Alþýðublaðið - 07.02.1924, Blaðsíða 3

A£.»Y&tfBEÁ'ÐX&
á
N. Lenin.
Eítir Hendrilc J. S. Ottósson.
21. þ. m.1) lézt Lenin. Er með
honum fallinn kraftmesti og ó-
beygjanlegasti foringi verkalýðs-
hreyfingarinnar, — sá, sem bur-
geisaiýðurinn óttaðist mest, en
dáðist jafnframt mest að. Undan-
farið 1 x/2 ár hefir hann verið
sjúkur, einkannlega síðastliðið ár,
en var talinn á batavegi. í fyrra
vetur fékk hann hjartaslag, en nú
kom til heilablóðfall, sem reið
honum að fullu. (
Lenin hét fullu og réttu nafni
Vladitnir lljitsch TJljanov. Hann
var fæddur 10. apríl 1870 í bæn-
um Simbirsk í samnefndu land-
stjóraumdæmi. Faðir hans, sem
var af aðalskendum bændaættum,
var fræðslumálastjóri þar.
Að afloknu undirbúningsnámi
1887 innritaðist Lenin í háskól-
ann í ICazan og las þar lög. Sama
ár lézt faðir hans. Eldri bróðir
hans, Aleksandr, komst um þær
mundir í hendur lögreglunnar
ásamt íjórum öðrum fyrir sam-
1) Þ, e. janúar, er greinin er rituð.
særi gegn Aleksandr III. keisara.
8. maí 1887 voru þeir Aleksandr
og félagar hans, Generalov, Andrei-
usckin, Ossipanov og Schevyriov,
hongdiv í fangelsiskastalanum
Schlússelburg. Aleksandr hafði
verið óskabarn móður sinnar, enda
þótti öllum. er honum kyntust,
mjög vænt um hann sakir mann-
kosta hans.
Eftir aftöku bróður síns tók
Lenin að hafa afskifti af byltinga-
hreyflngunni, er þá var í algleym-
ingi sakir afturhaldsstefnu keisar-
ans. Hann var rekinn úr háskól-
anum og útlægur ger úr Kazan.
flann taldist til sama fiokks og
Aleksandr bróðir hans. Flokkur
þesBi, >Narodnaja volja< (þjóðar-
viljinn), var stofnaður um 1870
og dró nafn sitt af samnefndu
blaði, sem hann gaf út. í honum
voru margir mérkir byltinga-
menn, sem þá höfðu á hendi for-
ystu bænda og verkamanna, svo
sem Scheljabov, Ryssakov, Sofija
Perovskaja o. fl. Hann áttl þátt
í aftöku Aleksandrs II. keisara
(1. marz 1881). Pótt flokkurinn
eftir þessu væri að nokkru leyti
>terroristiskur<, var stefna hans
ekki ákveðin, — gæti líklega
helzt talist >frjálslyndur< (liberal).
>Terrorisminn< var ekki við skap
Lenins; — morð á einstökum
Bjarnargreifarnir, Kvenhatai-,
inn og Sú þriðja fást í Tjarnar-
götu 5 og hjá bóksölum.
Gott fæði fæst á Barónstíg i z
(niðri).
Á nýju rakarastofunni í Lækj-
argötn 2 fáið þið bezta og fljótasta
afgreiðslu. Einar og Elías.
mönnum (individuel terror) er ekki
í anda jafnaðarstefnunnar.
Um þessar mundir voru fang-
elsin í Rússlandi full af byltinga-
mönnum og frjálslyndum menta-
mönnum, níhilistum, en dagar
nihilismans voru taldir. Lenin sá,
að baráttan gegn keisaravaldinu
var engan veginn aðalatriðið, held-
ur bylting verkalýðsins gegn auð-
váldinu. Hann komst því að þeirri
niðurstöðu, að kenningar Karl
Marx myndu eiga eins við í Rúss-
landi og í Vestur-Evrópu. Stefnu-
laus barátta með skammbyssum og
sprengikúlum væri til lítils gagns,
ef verkalýðurinn stæði ekki sam-
einaður.
