Skátinn - 01.04.1935, Síða 1

\I. árg. — 1. tbl. — april 1935
Skáfinn
ÚTGEFANDI: SKÁTAFÉLAGIÐ »ERNIR«
Ábyrgðarmenn: Haraldur Sigurðsson og Axel Sveins — Herbertsprent prentaði
Skátinn.
Það, seni einna mesí hefur háð útbreiðslu
skátahreyfingarinnar hér á landi, er það hvað
félagsskapurinn hefur liaft lítinn hlaðakost.
Það liggur í hlutarins eðli að gagnkvæmur
skilningur og samstarf, sem er félagsskapnum
nauðsvnlegur, fæst ekki án þess að stefnan, og
það, sem hún hefur upp á að bjóða, verði ræki-
lega kynnt fvrir almenningi. En vegna allra að-
stæðna verður þessi kynnig að fara frain gegn-
um blöð og bækur.
Þegar skátafélagið „Ernir“, árið 1925 byrjaði
á útgáfu Skátans var því fvllilega Ijósl við
livaða örðugleika var að eiga. En þörfin var
engu síður augljós. Að vísu böfðu áður verið
gefin út blöð, sem ræddu um skátahreyfing-
una, niá þar nefna Liljuna, sem gefin var út af
skátafélaginu Væringjar.
En það blað var þá hætt að koma út fyrir
nokkru, svo að félagsskapurinn liafði í svipinn
yfir engu blaði að ráða. Úr þessu liugðust Ern-
irnir að bæta að svo miklu leyti, sem unnt væri.
Blaðið var raunar æði fátæklegt i fyrstu, kom
út fjölritað nokkur fvrstu árin, en félagið taldi
sig vera á réttri braut, enda gekk þelta litla
blað svo vel, að eftir nokkur ár var farið að
gefa það út prentað á góðan pappir. Að vísu
kom blaðið ekki alltaf reglulega út, en það var
vist, að það var ekki vegna viljaleysis þeirra,
sem að því stóðu, heldur hitt, að f járhagsástæð-
ur félagsins hafa ekki á öllum tímum verið
svo góðar, sem æskilegt liefði verið.
Eins og kunnugt er, hefur Skátinn legið
niðri nú um nokkurt skeið og það af þeirri á-
stæðu, sem áður er um getið. En þegar heldur
batnar í búi, verða menn áræðnari og líta bjart-
ari augum á framtíðina. Það er í trúnni á fram-
tíðina og mátt liins góða niálefnis, sem við
sendum Skátann frá oklcur á ný. Þörfin fyrir
málgagn handa skátahreyfingunni er enn hin
sama, ef ekki meiri, og við munum reyna að
vinna að útbreiðslu hins glæsilegasta og bezta
félagsskapar, sem til er eins ötullega og í okk-
ar valdi sþmdur.
H. S.
Gunnar.
Drengjasaga eftir
Aðalstein Sigmundsson,
kennara.
Það var sunnudagskvöld seint í október.
Gunnar rölti niður Laugaveginn. Honum fannst
hann vera einmana og yfirgefinn. Hinir dreng-
irnir úr flokknum hans voru upp í Skála og ekki
væntanlegir þaðan fyr en morguninn eftir.
Hvað átti liann að gera í kvöld? Hann var
auralaus, svo að hann gal ekki farið á bíó.
Hann liafði lesið í bók allan daginn, svo að
liann var orðinn leiður á því. En upp á ein-
hverju varð liann að finna, til þess að gera sér
mat úr kvöldinu.
Allt í einu hrökk Gunnar upp úr hugleið-
ingum sínum við hvella hlástra, sem heyrasl
neðan af Hverfisgötunni. Hann þekkir ósköp
vel hljóðið í slökkviliðsbílunum, og honum er
ljóst á augabragði að einhverstaðar er kviknað
í. Einhverstaðar í Austurbænum, eftir því að
dæma, hvert slökkviliðið stefnir. Gunnar slæst
þegar í för með tugum annarra forvitinna veg-
l'arenda, sem stefna á brunastaðinn. Innan