Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1948, Blaðsíða 45

ORÐHELDNI
27
gjalda skuldina í haust, og við það mun
hann standa.”
Nú jæja. Þá skalt þú ná í hann í
kvöld, svo eg geti látið hann skrifa
undir, og farið heim með lestinni í
fyrra nrálið.”
Tom kornst í símasamband við Val
°g bað hann að finna sig. — “Val segist
muni koma og tala við okkur. En hvort
þú færð hann til að skrifa undir víxil,
er annað nrál.”
“En, Tom! Þú segir, að hann sé
la vandur, og áreiðanlegur nraður.”
Já, það er hann. En hann er líka
embeutur, og eins og þú nrundir kalla
paó, servitur. Val segir að hvorki faðir
mrn ne afi hafi þurft að skrifa niður
na n sut, til að minna hann á að halda
orð sín. Meira að segja heldur Val því
lanr, að orðheldni alnrennings lrat'i
oiunr lnakað eftir að kaupnrenn og
tjarsýslumenn tóku upp á að heimta
ri ega sanrninga unr öll kaup og söl-
m- Eftir stundar þögn hélt Tonr áfram.
. væri Eannske rétt af mér, að
segja þér sögu um Val, senr er gott
aæmi UPP á orðheldni hans.”
Eg var hæst ánægður nreð þessa til-
°gu Toms. Mér var umhugað, að
ymrast náunganum, áður en eg lagði
a ronum með penna og pappír. Það
Vel 11111 niig þarna í Jitlu setustof-
uniri gestagjafa míns. Stóllinn var
gr egur, ofnhurðin að mestu Jeyti
SSærÍníka‘gIUggÍ’ °8 á bak viö hann
°8a 1 Þun grenið og skyrpti neist-
1 a ai áttir, en út unr stofuglugg-
nn sast hvít auðn vatnsins lýst upp af
bjortu tunglskini. Við fyltunr pípurn-
ai okkar, og þegar Tom þóttist viss unr
s - Væri vel Eviknað í, hagræddi hann
”ð: St°lnUm °S hóf sögu sína á þessa
Eað eru tæp tvö ár síðan eg kyntist
Val. 1 fyrstu hafði eg lítið dálæti á
honum, sem ef til vill kom til af því, að
nrér virtist hann líta Sally dóttur mína
hýru auga. Og þetta ókunnugur út-
lendingur. Sally nrín er, eða réttara
sagt var, nresta fiðrildi og augnagull
ungra manna hér í bænunr og grend-
inni. Og það leið ekki á löngu, að hún
og Val sáust oft saman á skautaferðunr
og dansleikjunr, líklega oftar en eg
liafði vitneskju unr. Eg fór ekki í neina
launkofa með, hvernig nrér geðjaðist
að háttalagi þeirra; en Sally bara hló
að mér og sagði, að eg væri gamall
fauskur, senr öfundaði unga fólkið af
að skenrta sér. Aftur á móti tók Val orð
nrín alvarlega. “Þú þarft ekki að bera
áhyggjur út af Sally, þegar hún er með
mér,” sagði hann stillilega, og annað
ekki. En framkonra Irans og augnaráð
var þannig, að nrér varð vel til hans og
hann ávann sér traust nritt. Sá orð-
sveimur komst á, að Sally og Val væru
trúlofuð. Eg gerði nrér enga rellu út
af því, en þótti líklegt, að Val segði
mér frá því, væri svo komið, nema
kenjar Sally kænri í bága við það.
Hvernig sem þessu var vikið, reyndist
það ekki samdráttur þeirra sem olli
nrér áhyggjum.
Rétt fyrir jólin konr ungur spjátrung-
ur og settist að í Creeksby. Hann lrét
Jack Robinson, en annars vissi enginn
deili á honum. Robinson var einn þessi
sléttfágaði brúðunraður, kátur og fjör-
ugur og nrjúkur í máli, og hið nresta
kvennagull. Og innan mánaðar var
hver stelpugopi í þorpinu orðin snar-
vitlaus í honunr. Þar nreð talin Sally
nrín. Nú var búið að vera milli hennar
og Vals. Og var hann nú ekki nreira
nretinn af yngri kvenþjóðinni, en keila
í styrjuneti.
Einn dag finnur Val nrig að máli.