1890 hóf hann ásamt gáfuðum
verkamanni, Ivan Vassilievitsch
Hdgar Ric® Burroughs: Sonur Tarzons.
ástœöur. í fyrsta lægi sá hann, a5 framferöi Morisons
fóll að nokkru saman við þá ætlun hans að nema stúlk-
una á brott. Hann varð að snúa þvi sér i hag- á ein-
hvern hátt. Hann gat að minsta kosti haldið i við þau
og séð um, að Morison næði henni ekki. Hin ástæðan
átti rót sina að rekja til atviks, er gerst hafði i ‘búðum
hans nóttina áður; — hann hafði ekki minst á það
atvik á bænum, þvi að það hefði getað leitt til nánari
kunningsskapar pilta hans og húslcarla Bwana, en Hansön
var ekki gefið um slíkan kunningsskap.
Atvikið, er hann hafði þagað um og rak hann nú á
eftir stúlkunni, hafði gérst að honum fjarverandi. Piltar
hans sátu kringum varðeldinn, umkringdir skiðgarði,
þegar ljón stökk eins og’ leiftur á meðal þeirra og greip
einn þeirra. Ilugrekki og’ snarræði fólaga hans björguðu
honum, en ekki gátu þór rekið ljónið af höndum sór fyrr
en eftir alllangan bardaga.
Hanson víssi af þessu, að mannæta var komin á
þetta svæði; hann hafði lika hálfri stundu áður heyrt
hungrað ljón öskra, og var i engum vafa um, að það
elti Meriem og Morison; hann bölvaði asnaskap Englend-
ingsins og keyröi hestinn sporum.
Meriem og Morisbn Baynes höfðu stanzað i rjóðri;
hundrað föðmum fyrir aftan þau lá Númi i hnipri i
kjarri; gulgræn augun gneistuðu, og skottið sveiílaðist
til; haun mældi fjarlægðina til bráðarinnar; hann var að
hugsa um, hvort hann ætti að reyna að stökkva, eða
átti hann að biða ögn, eí þau færðu sig nær? Hann var
glorhungraður; hann var lika sterkur; hann mátti ekki
við þvi að missa bitann vegna fljótfærni; hefði hann
kvöldið áþur beðið, unz svertingjarnir sváfu, hefði hann
nú verið vel á sig kominn.
Bak við Núma settist sá upp á greininni, er hann
svaf á, sem fundið hafði þef hans og mannanna; fyrir
neðan hann sveiflaðist grár rani fram og aftur. Dýrið i
trénu urraði lágt og stökk á bak hinu dýrinu; hann
hvislaði i hið stóra eyra Tantors: fillinn hóf upp ran-
ann og sveiflaði honum til, svo að hann fyndi þefinn,
sem hann var varaður við. Aftur var hvislað i eyra
hans, og hann lagði hljóðlega af stað i áttina til Núma,
og Tarmangananna, sem vinur hans hafði fundið þef-
inn af.
Þefurinn jókst æ meir þvi lengra, sem þeir fórú. Númi
var orðinn óþolinmóður. Skyldi hann þurfa að biða lengi
enn þá? Hann barði skottinu ákaflega. Maðurinn og
stúlkan vissu ekki um hættuna og ræddust við i rjóðr-
inu.
Hestar þeirra stóðu þótt saman. Morison hafði náð i
hönd Meriem og hélt i hana, meðan hann rendi ástar-
orðum i eyra hennar. Meriem hlustaði.
„Komdu með mér til Lundúna,“ bað Morison. „Ég get
safnað saman fylgdarliði,\ og við getum verið komin
heila daglcið áleiðis til strandar, áöur en þau vita, að
við erum farin.“
„Hvors vegna þurfum við þá leið? spurði mæriu.
„Bwana og My Dear myndu eldcert hafa á móti giftingu
okkar.“
„Ég get eltki alveg strax gifzt þér,“ sagði Morison;
„fyrst þarf að fullnregja vísum formsíitriðum; — þú
skilur þaö ekki. Það verður alt i lagi. Við fðrum tii