Foringinn - 01.06.1979, Blaðsíða 11

Það var fyrir rúmum þrjátíu árum. Þeir
voru nokkrir saman, ungir og hressir skát-
ar, sem kölluðu sig Labbakúta. Þeir höfðu
fengið sig fullsadda af bæjarlífinu og öllu
sem því fylgir, hávaðanum, stressinu og
öllum þeim boðum og bönnum sem ein-
kenna bæjarlífið. Þeir höfu fundið lausn-
ina. Að byggja sér skála uppi á Hellis-
heiði, það var einmitt það sem þeir gerðu.
Þarna stendur hann svo í hliðinni, bless-
aður, hallandi undir flatt, rauður með sínu
græna, glánsandi þaki.
við félagamir í D. S. Pegasus fréttum af
Kútnum þarna uppfrá, auðum og yfirgefn-
um. Eftir nokkur símtöl og bónarferðir, var
skálinn kominn í okkar umsjá.
Kútur er mjög hentugur fyrir 8-10
manna hópa. í honum em 4 breiðar kojur
og dýna á gólfinu. Einu sinni vomm við
tuttugu og tvö í skálanum, en ekki hvetj-
um við fólk til að stunda slikt, því segja má
að þá hafi mýsnar ekki getað þverfótað
fyrirfólki.
Eldhúsið er ágætt og í því er góð eld-
unaraðstaða, auk þess sem upphitun í
skálanum er einnig góð. Geta má að kam-
arinn er einn sá stærsti sem um getur, en
það stendur til að afmarka hann næsta
sumar.
Góðkunningi skálans orti einu sinni:
I Heiðar kasti og heljar stuði
við heimtum nú að komast út.
Að vinna afrek, vera í puði,
að vera saman uppi í Kút.
A.H.
Jæja, góðir skátar, hvemig væri að rifja
upp gömlu Heiðarrómantíkina með því að
skella sér upp i Kút?
Flokkar, klíkur, nefndir, sveitaráð og
jafnvel félagsstjórnir, því ekki það?
Allar upplýsingar gefur: Benjamin
Ámason, Árbúum, Sími 75736.
o