Tónlistin - 01.11.1944, Blaðsíða 23

TÓNLISTIN
Hljómleikalíf
Reykja víkur
Nýlega hefir Karlakór Siglufjarðar,
Vísir, haldið hátíðlegt 20 ára afmæli sitt
og mirinzt starfsferils síns á þessu fyrsta
söngskeiði; og í tilefni af því hefir söng-
félagið gefiÖ Surinlendingum kost á að
hlýöa á söngvakost sinn og raddval. Hafa
söngfarir sem þessar allmikla félagslega
'þýðingu; þær stuðla að auknum kynnum
niilli fjarlægra landshluta og flytja til-
breytingu í hljómleikalífið. Og enda þótt
framburðarmáti og efnistúlkun geti verið
frábrugðin ])ví, sem helzt hefði vakað
fyrir nýjum áheyranda, þá er þó fróð-
legt að kynhast nýju viðhorfi til innihalds
og meðíerðar þess. Yfirtenór kórsins her
af hinum raddflokkunum í fyrirhafnar-
lausum forte-söng, en milliraddirnar eru
ekki allskostar nógu ])jálar og tónvissar,
og undirbassinn gæti tekið þéttari tökum
á efni sinu. Þrátt fyrir ])essa annmarka,
er ])ó heildarveigur kórsins eigi alllítill,
og 'inun hann ]>ó tæplega hafa leyst úr
læðingi allan raddkost sinn. Viðfangs-
efni kórsins urðu þó mörg fullsmá í
höndum hinna rammauknu söngvásveina
dumbhafsins, og virtist Wagner fyrst
veita þeim fast land undir fót; þar
komu fram tilþrif átaksmikilla radda í
sam]>jöppuðum og ]>rauthugsuðum tón-
bálki bróðureðlisins. Að öllu samanlögðu
ber söngurinn vott um trúnaðarlega sál-
ræna beitingu, að vísu æði misjafna í
svo fjölmennum hópi, en þó yfirleitt
sanna og hispurslausa að ytri einkenn-
um, og má eindregið telja það söngflokkn-
um til verulegs gildis. Þormóður Eyjólfs-
son hefir um langt skeið vakað yfir vel-
ferð kórsins, enda sýndi hann snemma hug
sinn til söngdísarinnar, er hann fyrir tví-
tugsaldur sem nemandi Flensborgarskól-
ans tókst á hendur söngkennslu stofnun-
arinnar rétt eftir síðustu aldamót. Að
vísu mundi hafa verið talið æskilegt, að
hinn ungi söngkennari ætti þá kost á
traustri menntun listhneigð sinni til fram-
13
dráttar og samborgurum sínum til auk-
innar gagnsemdar, en hér fór svo, að
náttúran varð að búa að sínu, upplaginu
bættist ekki vaxtarvænleg aðhlynning;
meðíæddir hæfileikar og smekkur urðu
því hin eina leiðsögn, sem hlíta mátti um
torsótta stigu listarinnar, og hefir árangur
orðið furðanlega góður við hýsna óhag-
stæð skilyrði; þó munu hreyfingar stjórn-
andans oft vera óþarflega stórar, og ekki
nógu nákvæmar og hnitaðar, en slíkt
mundi koma kórnum að góðu haldi.
Daníel Þórhallsson söng einsöng i helzt
til lausmótaðri útsetningu á hinum sér-
stæða og hrifandi saknaðaróði Sigvalda
Kaldalóns, Alfaðir ræður, og barg heilu
i höfn verkefni sínu með fyllingarvænni
og stjórngóðri rödd, borinni af miklurn
skilningi og góðri tónhæfni. Sigurjón
Sæmundsson og Halldór Kristinsson
höfðu hvor sitt einsöngshlutverk, og
skorti ]>ar nokkuð á jafnvægi og stílfestu,
þótt skapið væri ríkt sem undir byggi;
en óneitanlega er það hagkvæmt söngv-
urum að láta líka birtast hinn norræna
kraft, þótt stundum megi deila um feg-
urðargildi hans eftir stofulærðum kenni-
setningum ólífrænnar raddmyndunar-
fræði. Konia kórsins var góður viðl)urð-
ur og að ýmsu leyti athyglisverður. Megi
fleiri slíkir fara á eftir.
Vestmannakórinn gerði Reykviking-
um ])á ánægju að gista borgina og syngja
nokkrum sinnum fyrir bæjarbúa. Þessi
mannsterki, rösklega 40 radda bland-
aði kór mun sennilega vera það söng-
félag þessarar tegundar utan Reykjavík-
ur, sem einna fremst stendur nú í lýr-
ískum ljóðasöng. Saga kórsins er í stuttu
máli þessi: ,,Hinn 17. júní 1911, á aldar-
afmæli Jóns Sigurðssonar, söng í Vest-
mannaeyjum blandaður kór í fyrsta
sinni undir stjórn Brynjúlfs Sigfússon-
ar. Síðan hefir Brynjúlfur að jafnaði
stjórnað blönduðum kór í Vestmanna-
eyjum, er sungið hefir við ýmis tæki-
færi. Árið 1925 gaf söngstjórinn kórnum
nafnið Vestmannakór, en 1937 voru lög
kórsins samin og stjórn kosin. Frá þvi
ári hefir svo söngfélagið haldið uppi