Skátinn - 01.12.1935, Side 7

Skátinn - 01.12.1935, Side 7
S K Á T I N N 7 livað þurfti að geera. Vertu viðbúinn! — já, vist úm það!“ Tóirias liljóp meðfram brautinni, í átlina að hliðvarðarhúsinu. Veðrinu hafði slotað að mun, svo að lionum veittist liægra að hlaupa móti því, en úrkoman hafði aftur vaxið að sama skapi. „Jæja, ég skal liafa það“, sagði liann við sjálfan sig. „Bara að ég detti nú ekki!“ En í samabili rak hann lærnar í eitthvað og datt, og rak ennið í hita úndir járnbraut- inni. Hann svímaði við, en flýtli sér þó að standa upp. Hann fann, að kúla hljóp upp á enni lians. „Revndu nú að hafa þig úr sporunum", sagði hann við sjálfan sig. „Þú ert ekki dauð- ur fyrir þessu. En el' þú slórar, getur það vald- ið dauða margra manna“. Við þessa skelfilegu hugsun herti hann sig og hljóp eins og hann gat í náttmyrkrinu. En hann álli örðugra með að hlaupa en áður en liann datt. Hann stanzaði andartak til að jafna sig, og þreifaði um leið á rafmagnsluktinni, sem hékk við helti hans, og hann gal ekki annað en hrosað, þrátl fyrir alvarlegar kring- umstæður, að athugasemdum frænda síns um það, livað luktin væri stór. Lestin átti að fara frá stöðinni klukkan 22,05. Hann lýsti á úlf- liðsúrið sitt. Klnkkan var 22,07! Þá gat lestin komið á hverri stundu! Hugs- anlegt var þó, að henni liefði seinkað vegna veðursins. Aldrei hafði Tómas hlaupið eins og hann hljóp nú. Hann varð að stöðva lestina! Allir þeir menn, sem á henni voru, áttu líf sitt undir honum. Ef hann brygðist. Hann varð veikur við tilhugsunina, beit á jaxlinn og hljóp eins og fæturnir gátu borið hann. En þá gerðist þetta voðalega. Þegar þessi hrausti skáti tók á því, sem hann átti til í lokasprettinn, þá rann hann á sleipri leðju og misti jafnvægið. Hann reyndi að ná því, en þá snerist vinstri fóturinn undir honum og hann steyptist á liöfuðið niður al’ upphækkúninni, sem járnbrautin var á. Tómasi sortnaði fyrir augum og hann kenndi ógurlega til. Hann lá kaldur og votur í rennhláutu grasinu neðan við járnhrautar- upphækkunina. Hann stillti sig um að ldjóða og settist upp. Gífurlegur sársaulci og það, að hann gat ekki hreyft vinstri fótinn, jók á gruninn um það, sem hann óttaðist mest. Hann þreifaði i inyrkr- inu á mjóaleggnum. Hann var miklu gildari en átti að vera. Svo kveikti hann á rafmagns- luktinni. Það var ekki um að villasl fóturinn var hrotinn. Og hann hafði engin tæki lijá sér til að hinda um hann. „Ég verð vist að bíða, þangað til einhver finnur mig hér“, sagði hann hryggur við sjáll'- an sig. „En lestin!“ Hann reis upp til hálfs, þrátt fyrir sársauk- ann. Eitthvað varð hann að gera! Hann gat að minsta kosti ekki legið þarna og liorft á leslina bruna framhjá með fjölda manna, út i opinn dauðann. Hann fór að skríða á höndunum upp á upp- hækkunina. Það gekk hægt, og sársaukinn var nærri því óhærilegur, þegar hann dró hrotna fótinn á eftir sér. Regnið strevmdi úr loftinu og lamdi hann í andlitið. Hann marði sig og hruflaði til hlóðs á höndum og hné. En loks- ins komst hann þó upp að brautarteinunum rétt í sama bili og hvellt blísturshljóð heyrð- ist úr fjarska. Tómas lá andartak kyrr og hugsaði sig um. Hvað átti hann til hragðs að taka? Blístur- hljóðið þýddi, að lestin var að renna út af stöð- inni, þrjá kílómetra i hurtu. Hún mundi að vísu fara fremur hægt þennan spolta því að kröpp beygja var á hrautinni hinum megin við hrúna, og lestarstjórinn var vanur að fara ekki á fulla ferð, fjrr en eftir þá heygju. En hvernig álti liann að stöðva lestina? Það er aðeins eitt merki, sem getur stöðvað járn- hrautarlest í myrkri — rautt tjós. Tómas sá Ijósið á lestinni, fyrst eins og ör- lítinn depil, en það stækkaði og nálgaðisl ískyggilega ört. Hann var farinn að lieyra skröltið í lestinni. Hann svimaði og fanst ætla að líða yfir sig. Nú fálmaði hann eftir lukt- inni sinni og kveikti á henni. Bara hann hefði eittlivað rautt! „Hér er ekkert rautt!“ tautaði hann. „Eilt- livað rautt! Blóðrautt!“

x

Skátinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Skátinn
https://timarit.is/publication/918

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.