Morgunblaðið - 20.12.1977, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ. ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 1977
Lundur, hið nýja dvalarheimili aldradra á IIcllu.
Heilsug œzlustöð og
elliheimili vígð á
Hellu sama daginn
SA merkisathuróur gerdist á
Ilellu s.l. lau^ardaf; ad heilsu-
gæzlustöð og dvalarheimiii fyrir
aldraða voru vfgð sama daginn.
Fjölmargir gestir voru viðstaddir,
þeirra á mcðal Matthías Bjarna-
son heilbrigðisráðherra. Fjöl-
mörg ávörp voru flutt í tilefni
dagsins enda um að ræða mikið
framfaraspor fyrir Hellulæknis-
hérað og íbúa þess.
Hátíðardagskráin hófst í
heilsugæzlustöðinni með ávarpi
Páls Björnssonar, oddvita Rang-
árvallahrepps, sem bauðgesti vel-
komna. Síðan var heilsugæzlu-
stöðin skoðuð undir leiðsögn Jóns
Snædals héraðslæknis. Að því
búnu var haldið til dvarlarheim-
ilisins Lundar. Þar var stutt helgi-
stund sem sr. Stefán Lárusson í
Odda annaðist en síðan skoðuðu
gestir hið nýja og vistlega dvalar-
heimili undir leiðsögn Jóns
Oskarssonar formanns stjórnar
heimilisins og Steinþórs Runólfs-
sonar framkvæmdastjóra.
Þegar gestir höfðu skoðað
dvalarheimilið Lund hófst dag-
skrá í Hellubíói. Fyrstur tók til
máls Steinþór Runólfsson og lýsti
bygginarsögu dvlarheimilisins.
Hann sagði að sérstök ástæða
væri til að fagna nýjum og merk-
um áfanga í rangæskri byggðar-
sögu nú þegar fyrsta dvalarheim-
ili aldraðra‘I Rangárvallaslýslu
væri tekið í notkun.
Það var sumarið 1974 að sam-
komulag varð um að reisa dvalar-
heimili fyrir aldraða á Hellu og
var fyrsta skóflustungan tekin 28.
Þrír kunnir Rangæingar ræðast við í nýju heilsugæzlustöðinni. Talið
frá vinstri Ingólfur Jónsson alþingismaður, Ölafur Ölafsson I Lindar-
bæ, fyrrverandi hreppsstjóri Ásahrepps, og Björn Fr. Björnsson
sýslumaður.
Matthfas Bjarnason heilbrigðisráðherra heilsar upp á Arndísi Ei-
ríksdóttur f herbergi hennar í Lundi. Ljósmyndir Mbi. Fridþjófur.
„Ég hef aldrei kynnst
ókvalráðari manni, aldrei
jafn hreinskiptnum, aldrei ís-
lenzkari manni“, segir
höfundurinn um Skálateigs-
strákinn, Þorleif Jónsson.
Þorleifur hefur víða komið
við og kann sæg áf skemmti-
Iegum sögum. Hann er fædd-
ur og uppalinn á Norðfirði,
var um tíma lögregluþjónn í
Hafnarfirði, síðan hægri hönd
Geirs Zoega, umboðsmanns
erlendra skipa á stríðsárun-
um, bæjarfulltrúi í Hafnar-
firði á þriðja áratug, gler-
harður sjálfstæðismaður og
ritstjóri bæjarmálablaðs.
Fékkst um tíma við málflutn-
ingsstörf, var útgerðar- og
sveitarstjóri á Eskifirði,
framkvæmdastjóri í Stykkis-
hólmi og sat átján ár í stjórn
Fiskimálasjóðs. — Það heyrir
undir brýn þjóðþrif í dag að
bóka ævi manna eins og
Þorleifs Jónssonar og það er
dauður maður, sem lætur sér
leiðast undir tungutaki hans
og efnistökum Jóhannesar
Helga.
Nokkrar sögur um bróður
Ástvald, Grafarráðskonurnar,
stúlkurnar í tjöldunum, guð-
ina í Sporðhúsum, fólkið á
Kormáksgötunni og kjallar-
ann í Hartmannshúsinu. —
Jóni Helgasyni lætur flestum
höfundum betur sá leikur að
lífsmyndum, sem einkennir
þessar sögur hans, en höfuð-
einkenni þeirra er fagurt mál,
stílsnilld og óvenjuleg frá-
sagnarlist. Fyrri smásagna-
söfn hans, Maðkar í mysunni
og Steinar í brauðinu, töldust
til tíðinda, er þau komu út, og
víst er að eins mun fara um
þessa bók hans, svo frábær-
lega vel sem þær sögur eru
sagðar, sem hún hefur að
geyma.
Vfokkrar sögur um
n bróður Ástvald,
Grafarraðskonurnar,
stúlkurnar i tjöldunum,
Kuðina i SporöhÚHum,
fólkið í Kormáks^ötunni
og kjallarann í flart-
mannshÚBtnu.

>111481 H4NN
UDREI 40
Þ40N4
\
Þessi bók spannar 60 — 70 ár
af ævi Magnúsar Storms, hins
ritsnjalla og glaðbeitta gleði-
manns, sem allir er kynnst
hafa dá fyrir hreinskilni og
hvassan penna. Á fyrri hluta
þessa tímabils lifði hann
„hinu ljúfa lífi“ við drykkju
og spil, naut samvista við
fagrar konur og átti 10 — 12
gangandi víxla í bönkum. Nú
hefur hann söðlað um og
breytt um lífsstíl. Heims-
listarmaðurinn er orðinn
lystarlaus á vín og konur,
safnar fé á vaxtaaukabók og
hugleiðir ráð Sigurðar
Nordals um undirbúning
undir ferðina miklu. Friðþæg-
ing hans við almættið er fólg-
in í þessari bók, en í hana
hefur hann valið til birtingar
sitthvað af því bezta, sem
hann hefur ritað, — og víst er
að bókin svíkur engan, sem
ann íslenzku máli eða snjöll-
um og tæpitungulausum
texta.