Unga Ísland - 01.12.1948, Síða 87

85
Súsanna opnaði kassann sinn varlega, það heyrðist að-
eins ofurlítið brak í kyrrðinni.
En hvað María var fyrirtaks stelpa! Allir aðrir hefðu
spurt, hvernig vorleikurinn væri, hvemig vorlagið væri
dansað. María spurði ekki með einu orði, snerti ekki leynd-
armálið.
Súsanna þreifaði fyrir sér í myrkrinu, til að finna öskju
með bandi um. Hún fór til hinna tveggja: „Hér eru snjó-
klukkurnar“.
Hún útbýtti þremur litlum prjónuðum bamahúfum,eirmi
með bláum silkiböndum handa Heinz, tveim með rauðum
böndum handa Maríu og sér sjálfri.
Höfðu börnin grun um, að vor engja og skóga minnir á
vor mannanna, og að bamshöfuð, sem móðirin klæðir léttu
og þunnu efni, minnir á fyrstu blómin?
Börnin teygðu varlega úr litlu húfunum og settu þær
upp.
„Tilbúin?“ hvíslaði Súsanna.
„Tilbúin!“ svöruðu hin tvö.
Nú hurfu þau í skyndi inn í dimm skot herbergisins. Úti
á götunni var búið að kveikja á götuljóskerunum; blakt-
andi lauf kastanjutrjánna fyrir utan skyggði öðru hverju á
ljós þeirra, og varpaði skuggum inn í stofuna.
Á sokkaleistunum læddist Heinz inn á ljósblettinn, hopp-
aði fram og aftur, raulaði og söng: „Tralala vor! Tralala
blóm! Tralala dans!“ Hvíta húfan hans ljómaði eins og
ljósormur og hvarf svo aftur.
Nú sat hann aftur í skotinu sínu og var mjög ánægður
með sjálfan sig, hann hafði dansað alveg eins vel og hann
hafði sungið, María Haberl gat lært á þessu og séð hvern-
ig maður ætti að fara að slíku.
Nú kom Súsanna dansandi létt og hljóðlega. Hún breiddi
út handleggina, hallaði dálítið undir flatt og sneri sér svo
fljótt 1 hring, að pilsin stóðu út í allar áttir. Öðru hyerju