Foringinn - 01.04.1975, Side 11
I SKEMMTI6ARÐINUM.
Leikendur: 2 miðaldra menn
og ung stúlka.
Við hugsum okkur aö við séum
stödd í skemmtigarði. Veðrið
er eins gott og hugsast getur,
og fuglasöngurinn fyllir loft-
iö. Hiöaldra maður er á
skemmtigöngu í garðinum. Þá
kemur þar ung, mjög snotur
stúlka. Hún sezt á bekk, og
fer að le ja í blaði. Maðurinn
virðir hana fyrir sér í laumi,
og fiðringur fer um hann, því
stúlkan er mjög snotur, eins
og fyrr er sagt. Hann fikrar
sig, eins og af tilviljun, í
átt til bekkjarins, en auðvitað
er það engin tilviljun. Þegar
hann kemur að bekknum, sezt
hann á bláendann, og hálf snýr
baki i stúlkuna. Það sézt, að
hann hugsar sitthvað, en það
er eins og feimni aftri honum
frá að aðhafast nokkuð. Annar
miðaldra rnaður kemur nú úr
hinni áttinni. Þegar hann sér
stúlkuna sitja þarna, nemur
hann staðar, og virðir hana
fyrir sér. 3vo mannar hann sig
úpp i að ganga að bekknum, hik-
andi þó, og fœr sér sæti, en
hálf snýr baki i stúlkuna. Stúlk-
an hefur nú lokið við að lesa
blaðið, og brýtur þaö þvi saman.
Að þvi loknu stendur 'iún upp
og gengur burtu, án þess þé aö
mennirnir verði þess varir.
Þeir halda að stúlkan sitji
þarna ennþá. Siðan taka þeir
að fikra sig hægt nær hvor öðr-
um, með leitandi hendurnar á
undan. Þar kemur að hendur
þeirra snertast. Hvor um sig
heldur það vera hönd stúlkunnar,
sem þeir halda nú i. Ekki þarf
að taka fram, að á meðan á þessu
stendur hálf snúa þeir bökum sam-
an. Handabandið verður innilegt,
þvi hvor um sig heldur að hann
hafi hlotið évænt hnoss. Siðan
fallast þeir i faðma, en þegar
hinn bitri sannleikur rennur upp
fyrir þeim, kemur á þá fyrirlitn-
ingarsvipur, og þeir hlaupa sinn
i hvora áttina.
Með góðum látbragðsleik getur
þetta vakið gifurlega hrifningu.
KLÚTURIMN Á KLAUFINNI.
Látbragðsleikur, sem gerist í
strætisvagni. Þar situr virðu-
legur eldri maöur, og virðir
fyrir sér útsýnið. A næstu
"stoppistöð" kemur miðaldra
kona upp i vagninn, og sezt
við hlið mannsins. Maðurinn
heldur áfram að horfa út um
gluggann, og veitir konunni
enga athygli. Hún fer aö leita
að einhverju i veskinu sinu, en
gengur illa að finna það.
Loks tekur hún upp vasaklút,
hvitan, og þurrkar sér um nefið,
en verður það á, að láta vasa-
klútinn i skaut mannsins, án
þess að hann taki eftir þvi.
Konan tekur þvi næst upp púður-
dós, og fer aö púöra á sér
nefbroddinn. Maðurinn hefur nú
fengið nóg af þvi að skoða
útsýnið og litur fram. Eins og
af tilviljun keraur hann auga á
hvitan vr.saklútinn, sem liggur
i skauti hans. Ogurleg skelfing
gripur hann, þvi hann heldur að
þetta sé skyrtan, sem komi þarna
út um buxnaklaufina. Hann litur
varlega á konuna, en sér til
léttis sér hann, að hún er upp-
tekin við að púðra sig. Hann
byrjar þvi, svo litið beri á,
að troða vasaklútnum inn um
klaufina. Þegar hann er hálfnað-
ur, likur konan við að púöra
sig, setur púðurdósina i veskið
og svipast um eftir vasaklútnum.
Undrun hennar verður ekki meö
orðum lýst, þegar hún sér
frh. á bls. 19.
11