Vísir - 24.12.1938, Blaðsíða 24

22
VÍSIR
Jjað getur vel verið til, þó að eg
viti það ekki með vissu. Greif-
inn segir af liinni miklu visku
sinni, að sérhvert verk fæði af
sér annað. Þannig til dæmis að
taka, að þegar vonska mann-
anna verður orðin óþolandi, þá
blandar hún sjálf bana-lyfið
gegn sér.“
„Er það alt og sumt?“ spurði
hann. „Er ekki neitt það verlc
til, sem eg gæti orðið honum
hjálplegur með, til þess að létta
bölinu af heiminum?“ •
„Eg skal segja honum frá því,
sem þér hafið sag't. Hann mundi
að minsta kosti dást að fórnar-
lund yðar.“
Þetta var ekkert svar. En þar
sem hann ákvað að fara nú
gætilega að öllu, þótti honum
réttara að hætta sér ekki lengra
að sinni. Hann iiafði sagt nógu
mikið í þetta sinn. Hann yrði
að hiða rólegur átekta og láta
þau eiga frumkvæðið næst.,
Það gerðist hæsta kveld. Þá
barst honum í liendur stutt bréf
frá greifafrúnni og kom þjónn
hennar, Pasquale, með það.
„Kæri vinur“, skrifaði liún og
ógreinilega skriftin liennar har
greinilega votl um, í hve mikilli
hugaræsingu hún lilaut að vera,
,,eg er í miklum vanda stödd og
þarf nauðsynlega á hjálp yðar
að halda. Þó ]>ér elskuðuð mig
að eins að hálfu leyti — móts
við það sem þér segið, þá hljót-
ið þér að koma mér til hjálpar
eins fljótt og þér getið. Sera-
fine“.
Hjartað barðist í brjósti hans,
er hann las þetta neyðaróp
hennar. Iíann hafði stundum
heimsótt hana sem elskhugi
Iiennar og stundum sem lög-
reglumaður, en nú heimsótti
hann hana sem hvorttveggja.
Sá, sem hleypti honum inn
að þessu sinni, var ekki, eins
og venjulega, blökkumannsris-
inn, sem gætti að jafnaði dyra
hjá Cagliostro, heldur var það
liinn tryggi Pasquale og sagði
hann Bazancourt, að ganga rak-
leiðis til herbergja Serafine.
Það logaði aðeins á einu kerti
á stigaskörinni, svo að þar var
hálfrokkið. Hún gekk til móts
við hann og var hvítklædd fró
hvirfli til ilja. Er hann steig
upp síðustu tröppuna til hennar,
varpaði hún sér í fang honum,
alveg máttvana. Hann greip
hana í fang sér, örvaðist af ilm-
inum, sem lagði af líkama henn-
ar og kysti hann hana hvað cfl
ir annað. Hún titraði og skalf,
er hún bauð honum varir sínar.
„Þú elskar mig, Armand?“
spurðj hún undurlágt. Þetta var
I fynsta skifti, sem hún nefndi
GLEÐILEG JÓL!
Bókíwerslun Guðm. Gamalíelssonur.
GLEÐILEG J Ó L ! Jj
J
KOL & SALT.
Æ
Jg
GLEÐILEG JÓL!
Prentmijndastofan
Leiftur.

KJÖTVERSLUNIN HERÐUBREIÐ
Fríkirkjuvegi 7
sendir viðskiftavinum sínum innilegustu
jóla- og nýárskveðjur, með þakklæti fyr-
ir árið, sem er að líða.

! • p'i .
|l!l!l!l!ll!l

HEILDVEItSLUNIN LANDSTJARNAN
sendir viðskiftavinum sínum innileg-
uslu jóla- og nvársóskir, með þakk-
Jeeti fyrir árið, sem nú er að líða.
fornafn hans. „Segðu mér að
þú elskir mig.“
Það var vissulega ekki lög-
reglumaðurinn, sem nú svaraði
hásri röddu: „Eg elska þig
meira en sjálfan mig, engillinn
minn!“
„Eg þarf mjög á hjálp þinni
að halda“, stundi hún. „Segðu
að mér sé óhætt að treysta þér.
Segðu það.“
„Þangað lil dauðinn hrífur
mig á brott“, svaraði hann í ást-
arvímu sinni, og hann myndi
hafa kyst liana aftur, ef hún
hefði ekki varnað honum þess.
Hún losaði sig úr faðmlögum
hans. „Uss, vinur minn! Vertu
rólegur. Komdu með mér.“
Hún tók hann við hönd sér
og óstyrk i gangi leiddi liún
liann með sér. En hann fylgdi
henni í blindni, eins og hann
gengi í svefni.
Hún lauk upp liurð og leiddi
fiann inn í herbergi, og fyrir þvi
miðju stóð gríðarstórt rúm und-
ir silkihimni. Hún tók í annað
rúmtjaldið, hikaði andartak og
svifti því síðan frá. Bazancourt
varð sem þrumu lostinn af
hryllingi, slepti liendi hennar
og beygði sig áfram, til þess að
sjá betur.
Á rúminu lá Cagliostro, upp
í loft. Allur líkami hans, nema
andlit og hendur, var hulinn
hvítu líni og enginn vafi var á
þvi, að hann mundi látinn, né
heldur hinu, hvernig það hefði
atvikast. Stirðnuð augun störðu
lit í bláinn, andlitið hélugrátt og
um munninn lék stirðnað glott.
Hendur hans vaxbleikar höfðu
verið krosslagðar á brjóstinu og
snertu næstum því rýting, sem
rekinn liafði verið af miklu afli
í brjóst hans. Skyrtan umhverf-
is hann var lifrauð af blóðinu,
sem vællað hafði úr undinni.
Ósjálfrált hallaði Bazancourt
sér enn þá nær líkinu og snerti
aðra hönd þess. Hann fann að
Cagliostro mundi dauður fyrir
nokkuru. En áður en hann gæti
framkvæmt frekari rannsókn,
þreif greifafrúin í handlegg hon-
um, dró rúmtjöldin fyrir og
stöð á milli þeirra og hans.
Fölvi hennar var vart minni
en líksins. Hún tók lil máls og
rödd hennar var í fyrstu hás og
óstyrk.
„Þarna sérðu, vinur minn.
Ilann er dáinn. Hann státaði af
því, að hvorki stál né eitur gæti
grandað sér. Samt gat þessi
máttvana hönd ráðið hann af
dögum.“
„Þú?“ Það var eins og Bazan-
court hefði verið rekinn kinn-
hestur. „Þú réðst hann af dög-
um! Þú!“
Hann yarð enn meir undrandi