Tónlistin - 01.12.1945, Blaðsíða 39

TÓNLISTIN
69
eigi allssta'ðar nógu samtækum höndum
hjá Karli Runólfssyni, óskari Þorkels-
syni, Jóni Sigurðssyni og Birni Róscn-
kranz.
Gnðmunda Elíasdóttir hefir nú bætzt í
hinn fríða hóp nýrra söngvara, sem á
þessu ári hafa byrjað listferil sinn frammi
fyrir reykvískum áheyrendum. Hún hef-
ir sópran rödd, sem búin er mjög góðri
hljómfyllingu á neðra miðsviði, en í efstu
raddlegu vantar enn hljómgrunn, er
samræmdur sé heildarblæ raddarinnar.
Má því ætla, að ennþá sé söngkonan bet-
ur fallin til söngljóða-flutnings við hæfi
„mezzó“-raddar en aríutúlkunar með
,,koloratur“-sniði. Bezt af erlendu lög-
unum tókust henni aríur Mozarts úr
„Brúðkaupi Figaros", einkum hin á-
stríðuþrungna en léttgenga „canzonetta"
„Voi che sapete". Hér náði hún liðugri
hreyfingu og hröðu flugi þýzk-italska
stílsins með framsetningu, sem bar vott
um gagngera þjálfun. Sérhljóðamyndun
var yfirleitt góð, þótt þess gætti á há-
sviði, að einstaka hljóð öðlaðist ekki alls-
kostar sitt rétta gervi. Islenzku lögin, sem
á þakkarverðan hátt sátu í sjálfsögðu
fyrirrúmi efnisskrárinnar, sönnuðu enn
sem fyrr, að þau vekja sterkastan endur-
óm í hugum áheyrenda, og er það eink-
ar kærkomin bending um jrjóðborna, vak-
andi söngnautn. Guðmunda söng þessi
lög lika af lýrísku innsæi og nærfærni,
sem íslendingi einum er lagið, þótt þráð-
ur atvikanna hefði á stundum mátt stríð-
ari vera. Með áframhaldandi alúð og
raddrækt mun hún auðveldlega vinna sig-
ur á því sviði, sem henni raddlega er
eiginlegast, og því má hún örugg fagna
sinni fyrstu framgöngu. Victor Urbant-
schitsch aðstoðaði með kostgæfilega að-
löguðum undirleik.
Guðrún Á. Shnonar hélt kveðju-
hljómleika með aðstoð Karlakórs
Rcykjavikur áður hún færi utan til
söngnáms. Kórinn söng einn tvo þætti
skrárinnar, meðal annars lýðveldis-
hátíðarlag eftir söngstjórann, Sigurð
Þórðarson, sem vitnar um þjóðlega við-
leitni höfundar síns með kvintborinni
raddfærslu, þótt ekki sé hún enn full-
mótuð. Guðrún sýndi enn sem fyrr, að
i henni býr sterkur söngneisti, en annars
virtist hún í þetta sinn ekki vera allskostar
vel fyrirkölluð, og kenndi nokkurrar
tregðu i myndun hátónanna.
Kristján Kristjánsson efndi til afmæl-
ishljómleika með aðstoð Frits Weiss-
happcls,, Þóris Jónssonar og Þórhalls
Arnasonar.. Kristján hefir nú stund-
að opinberan söng um langt skeið
og skapað sér vinsældir sem tilfinninga-
ríkur túlkandi ljóðalagsins. Er honum
sýnna um blóðheita og innfjálga fram-
setningu hinnar sterku sönglínu en hnit-
miðað form djúps raunsæis. Hann er
söngvari hjartans. Meðal annars flutti
hann lag eftir föður sinn, „Til fánans",
og var það vel til fundið, svo mætur
söngmaður sem hann var á sinni tíð.
Haraldur Sigurðsson er jafnan góður
gestur, þá sjaldan hann kemur til ætt-
Iands síns. Hann hefir verið knésettur
sem læzti píanóleikari íslendinga fyrir
traustleik sinn og klassíska formfestu.
Samfara þessum eiginleikum á hann
til söngræna ásláttarmýkt, sem laðar
sál úr hverjum tón. Viðfangsefni hans
eru helzt valin úr flokki hinna sígildu
meistara, en þó gefur hann nýja tím-
anum einnig gaum. Á verkefnaskrá
hans hinni fyrstu vantaði þó tilfinnan-
lega kveðju til föðurlandsins, því að ekk-
ert íslenzkt verk var þar í hópi hinna
þýzku, frönsku og finnsku meistara. Hefði
mátt teljast eðlilegt. að Haraldur sýndi
tónsmíðaviðleitni Islendinga nokkurn
skilning og verðskuldaða viðurkenningu
eftir langa og harða útivist í framandi
landi. — Meðferð hans á Brahms er
sannkölluð fyrirmynd hvað snertir ljóð-
ræna áferð, og þessvegna naut Schubert
sin einna bezt. Dóra Sigurðsson aðstoð-
aði mann sinn ágætlega með fáguðum
ljóðasöng. Var þeím hjónum tekið opn-