Skátinn - 01.12.1935, Side 7
S K Á T I N N
7
livað þurfti að geera. Vertu viðbúinn! — já,
vist úm það!“
Tóirias liljóp meðfram brautinni, í átlina að
hliðvarðarhúsinu. Veðrinu hafði slotað að
mun, svo að lionum veittist liægra að hlaupa
móti því, en úrkoman hafði aftur vaxið að
sama skapi.
„Jæja, ég skal liafa það“, sagði liann við
sjálfan sig. „Bara að ég detti nú ekki!“
En í samabili rak hann lærnar í eitthvað
og datt, og rak ennið í hita úndir járnbraut-
inni.
Hann svímaði við, en flýtli sér þó að standa
upp. Hann fann, að kúla hljóp upp á enni
lians.
„Revndu nú að hafa þig úr sporunum",
sagði hann við sjálfan sig. „Þú ert ekki dauð-
ur fyrir þessu. En el' þú slórar, getur það vald-
ið dauða margra manna“.
Við þessa skelfilegu hugsun herti hann sig
og hljóp eins og hann gat í náttmyrkrinu. En
hann álli örðugra með að hlaupa en áður en
liann datt. Hann stanzaði andartak til að jafna
sig, og þreifaði um leið á rafmagnsluktinni,
sem hékk við helti hans, og hann gal ekki
annað en hrosað, þrátl fyrir alvarlegar kring-
umstæður, að athugasemdum frænda síns um
það, livað luktin væri stór. Lestin átti að fara
frá stöðinni klukkan 22,05. Hann lýsti á úlf-
liðsúrið sitt. Klnkkan var 22,07!
Þá gat lestin komið á hverri stundu! Hugs-
anlegt var þó, að henni liefði seinkað vegna
veðursins.
Aldrei hafði Tómas hlaupið eins og hann
hljóp nú. Hann varð að stöðva lestina! Allir
þeir menn, sem á henni voru, áttu líf sitt
undir honum. Ef hann brygðist.
Hann varð veikur við tilhugsunina, beit á
jaxlinn og hljóp eins og fæturnir gátu borið
hann.
En þá gerðist þetta voðalega.
Þegar þessi hrausti skáti tók á því, sem
hann átti til í lokasprettinn, þá rann hann á
sleipri leðju og misti jafnvægið. Hann reyndi
að ná því, en þá snerist vinstri fóturinn undir
honum og hann steyptist á liöfuðið niður al’
upphækkúninni, sem járnbrautin var á.
Tómasi sortnaði fyrir augum og hann
kenndi ógurlega til. Hann lá kaldur og votur
í rennhláutu grasinu neðan við járnhrautar-
upphækkunina.
Hann stillti sig um að ldjóða og settist upp.
Gífurlegur sársaulci og það, að hann gat ekki
hreyft vinstri fótinn, jók á gruninn um það,
sem hann óttaðist mest. Hann þreifaði i inyrkr-
inu á mjóaleggnum. Hann var miklu gildari
en átti að vera. Svo kveikti hann á rafmagns-
luktinni. Það var ekki um að villasl fóturinn
var hrotinn. Og hann hafði engin tæki lijá
sér til að hinda um hann.
„Ég verð vist að bíða, þangað til einhver
finnur mig hér“, sagði hann hryggur við sjáll'-
an sig. „En lestin!“
Hann reis upp til hálfs, þrátt fyrir sársauk-
ann. Eitthvað varð hann að gera! Hann gat
að minsta kosti ekki legið þarna og liorft á
leslina bruna framhjá með fjölda manna, út
i opinn dauðann.
Hann fór að skríða á höndunum upp á upp-
hækkunina. Það gekk hægt, og sársaukinn var
nærri því óhærilegur, þegar hann dró hrotna
fótinn á eftir sér. Regnið strevmdi úr loftinu
og lamdi hann í andlitið. Hann marði sig og
hruflaði til hlóðs á höndum og hné. En loks-
ins komst hann þó upp að brautarteinunum
rétt í sama bili og hvellt blísturshljóð heyrð-
ist úr fjarska.
Tómas lá andartak kyrr og hugsaði sig um.
Hvað átti hann til hragðs að taka? Blístur-
hljóðið þýddi, að lestin var að renna út af stöð-
inni, þrjá kílómetra i hurtu. Hún mundi að
vísu fara fremur hægt þennan spolta því að
kröpp beygja var á hrautinni hinum megin
við hrúna, og lestarstjórinn var vanur að fara
ekki á fulla ferð, fjrr en eftir þá heygju.
En hvernig álti liann að stöðva lestina? Það
er aðeins eitt merki, sem getur stöðvað járn-
hrautarlest í myrkri — rautt tjós.
Tómas sá Ijósið á lestinni, fyrst eins og ör-
lítinn depil, en það stækkaði og nálgaðisl
ískyggilega ört. Hann var farinn að lieyra
skröltið í lestinni. Hann svimaði og fanst ætla
að líða yfir sig. Nú fálmaði hann eftir lukt-
inni sinni og kveikti á henni. Bara hann hefði
eittlivað rautt!
„Hér er ekkert rautt!“ tautaði hann. „Eilt-
livað rautt! Blóðrautt!“