Tónlistin - 01.11.1944, Blaðsíða 24

14
TÓNLISTIN
skipulögðu starfi frá veturnóttum til ver-
tíðar og stundum lengur. Hefir kórinn
á þessu tímabili haldið árlegar söng-
skemmtanir í Eyjum og þess utan sungið
við ýmis önnur tækifæri, m. a. farið söng-
för um Suðurlandssýslurnar 1941. Vest-
mannakórinn var einn höfuðaðili að stofn-
un Landssambands íslenzkra blandaðra
kóra og kvennakóra." Kórinn heilsaði með
kveðju til Reykjavíkur eftir Kaldalóns;
síðan komu tvö lög eftir söngstjórann,
sem vöktu sérstaka athygli sakir snoturs
handbragðs í nærri því fornklassískum
hljómstil kirkjulegra miðaldameistara.
með vel hugsuðum eftirlíkingum og
kröftugum og hreinum hljómsambönd-
um. Var gleðilegt að fá svo ferskan og
svalandi blæ inn í hið rómantiska kyrr-
viðri hinna verkefnanna. Brynjúlfur Sig-
fússon leiðir kórinn af ítrustu tónvisi og
næmi fyrir hljóðfalli, og benti meðferð
hans til sjálfstæðrar skoðunar hins end-
urskapandi flytjanda; hreyfingar hans
eru settar og afmarkaðar og kostgæfni
lians til fyrirmyndar. Að visu var i nokkru
áfátt um tilþrif aðsópsmikilla átaka, en
máske veldur þar nokkru um aðbúð nátt-
úrunnar í röku og seltumiklu sjávarlofti,
og kom það einna bezt í ljós hjá ein-
söngvurunum, sem þvi fengu fullharða
hnot að brjóta; og yfirleitt vill það oft
koma fyrir, að kórista-einsöngvarar virð-
ast vinna kór sínum meira gagn og
betra með því að flytja yfirlætislausa
kórrödd sina heldur en að færast i
fang umsvifamikla og vandkveðna sóló-
röcld. Þessi samt sjálfstæða viðleitni
verður því alltaf betur metin í fámenn-
ara hópi og i heimahúsum. Um kórinn
sem heild mætti helzt telja honum til
vöntunar, að sópraninn skortir meiri róm-
fyllingu, og einstakar radclir draga um of
af sér á þýðingarmiklum stöðum, sem
heimta skýlausa dirfð til að hæfa mark-
ið. Þessum sálrænu hindrunum ætti þó
með litilli fyrirhöfn að mega ryðja úr
vegi, hinum vel uppalna kór til hins
bezta farnaðar. Og haldi söngstjórinn
áfram þeirri stefnu, sem hingað til hefir
mótað kórinn, er tvímælalaust ástæða til
að vænta hins bezta af honum í komandi
framtíð.
Þorsteinn H. Hannesson lét til sin
heyra á hornrekutíma bióhljómleikanna
laust fyrir miðnætti; i önur hús er ekki
að venda. Þrátt fyrir það var húsið
fullskipað; er það góðs viti, er ung-
um mönnum er sýndur áhugi og stuðn-
ingur á braut sinni að settu marki. Þor-
steinn býr yfir miklum þrótti og allgóðum
raddhreim, en efra svið raddarinnar þarf
að þroskast frekar og vaxa að fyllingu
og samfelldleik. Tónskjmjun Þorsteins
verður einnig að þjálfa miklum mun bet-
ur, þvi að klukkuhreinir tónar eru aðals-
merki allra tónlistarmanna — ekki sizt
söngvara. Efnisskrá Þorsteins var ekki
lögð að beztum hætti, þar gætti of mikið
hversdagsleikans, of litið af nýrri til-
l)reytni. Yfirleitt gengur islenzkum söngv-
urum örðuglega að finna gullinn meðal-
veg i verkefnavali, þó að margt sé til,
sem þörf er á að flytja i tiltölulega ung-
um tónlistarbókmenntum íslands. Hið
gullfallega ljóð Sigurðar Sigurðssonar
frá Arnarholti, Söknuður, reyndist ekki
fá nógu örugga túlkun í meðförum Þor-
steins; hinsvegar tókst Sólin ei hverfur
miklum mun betur, enda hefir Björg-
vin Guðmundsson gert hér skriðmikla
uppsetningu í hollum en kaldrænum
hreyfistíl, er verkar sem tært bergvatn
eftir of mikla lýríska andagift í löngu
liðnum ,,lied“-stíl. Hér virtist Þorsteinn
sýna visi að verðandi óratóríu-söngvara
frekar en ljóðalagasöngvara. Victor Ur-
bantschitsch, greiddi götu söngvarans ineð
vel tillöguðum og settum undirleik.
Hallgrímur Helgason,
Tveir kornungir listamenn, þeir Guð-
mundurjónsson söngvari ogEinar Mark-
ússon píanóleikari, efndu til eigin tón-
leika í Gamla Bíó. Eru þeir báðir á förum
utan til náms, og má geta sér þess til, að
tónleikarnir hafi verið haldnir í þeim
tvöfalda tilgangi að þyngja ofurlitið far-
arsjóðinn og að tryggja sér samhug tón-
listarvina hér heima um leið og lagt væri
frá landi. Þetta hvorttveggja mun hafa