Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1935, Qupperneq 105

Ármann frændi
87
minnar. Og' mér fanst að það
draga sárasta sviðann úr heimþrá
minni, að vita það.
Eg spurði herra Oswald að því,
skömmu eftir að eg kom til hans,
livort hann þekti nokkurn Islend-
ing í Dartmouth. Hann kvaðst
ekki vita til þess, að þar væri nokk-
ur Islendingur; að minsta kosti
hefði hann aldrei heyrt þess getið.
Eg sagði lionum að eg' liefði heyrt
að þar væri Islendingur, Ármann
að nafni, sem væri í vinnu hjá járn-
smið, sem liéti Arehibald. Og eg
lét það í ljós, að mig langaði til að
finna hann einlivern tíma. Herra
Oswald sagði að það væri satt, að
í Dartmouth væri járnsmiður, sem
liéti Archibald, en kvaðst aldrei
hafa heyrt að Islendingur væri í
þjónustu hans. Um það sagðist
hann samt skyldi grenslast næst
þegar hann færi inn í bæinn.
En það kom ekki til þess, að
hann þyrfti að grenslast eftir því,
því að skömmu síðar kom aldraður
maður frá Dartmouth til að finna
Oswalds-hjónin. Þau þektu haun
vel. Hann hét John Williams og
var garðyrkjumaður. Þegar hann
sá mig, spurði hann herra Oswald
um það, hvaðan eg væri. Og þá er
hann vissi, að eg var Islendingur,
fór liann að segja okkur frá því, að
íslenzkur maður væri húinn að
vera. um nokkurn tíma hjá Allan
Archibald járnsmið.
“Hvað heitir sá íslendingur?”
spurði herra Oswald.
“Það veit eg ekki,” svaraði Wil-
liams; “eg heyri að hann er jafnan
kallaður: Islendingurinn, eða Is-
lendingurinn hans Archibalds.
Hann er sagður að vera góður
verkmaður og hagur vel bæði á tré
og járn. Mér er sagt að hann sé
í hjáverkum sínum að smíða bát á
stærð við fjögramanna-far; og
sumir halda, að hann ætli að fara
aleinn á þeim bát alla leið til ts-
lands, strax og hann hefir gjört
hann sjófæran, því að hann kvað
ekki festa yndi hér í Ameríku. ’ ’
“Slíkt nær nú engri átt,” sagði
herra Oswald, “því að enginn
maður fer einsamall á fjögra-
manna-fari yfir Atlantshaf.”
“Þetta segja menn þó, að liann
hafi í hyggju,” sagði Williams.
Svo töluðu þeir ekki meira um
það. En litlu síðar átti herra Os-
wald ferð inn til Dartmouth, og
bauð liann mér að fara með sér.
Það þáði eg með þökkum. Og þeg-
ar við komum inn í bæinn, benti
liann mér á smiðju, sem þar var
niður við sjóinn.
“Þarna er smiðjan hans Archi-
balds,” sagði hann; “þú getur
Ixeðið mín þar, meðan eg stend við
í búðinni þarna yfir frá. Eg veit,
að þig langar til að heilsa upp á
landa þinn. Þú mátt samt ekki
tefja fyrir honum. En þú mátt
bjóða lionum að koma til okkar á
sunnudaginn, ef þú vilt.”
Bg var herra Oswald af lijarta
þakklátur fyrir að leyfa mér þetta.
Og gekk eg nú rakleitt yfir að
smiðjunni, nam staðar fyrir fram-
an dyrnar og horfði inn. Smiðjan
var stór, og voru þar þrír menn
inni og unnu af kappi. Yoru þeir
allir miklir menn vexti og krafta-
legir, en einn þeirra bar þó af þeim
öllum, og þóttist eg vita, að ]>að
væri sjálfur yfirsmiðurinn, Allan
Ai’chibald. Gekk eg til hans, þar