Unga Ísland - 01.12.1948, Blaðsíða 36

34
okkar út af ferðinni áfram, tók hann út úr sér pípuna
og mælti: „Karitsch, þið ætlið þangað. Ég veit ekki betur
en að maður ætli upp eftir til Hollbruck núna rétt bráð-
um. Frá Hollbruck er búið að opna veginn til Kartitsch.
Maðurinn er með hest og sleða; hann gæti tekið farang-
urinn ykkar á sleðann, og þið gætuð gengið með. Frá
Hollbruck getur e. t. v. einhver hjálpað ykkur áfram“.
Við vorum himinlifandi. Þetta var ágætt. Við stukk-
um upp stigann til að ná í dótið okkar, komumst í sam-
band við manninn með sleðann, og hann lofaði að taka
okkur með til Hollbruck.
Þegar við lögðum af stað, var komið glaða sólskin. Ég
hefði helzt viljað reka upp hátt Tirolarjóðl, þarna sem ég
sat aftan á sleðanum, er við þeystum út úr þorpinu. Hest-
urinn spretti úr spori — „Svarti öminn“ hvarf að baki
okkar og hvert húsið á fætur öðru, brátt vorum við kom-
in út á þjóðveginn til Panzendorf, næsta þorps. Sólin glitr-
aði á snjónum, bjöllurnar á sleðanum hljómuðu út í tært
loftið, til beggja handa risu Alpamir, tindar þeirra gnæfðu
við himin, sem nú var alblár.
í Panzendorf fengum við okkur hressingu, áður en lagt
var á brattann, því að nú var farið upp í móti, upp bratta
hlíð. Við fórum af sleðanum, til að létta á honum fyrir
hestinn, og þrömmuðum áfram í snjónum- Fegurðin í kring-
um okkur var svo mikil, að lá við, að ég vegsamaði þau
forlög, sem höfðu tafið ferð okkar, svo að við misstum
af bílnum daginn áður, því að þá hefði ég misst af þessari
gönguferð í sól og snjó og náttúrufegurð, sem fór vaxandi
eftir því sem ofar dró.
Eftir rúma tveggja tíma göngu, kom kirkjan í Hollbmck
í ljós. í þorpinu bar allt vott um jólin, sem voru að koma.
Fyrir utan snotur og hreinleg húsin lágu víða jólatré, sem
heimilisfaðirinn hafði sjálfur sótt í skóginn. Við komum
inn í eina bóndastofuna — þær eru yfirleitt stórar, hlý-