Skátinn - 01.12.1935, Blaðsíða 5

S K A T I N N
5
„Vertu viðbúinn!“
„Vertu viðbúinn!" sagði Villi; hann gekk
rösklega við lilið frænda síns í hellirigning-
unni. „Það er nú einmitt um þetta, að „vera
viðbúinn“, sem ég get ekki verið ykkur sam-
þykkur, þessum strákum. Þið setjist upp á há-
an hest og haldið að þið séuð alltaf tiihúnir
að vinna góðverk á hverjum degi. Hvar eru
svo ávextirnir af þessu öllu saman?“
Tómas hló góðlátlega, beygði höfuðið niður
í bringu og stríddi rösklega móti stormi og
slagveðri. Hann þekkti andúð frænda síns gegn
skátahreyfingunni og vissi, að eigi var auðgert
að vinna bug á henni.
„Jæja, við skulum nú taka sjálfan þig til
dæmis“, hélt Villi áfram. „Nú erum við hér á
ferð í dynjandi illveðri, og þú ert i stuttum
buxum með ber hné. Það eina, sem þú „ert
viðbúinn“ með, er þessi rafmagnslugt, sem
þú dandalast alltaf með, og er eins stór og
meðal útvarpsrafhlaða. En segðu mér: hvar er
varahjólið þitt og bensínbrúsinn? Hver veit
nema við rekumst á bilaðan bíl? ()g hvar eru
lijúkrunargögnin þín, beinhrotsspelkur, joð-
áburður og annað þessháttar dót?“
Tómas bjóst við meiru í líkum aiula og hélt
áfram þegjandi.
„Vertu viðbúinn! Ja — svei! Má ég spyrja:
Iivar er múrsleifin þín og þakhellurnar, til að
gera við, ef stormurinn færi að gera tjón á
húsunum? Og liugsum okkur, að stíflan í ánni
í'æri af stað. Hvað heldurðu það bjargaði þá
að veifa flöggum? Nei, þá veitti nú ekki af að
lofgjörðin sé þeim jafneðlileg, eins og hirtan,
er eðlileg, þegar sólin skín.
Skátarnir geta mikið lært af liirðunum. Af
þeim gela þeir lært skyldurækni, athygli,
ákvörðun, hlýðni og lofsöng. Af þeim geta þeir
lært að halda jól.
Guð blessi Skátana. Um leið og ég óska þeim
gleðilegra jóla, hið ég þess, að engill Drottins
standi hjá þeim og dýrð Drottins Ijómi í kring
um þá.
Guð gefi Skátunum og oss öllum gleðileg jól.
Bj. ./.
hafa með sér dálitla loftskeytastöð ineð við-
tæki og sendara, og auk þess þyrfti að liafa
bæði flugvél og sjúkrabíl“.
„Geturðu haldið lengur áfram?“ sagði Tó-
mas; „þvi að ég get vel tekið við meiru af
þessu tæi. En heyrðu nú til. Sitt er hvað, gam-
an og alvara. Ég yrði lireint ekkert hissa, þó
að stíflan færi á kreik, eins og veðrið hefir
lálið undanfarið. Ég hefi oft heyrt á það
minnzt, að liún sé ekki jafnsterk og skyldi“.
Tómas var skáli af hug og lijarta; þó að
hann þyrfti að hjóla 5 kílómetra til að sækja
flokksæfingar inn i þorjiið, einu sinni í viku.
Faðir lians var bóndi uppi í sveit, en Tómas
kom á hverja æfingu, þrátt fyrir fjarlægðina.
Þeiina dag varð hann að fara gangandi, vegna
livassveðursins. Villi frændi lians dvaldi sem
gestur Iijá horium um tíma. Hann liafði átt
erindi í kaupstaðinn, og nú voru drengirnir
samferða heim.
Villa langaði til að lieyra um þenna félags-
skap, sem átli svo sterk ítök í dreng, að hann
vann það til að ganga 10 kilometra í argvít-
ugasta óveðri, lil að komast á fund. En Tóm-
as fékkst ekkerl til að segja, einkum eftir að
Villi hafði ert hann með nöpru háði sínu.
Hann hrosti bara og lofaði frænda sínum að
rausa. Loksins svaraði hann þó.
„Mér er alveg sama hvað þú segir; það er
jafngott að vera skáti fyrir þvi. Og þú skall
ekki vera að gera gabb að búningnum mín-
um. Þú mátt svo sem hlæja að stuttu buxun-
um mínum og heru hnjánum. En hatturinn
minn er ágætis regnhlif, og það er meira en
liægt er að segja um þetta hlægilega ]iottlok,
sem þú hefir á liausnum“.
„No-o!“ sagði Villi. „Ef þú værir ekki í þess-
um afkárabúningi, þá hefðir þú líklega sams-
konar pottlolc“.
„Pottlokið liefir sína kosti fyrir þig“, sagði
Tómas þurrlega. „Hálsinn á þér skolast einu
sinni almennilega. — Nú, nú! Ilvað viltu?“
Hann har af sér liöggið, sem frændi hans
rétli honum.
„En heyrðu, Villi!“ hélt hann áfram. „Við
skulum stytta okkur leið og fara beint yfir
akrana. Við gelum svo komizt yfir lækinn á
járnbrautarbrúnni“.