Tónlistin - 01.12.1945, Qupperneq 41

TÓNLISTIN
71
kom fram í efnisvali hennar. HásviÖ
hennar skortir þó eðlilega talsvert meiri
þroska. Þess er að vænta, að utanför
hennar verði góðum hæfileikum hennar
gilcl stoð til frekara sjálfstæðs söngstarfs.
Undirleik annaðist mjög liðlega og sam-
vizkusamlega Guðríðnr Guðmundsdóttir.
Sigurður Þórðarson er einn þeirra is-
lenzkra tónlistarmanna, setn ávallt ger-
ir sér far um að auka tónrænt þjóð-
gildi samtiðarinnar. Fyrir eigi all-
löngu kom hann fram á sjónarsviðið
sem hinn fyrsti íslenzki óperettuhöfund-
ur. Tók hann þar til meðferðar þátt úr
niðurlægingartimabili islenzkrar einokun-
arverzlunar, sem ofinn var inn i gamla
þjóðlifslýsingu og þjóðtrú. Efni þetta
virðist i rauninni ekki falla vel inn í um-
gjörð hinnar venjulegu „óperettu" með
atvikaflækjum fjögurra elskenda og óhjá-
kvæmilegum trúðleikara, sem kímileitur
stendur afsiðis, er allt að lokum fellttr i
Ijúfa löð sem „happy end“. Heppilegra
hefði máske verið formið „þjóðlegur
söngleikur". Sem athyglisverð tilraun er
þetta starf Sigurðar alls góðs maklegt,
sem gert hefir kröfu til feikn mikillar
vinnu. og þó aðeins tómstundavinnu.
Músikin bendir frekar til sjónleiks með
fylgilögum og söng en til íburðarmikillar
óperettu nteð ismeygilegum „slögurum",
gjálífum dönsum og skartríkum skraut-
sýningum. Tónbálkurinn er allviða skrið-
mikill, svo sem í álfadansinum í bæjar-
stofunni, er ginna á bóncladóttur í álf-
heima meðan aðrir eru í kirkju. En ann-
arsstaðar má stundum greina of laus tök
á hinu tónræna efni. sem vart verður
strax í forleiknum. þótt formslega sé
hann vel sniðinn að hætti sónötunnar.
Sönghlutverk höfðu á hendi Bjarni
Bjarnason, Sigrún Magnúsdóttir, Svava
Einarsdóttir, Pétur Jónssou, Ævar Kvar-
an, Nína Svcinsdóttir, Valdimar Hclga-
soit, Finnborg Örnólfsdóttir, Hulda Run-
ólfsdóttir og Ldrus Ingólfsson. Victor Ur-
bantschitsch stjórnaði flutnlngnum.
Nýr liðsmaður hefir bætzt í fylk-
ingu íslenzkra pianista með Rógnvaldi
Sigurjónssyni, Hér er seztur að há-
borði frú Musica glæsilegur fulltrúi hins
unga íslands, jötunefldur ungherji nýrr-
ar kynslóðar, gæddur tæknilegum þroska
í óvenjulega rikum mæli. Má hiklaust
telja Rögnvald búinn hinum beztu kost-
um gjörfulegs pianóleikara, þótt enn eigi
innri ihygli eftir að veita flutningi hans
jafnvægi. Fjölbreytileg efnisskrá varp-
aði ágætu ljósi á stílsvörun hans og ó-
brigðula minnisgáfu. Hin stóra sónata
Beethovens í C-dúr, op. 53 (,,Waldstein“),
frá miðtímabili höfundarins, birtist í sínu
rétta gervi gleðiríkrar lífsnautnar, og
lagði Rögnvaldur megináherzlu á þann
þátt verksins með streymandi leikni sinni.
Hinsvegar varð Adagio-kaflinn heldur
léttur í sniðum, og hefði hið kunna lag
Beethovens „Andante favori", sem upp-
haflega átti að verða annar kaíli sónöt-
unnar. getað bætt úr þvi. „Etude“ eftir
Scriabin og tvö haglega gerð smálög eft-
ir Rachmaninoff báru vitni um dálæti
listamannsins á siðrómantískri nútima-
músík. Aftur á móti fékk hreinræktuð
en erfðabundin nýjunga tónlist Prokofi-
effs prýðilega kynningu í stæltu og þraut-
hugsuðu hljóðfalli 20. aldarinnar. Són-
ata Ný-rússans er frjáls einþáttungur í
djarflegum klaverstil og gefur leikand-
anum ærið tækifæri til ýtrustu sjálfs-
beitingar. Hér tókst hinum prýðilega
píanista að leiða fram árekstraþrunginn
leik hinna hörðustu mishljóma. Að lok-
um komu svo hinir klassísku stílsnilling-
ar pianóleiksins, Chopin og Liszt, með
gneistaflugi og hámarkskröfum til leikni.
Rögnvaldur yfirvann allar þrautir með
öruggri hendi „virtúóssins", sem hendir
gaman að furðulegum galdrahlaupum og
heljarstökkum, enda þótt hljóðfærið tor-
veldaði honum flutninginn með óeðlilega
miklum yfirtónum og loðfelldum diskant.
Hallgrímur Helgason.