Tónlistin - 01.12.1945, Side 38

68
TÓNLISTIN
som elskar hinanden" eftir Emil Reesen
meÖ sjálfstæöum undirleik og græsku-
laus Bach-stæling eftir Kai Evans. Enda
þótt dönsk tunga sé ekki mála bezt fallin
til framsetningar á léttri „stemnings"-
list sem þessari, þá mun hún samt ólíkt
hæfari og þjálli í þeim efnum en okkar
mál, enda söng listakonan ekkert á is-
lenzku. Aö' vísu raunum við ekki eiga
mikið af jæssari grein tónlistar, en óneit-
anlega hefði þó verið gaman að heyra
kímnilag Árna Thorsteinson „Gúttar á
gamlaárskvöld“ í meðförum ungfrúar-
innar. Og vonandi gefst henni tæki-
færi til að sýna föður sínum ástríka
athygli og vegsama minningu hans með
fáeinum lögum eftir þennan landskunna
brautryðjanda íslenzkrar tónlistar. —
Fritz IVcisshappcl annaðist undirleikinn
af ágætri varfærni og réttri smekktilfinn-
ingu og lék auk þess einn „Elegie“ eftir
Melartin. — Aðrir hljómleikar Elsu Sig-
fúss voru hinum fyrri fremri að því leyti,
að nú var seilst til verkefna, sem nokkru
gildari voru að innihaldi. Auðsveipni og
trúarfestu Bachs gaf söngkonan skýra
og einlæga mynd í tveimur aðdáan-
legum bænaráköllum á hreimgóðu en
takmörkuðu alt-sviði sínu, svo að efsta
lega raddarinnar verður stundum ei-
lítið ógreið. Bezt af öllu tókst hinn
tregablandni saknaðarsöngur Árna Thor-
steinson „Rósin“, þar sem hún fylgdi
vel eftir innifjálgri dýpt hins sár-
asta saknaðar. Einsöngs-kantata eftir
Buxtehude var fagurt vitni þess, hve þessi
„Bach Norðurlanda“ var í raun og veru
langt á undan sínum tima, svo snjöll eru
hljómsambönd hans og allur stíll. Elsa
flutti verkið með innri ró og virðuleik,
en fullkomið „portato“ samræmist ekki
vel þessum sléttu lagbogum. Gamlir kunn-
ingjar, svo sem „Fred hviler over Land
og By“ (Þú sæla heimsins svalalind) og
„Víst ert þú, Jesú, kóngur klár“ eru
jafnan vel séðir og gjarna heyrðir (en
uppruna þjóðlagsins ætti þó ekki að
gleyma á efnisskránni). Söngkonan end-
aði á lagi eftir föður sinn, „Hátt ég
kalla“, setn að nærfærni við tilgang ljóð-
höfundarins og barnslegri einlægni nálg-
ast það bezta, sem komið hefir frá hendi
Sigfúsar Einarssonar. Páll ísólfsson lék
undir með hóglátum og settum orgel-leik
og lék auk, þess einn „Passacaglíu" eftir
Buxtehude, eu Þorvaldur Steingrímsson,
Óskar Cortcz og Hcinz Edclstcin höfðu á
hendi aðstoð á fiðlur og celló, og hefði
frekari hlédrægni fiðlanna í millispilum
bætt heildaráhrif kantötunnar.
Karlakór iönaðarnianna hefir nú að baki
sér alllangt þroskaskeið, svo að hann get-
ur tæplega lengur talizt til nýgræðings.
Þó er raddkosturinn ekki enn fyllilega
samrunninn og á stöku stað dálítið hrjúf-
ur, þótt „Sólarlag" Kaldalóns nyti sinn-
ar réttu mýktar. Lýðveldishátíðarlag Þór-
arins Guðmundssonar var sungið nokkru
hægar en hraðafyrirskriftin gefur til
kynna, í samgengum áttundum, og kom
fram nokkur tvískinnungur í tóntegunda-
vali höfundarins, sambland af eólískum
moll og hljómhæfum. Varð þessa glögg-
lega vart i hreinum en hljóðfallstregum
flutningi kórsins með of stuttum punkt-
uðum nótum. Hið ,,ballade“-mótaða verk
þeirra Sigfúsar Halldórssonar og Roberts
Abrahams reyndist nú all-viðamikið að
umfangi, með stálhertum áherzlum og
lýrískum sóló-parti, laglega fluttum af
Maríusi Sölvasyni, en tematískt efni
„Stjána bláa“ er of fáskrúðugt fyrir svo
langan vísnaflokk. Kórinn virtist ekki enn
hafa tileinkað sér þennan lið til fulls, en
náði sér á strik i lífmiklu „Dansljóði"
i miðalda stíl eftir Melchior Franck, þar
sem ágætlega birtist hin tæra og fölskva-
lausa hugargleði þeirra tíma í ferskum
vixlsöng ,,konserterandi“ raddhópa.
,,Fangasöngur“ Beethovens og kór úr óp-
erunni „Rienzi“ eftir Wagner, með að-
stoð þriggja trompeta og básúnu, mynd-
uðu loks hámörk hljómleikanna með
klassískri nákvæmni og symfónísku tón-
magni. Robcrt Abraham stýrði söng-
flokknum af ítrustu kostgæfni. Anna
Péturss annaðist píanó-undirleikinn af
alúð en fullmikilli hlédrægni, og málm-
blásturshljóðfærin voru í traustum en