Alþýðublaðið - 30.01.1924, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
'3
Legreglusamþykt Reykjavíkur
og nærgætni við sjúklinga.
Til er Iðgreglusamþykt fyrir
Reykjavík, sem mælir svo fyrir
í 7. grein, sem fer hér á eftir:
> 7. gr. Eigi má skjóta af byss-
um, skammbyssum, lyklabyssum,
örvabogum eða öðrum skotvopn-
um á eða yfir almannafæri. Á
almannafæri má eigi • kveikja í
púðri, skoteldum eða sprengi-
efnum. Nauðsynlegar sprenging-
ar vegna mannvirkja má að eins
gera með sérstöku samþykki
lögreglustjóra, og ber bæði verk-
stjóri og sá, sem verkið er unnið
fyrir, ábyrgð á, að allrar varúð-
ar sé gætt.<
Svona hljóðar 7. grein lög-
reglusamþyktarlnnar, og ég get
ekki neins staðar séð, að veitt
hafi verið nein undanþága frá
henni á gamlárskvöld, svo að
þá mætti sprengja púður látlaust
til morguns og oft þar fyrir ut-
an, en það gerir mörgu gömlu
tóíki og börnum og yfirieitt öllu
sérstaklega veikluðu fólki ókleift
að ganga hér um göturnar, þótt
ekki sé nema milli húsa, til
knnningja sinna sér og þeim til
skemtunar á sjálft gamlárskvöld.
Séu þessar sprengingár óhjá-
kvæmilegar, hví er mönnum þá
ekki skipað út úr bænum og
þelr látnir hamast þar? Annars
er það merkilegt, rð þetta skuli
vera látið viðgangást á gamlárs-
kvöld, —- þessar púðurspreng-
ingar, sem sýnilegt er að bein-
Hnis eru brot á iögreglusamþykt
Reykjavíkur, sérstaklega 7. grein
hennar, sem hreint og beint
bannar sprengingar áð óþörfu,
og þarfiausar vlrðist mér þær
íyllilega vera, enda sýnist það
fara illa saman að hrópa hátt
ag lengi um, að fyrirtækin beri
sig ekki, alt sé í kaida koli,
verzlanir hafi ekki eftir þeirra
sögn næga peninga til nauð-
synjavörukaupa, og blygðast sín
þó ekki fyrir að kaupa inn siíka
óþarfavöru sem púðúrkerlingar
og flugelda (eða hvað þeir vilja
kalla það). Flyttu verzlanir ekki
inn slíkar vörur sem þessa, gæti
auðvitað enginn fengið þær
keyptar, og fyndist mér ekki
mlkill skaði áð verða.
Annars er ekki von, áð vei
fari, þegar fullorðið fólk hefir
ekki meira vit fyrir sér en svo
í peningasökum að geta ekki
látið kaupmenn, sem eru svo
gálausir sjálfir að flytja inn
þessa vöru, sitja með hana. í>eir
Hjálpærstöð hjúkrunarfélaga-
ins >Líknar< epin:
Mánudaga . . .kl. rr—12 f. h.
Þriðjudagá ... — 5—6 •. -
Mlðvikudaga . . — 3—4 ®, -
Föstudaga ... — 5—6 ©. -
Laugardaga . , — 3—4 ©, -
Bjarnargreifarnir, Kvenhatar-
inn og Sú þiiðja íást í Tjarnar-
götu 5 og hjá bóksölum.
myndu þá vissulega hætta að
hafa hana á boðstólum, og svo
ætti að vera með sitthvað, sem
óþarft er. Satt að segja finst
mér það ganga glæpi næst, að
á sama tima, sam sumir næstum
svelta, róta aðrir peningum í
slíkt sem púðurkerlingár. Ég er
nú svo gamaldags í hugsunar-
hætti, að mér hefði fundist þeim
peningum betur varið til að
seðja einhvern svangan um há-
tíðina. —
Nú Iangar mig tii að gera hér
ofurlitla athugasemd og sýna,
hvað sumir menn eru misfljótir
að hlaupa I blöðin, ef sjúkling-
um f bænum er gert ónæði.
