Dagsbrún - 01.03.1942, Blaðsíða 5
um félagsréttindum og atkvæðis-
rétti við síðustu stjórnarkosningar?
Með því að hr. Claessen hefur nú
þótzt sjá sér slag á borði til að koma
af stað sundurþykkju milli aðkomu-
manna og heimamanna í þessu máli
o^ ekki er alveg fyrir það að synja
að einstaka aðkomumaður hafi
leiðst til að narta í þetta eitraða
agn atvinnurekandans, þykir stjórn
Dagsbrúnar efni gefast til, að lýsa
skoðun sjnni varðandi réttindi og
skyldur aðkomumanna innan verka
lýðssamtakanna.
I fyrsta lagi viljum vér vinsam-
lega benda aðkomu verkamönnum
á það, að heimamenn hljóta óum-
flýjanlega að bera miklu meiri
kvaðir í þágu verkalýðsfélags á
staðnum enda eiga í miklu ríkari
mæli velferð sína undir gengi þess
heldur en maðurinn, sem er þar
stundargestur af atvinnulegum á-
stæðum, njótandi vinnunnar á með-
an hann er ,en laus allra skuldbind-
inga við félagið þegar hann fer.
Það mælir því ekki sanngirni með
því, að hann hafi með atkvæði sínu
úrskurðarvald í innanfélagsmálum
heimamanna, þótt hann hinsvegar
njóti þess sjálfsagða réttar, að mega
leggja gott til félagsmála með fund-
arsetu ef húsrúm leyfir, tillögurétti
og málfrelsi.
f öðru lagi ber þess að gæta, að
auk vinnuréttindanna, nýtur að-
komumaðurinn að sjálfsögðu allra
þeirra hlunninda, sem samtök
heimamanna hafa áunnið í margra
ára baráttu svo sem taxtans á öll-
um tímum sólarhrings, greiðslu
vinnulauna í slysatilfellum o. fl.,
sem annars félli aðkomumönnum
ekki í skaut.
í þriðja lagi njóta aðkomumenn
tii jafns við heimamenn daglegs
starfs félagsstjórnar og starfs-
manna, sem skiljanlega hefur í för
með sér talsverða vinnu og fjár-
hagslegán kostnað í þrjú þúsund
manna félagi.
Gegn þessu greiða aðkomuverka-
menn upphæð, sem svarar til ein-
um daglaunum, miðað við núgild-
andi taxta félagsins.
Við látum svo hvern greindan les-
anda um það, hvort samtakabarátta
reykvískra verkamanna og árang-
ur hennar eru einna daglauna virði.
Hitt er annað mál, hvernig og í
þvaða formi gestkomandi verka-
menn geta notið fullkominna fé-
lagsréttinda innan stéttarsamtaka
alþýðunnar.
Vér erum eindregið þeirrar skoð-
unar, að hver einasti verkamaður
sé ekki aðeins skyldur til að vera í
einhverju stéttarfélagi, heldur
einnig, að hann eigi heimtingu á
því.
En hér með er það ekki sagt, að
hann geti verið meðlimur Dags-
brúnar í vor, Verkalýðsfélags Akra-
ness í sumar, Verkalýðsfélags
Norðfjarðar í haust, Verkalýðsfé-
lags Húsavíkur í vetur og þannig
koll af kolli. Slíkt mundi leiða af
sér óþarfa kostnað fyrir viðkom-
andi verkamann og glundroða,
báðum aðilum til óhagræðis.
Vér lítum svo á, að landssamtök
alþýðunnar séu ekki komin í æski-
legt horf fyrr en hver einasti vinn-
andi maður er skipulagður innan
verkalýðsfélags í heimahögum eða
DAGSBRUN
h)