” Bréfið var þegar ritað og
maður sendur tafarlaust með það
til prestsins. ,
Klerki brá við og fór hann sam-
stundis á fund sýslumanns og tjáði
honurn hvernig komið væri: Þuríð-
ur sé að verða viti sínu f jær af því
að eiga að skilja við Magnús, en
sér sé ekki heimilt að gifta þau,
þar eð þau séu annarar trúar; því
sé nú bezt, að láta þau synda sinn
eiginn sjó og lofa þeirn að búa
saman unz svarið — sem hann átti
von á að fá — sé komið. Biður
hann nú sýslumann í mannkærleik-
ans nafni að veita þeim sambúðar-
levfi þar til er hann fái svar upp á
fyrirspurn sína.
‘ ‘ Til þess þarf læknisvottorð! ’ ’
segir sýslumaður.
Prestur fer því á fund læknis og
fær vottorðið í hvelli, færir það
sýslumanni og spyr, hvort hann
geti nú veitt leyfið.
“Já,” segir sýslumaður, “ef
Magnús sækir um það sjálfur! ’ ’
—En nú nenti prest.ur ekki að
tilkynna Magnúsi ])etta; þóttist
hafa haft nóga snúninga fyrir
hann í þessu máli þótt þetta liði
undan og svo var honum heldur
ekki sárt um þótt Magnúsi kynni
að sjást yfir í því atriði og yrði
þau Þuríður og Magnús að skilja
eftir alt saman, enda virtist presti
hann nú vera búinn að losa sig við
alla ábyrgðina af afleiðingum
skilnaðarins og mætti hann nú, sín
vegna fara fram, eins og til var
ætlast í fyrstu. — Pór prestur því
lieim til sín. — En Þorsteinn lækn-
ir vissi vel, að Magnús þurfti að
sækja um sambúðarleyfið, ef hann
átti að fá það. Sem hreppsnefnd-
aroddviti vildi hann fyrir hvern
mun að Þuríður héldi vitinu og að
ekki yrði sveitarvandræði að lienni