Þótt dálitið sé langt um iiðið
og ólíku saman að jafna, heid
Sdgar Rioa Burrougha: Sonur Tarzans.
Og meðan hann horfði á hana, sótti önnur hugsun á
hann. Hún var mjög fögur og girnileg, en hvað vissi
hann um hana. Yar hun nú samt eltki ómöguleg? Stúlka,
sem prilaðí i trjám og talaði við villiapa eins og beztu
kunningja! Það var skelfilegt!
Aftur þurkaði háttvirtur herra Morison ennið. Meriem
leit á hann.
„Þér er heitt,“ sagði hún. „Mér finst kalt, siðan sól
settist. Hvers vegna svitnar þú?“
Hann hafði ekki ætlað sér að láta hana vita, að hann
hefði séð hana hjá öpunum, en hann vissi ekki fyrri til,
en það var sloppið út úr honum.
„Ég held af hræringu,“ sagði hann. „Ég fór inn i
skóginn, þegar ég fann hestinn þinn. Ég ætlaði að koma
að þér óvarri, en það var ég, sem varð undrandi. Ég
sá þig uppi i trénu hjá baviönunum.“
„Nú?“ sagði hún kæruleysislega, alveg eins og það
væri sjálfsagt, að ung stúlka væri i kuBningskáp við
villidýr.
„Það er hræðilegt!“ hrópaði Morison.
„Hræðilegt?" endurtók Meriem og hnyklaði hissa
hrýrnar. „Hvað var hræðilegt við það? Þeir eru vinir
minir. Er það hræðileg't að tala við vini sina?“
„Varstu þá að tala við þá?“ æpti Morison. „Þú skildir
þá og þeir þig?“
„Auðvitað."
„En þeir eru ógeðsleg dýr, — úrkynja dýr og af
lágu kyni. Hvernig gaztu talað dýram.il?“
„Þeir eru ekki ógeðslegir og ekki urkynja," svaraði
Meriem. „Vinir eru það aidrei. Ég' liföi árum saman á ,
meðal þeirra áður en Bivana fann mig og flutti mig
hingað. Ég þekti varla annað mál en mál Mangana.
Ætti óg að hætta að kannast við þá eingöngu vegna
þess, að ég i svipinn er manna á meðal?“
„I svipinn!“ endnrtók Morison. „Þú átt ekki yið, að
þú ætlir aftur til þeirra? Hvaða endileysu erum við að
fara með? En sú“hugsun! Þú hæðist að mér, Meriem!
Þú hefir verið góð við þessa baviana; þeir þekkja þig
og gera þér ekki mein, en að þú hafir lifað meðal
þeirra, — nei, það er óhugsandi."
„Það gerði ég nú samt,“ mælti stúlkan, er hún sá,
að þessi hugsun gagntók hann, og' skelfingin speglaðist
i andliti hans. Hún hafði gaman af að ganga betur
fram af honum. „Ójá; ög lifði þvi nær nakin meðal stóru
og iitlu apanna. Ég bjó i trjánum. Ég stökk á smá-
dýrin og át þau — hrá. Með Kóralt og A’út veiddi ég
villiliesta og villigelti, og ég sat á grein og glenti mig
framan i Núma 0g kastaði I hann sprekum og egndi
hann, unz hann öskraði svo bræðilega, að undir tók i
skóginum.
Og Kórak gerði mér laufskála hátt i tré einu. Hann
færði mér ávexti og kjöt. Hanu barðist fyrir mig og
var mér góður; — unz ég kom til Bwana og My Dear,
man ég ekki eftir neinum öðrum en Kórak, sem var
góður við mig.“ Saknaðarhreimur var i rödd stúlkumiar,
og hún hafði gleymt þvi, að liún var að striða Morison.
Hún var að hugsa um Kóralt. Hún hafði litið um hann
hugsað upp á siðkastið.
Þau voru baði þögul um stund og’ sokkin niðnr í
hugsanir sinar. Stúlkan hugsaði um goðum likan mann,
hálfliulinn af pardusdýrsskiimi, er hann hljóp fimlega
I