Unga Ísland - 01.12.1948, Side 80

78
varð aldrei montin. En hvað Súsanna var henni þakklát
fyrir það. En hvað Súsanna myndi alla ævi vera henni
þakklát fyrir það-
Þær stóðu þama nokkra stund og horfðu hvor á aðra.
Þá laut María höfði og sagði lágt: „Bíddu andartak! Ég
kem strax aftur“, og um leið sneri hún sér við og var þotin
burt.
Heinz flýtti sér út að glugganum og horfði á eftir henni.
„Hún kann að hlaupa", sagði hann með viðurkenningar-
hreim, „við hefðum vel getað farið í eltingarleik við hana“.
Þar sem það hefði verið til lítils eins að skýra Heinz frá
því, að María gæti miklu meir en hlaupið hratt, þá þagði
Súsanna.
„Hvað skyldi hún vera að sækja?“ spurði Heinz.
„Áreiðanlega eitthvað fallegt11, svaraði Súsanna.
„Þú hefur aldrei búið til sigurboga fyrir mig, Súsanna“.
Súsanna yppti öxlum. Æpandi þaut hvirfilvindurinn af
stað og sveiflaði handleggjunum.
Haustið varð eitt eftir í garðinum sínum. Haustið hafði
gleymt að dansa og hallaði sér upp að glugganum. Tíminn
stóð kyrr, og Hvirfilvindurinn, sem kom þrisvar sinnum
inn hlaðinn laufi og ávöxtum, gat ekki einu sinni rofið
einveruna. Jafnvel þegar María heyrðist koma másandi og
blásandi upp stigann, gat Haustið ekki slitið sig frá glugg-
anum.
Þarna kom María og hélt á stórum ramma, sem léreft
var spennt á. Hún hallaði honum upp að veggnum svo að
rangan sneri að þeim.
„Fannst ykkur biðin löng? Ég gat ekki hlaupið hraðar!“
Heinz benti á rauða leðurtösku, sem María hafði á hand-
leggnum. „Hvað er í henni? Og hvaða léreft er þetta?“
„í töskunni hef ég ýmislegt skraut, og þetta þarna er
gluggi, sem ég hef skorið út úr leiktjaldi“.
María hvolfdi úr töskunni. Glerstrendingar úr ljósakrón-