Skátinn - 01.12.1935, Blaðsíða 8

8
S Iv Á T I N N
Hann kip])list við. Þarna kom það! fílúð-
rautt!
Hann heyrði lestina nálgast æ meir. En lnigs-
anir lians voru skýrar og hann var alveg ró-
legur og ekki liót skjálfhentur, þegar liann dró
upp vasaklútinn sinn og sjálfskeiðinginn. Svo
beit hann á jaxlinn, opnaði hnífinn og risti
með beitum oddinum á fótinn á sér, rétt ofan
við brotið. Það var svo sárt hvort eð var, að
það gat ekki versnað að mun!
Svo kraup liann við teinana. Luktin hans
lýsti með glóandi rauðu Ijósi út í náttmyrkrið,
gegn um blóðvotan vasaklútinn. Hann tók á
því, sem bann átti til, til þess að lyfta ljósinu
sem hæzt og sveifla því fram og aflur.
Tómas fór aftur að svima. Lestin nálgaðist
óðum. Blísturhljóð kvað við.
Tómas héll liandleggnum uppréttum og
veifaði rauða Ijósinu. Loks var máttur lians
þrotinn. Hann hneig út af og misti meðvit-
undina.
ltjart ljós lýsti framan í Tómas, ókunnugur
maður laut yfir hann, og einhverjir skuggar
Iireyfðust í hálfmyrkrinu í kring.
„Flýttu þjer að komast eftir, hvort ekki er
læknir meðal farþeganna í lestinni", var sagt
í skipunarrómi og ljósið slökkt um leið.
„Hafið þér engar áhyggjur út af mér. Ég
verð góður eftir nokkrar mínútur“, hvíslaði
Tómas, og undraðist um leið, hve röddin í
honum var vesaldarleg. „Var lestiu stöðvuð“,
Iivíslaði liann svo hásri röddu. „Brúin er nefni-
lega ónýt“.
„Nú, ]>að var það, sem að var“, sagði þá
einhver. „Já, lestin stanzaði, vinnr minn“. Og
maðurinn laut alveg niður að Tómasi.
En livað var liann nú að taula að tauta fvr-
ir munni sjer, þessi vaski skáli? „Vertu við-
búinn! Villi. Ef ég Iiefði ekki — verið skáti
— þá hefði ég — ekki vilað, hvar — ég mátti
skcra, án þess að — hitta á slagæð — svo að
— nú geturðu séð . .. . “
Röddin þraut. En það ljómaði gleðibros um
varir Tómasar, þegar leið yfir hann á ný.
A. S. þýddi.
Litli skátinn,
vinur minn.
Ég liefi verið á ferð um eyðimörku. Það var
lífvana, gulgrár, heitur sandur, lágar öldur og
lægðir í allar áttir. Þá sjaldan að jurt sást, var
hún að deyja úr þorsta, dvergpálmar fet á liæð
og kaktus. Þvilík viðbrigði að koma úr þessu
ríki dauðans og niður að hafinu, þar sem lífið
naut sín í fullum mæli í angandi blómaskrúði,
svalandi sjávarlofti. Engin orð geta lýst því, hve
hrifinn ég var, að koma af evðimörkinni og
niður að hafinu. En samskonar tilfinning grip-
ur mig, þegar ég liitti fyrir góðan dreng.
Því miður eru ekki allir drengir góðir. Sumir
eru hraustir en ekki góðir, aðrir eru góðir, en
ekki hraustir, en þegar ég liitti fvrir hreinan
dreng, sem bæði er hraustur og góður, þá er
sem jeg komi af eyðimörku ofan að hafi.
Mér er sérstaklega ógleymanlegur einn dreng-
ur, sem hamingjan lét mig hitta fyrir á leið
minni. Og ég vil segja ykkur söguna af þeim
viðburði.
Það var á ferð okkar hjónanna um Ameríku,
frá Kyrrahafi austur að Atlantshafi, sunnan frá
Mexíkó og norður um Kanada, 11 þúsund km.
ferð.
Við vorum oftast tvö ein i bíl, sem við áttum.
Bökin á framsætunum Iögðum við niður,
breiddum þar dínu, sem var aftan á bílnum á
daginn. Það var ágætt rúm. Hliðargluggana
höfðum við opna, en fyrir þeim þétt net, svo að
eiturflugur og önnur skordýr kæmust ekki inn
til okkar. Litla eldavél höfðum við með okkur.
Hún hrendi bensíni, sem við tókum í haua úr
bilnum eftir þörfum. Kendi mér maður að ná
bensininu með mjórri gúmmíslöngu. Annar
endi hennar var látinn ofan í, en liinn var sog-
inn með munninum, þar lil slangan var full. Þá
var tekið um endann, og hann látinn ofan í
eldavélargeiminn, og rann þá bensínið upp á
móti úr bílnum og í vélina.
Vatn fluttum við í vatnsheldum átta litra
strigapoka, sem hékk aftan i bílnum. Hve heitt
sem veður var, hélst vatnið kalt, því að þegar
bíllinn var kominn á ferð, stóð pokinn beint