Alþýðublaðið - 11.02.1924, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
4
elginleikar, sem óspatt er beitt
gegn þeim, sem vantar máttion
að sporna móti broddunum.
í tornöld voru það vopain,
sem hðfðu úrskurðarvaldið, og
voru þau engu síður notadrjúg í
hðndum tátælingsins en auð-
mannsins til að jafna órétt og
ánauð, en nú eru það orðin og
peningarnir, sem mestu ráða. Ef
einhver hefir svo mikið kjaftavit,
að hann kann að beita tungu
sinni betur en andstæðingur
hans, er honum sigurinn vís,
þótt hann svo fari með rangindi.
Þannig eru ástæðurnar nú.
Hver hugsar um sinn eiginn
hag. >Fyrirvi#nur< þjóðarinnar
stinga upp í sjálfa sig beztu bit-
unum af því, sem hún á að lifa
af, og það svo ríflega, að þeir
geta ekki einu sinni fleygt í
hána rusli til að halda í henni
lífinu, — drepa hana með hung-
ursdauða. Fögur fyrirmynd fyrir
eftirkomandi kynslóðir. (!) Svartur
blettur í sögu framtiðarinnar!
Vonandi rís upp ný þjóðhetja
á meðal okkar, er geti opnað
augu almennings fyrir þeirri
hættu, sem fram undan er, og
leiði þjóðina á þá bráut, er
liggur til gætu og velmegunar.
En alþýðan verður oll að sjá,
sTiilja og starfa óskift tii þess,
að því marki verði náð. Allir
sem einn!
Agúst Jónsson,
N. Lenin.
Eftir Hendrik J. 8. Ottósson.
m
Fáir menn hafa verib eins á
vörum þjóftanna og Lenin. Verka-
lýðurinn elskaði hann, en bur-
geisarnir formæltu honum. Hvort
tveggja sýnir bezt, hvert álit menn
höfðu á honum, hver maður hann
var. þýzki jafnaðarmannaforinginn
Bebel var vanur að segja: >í hvert
sinn, er burgeisarnir taka til að
hrósa mér, spyr óg sjálfan mig:
»Heyiðu nú, Bebel gamli! Hvaða
bannsetta vitleysu hefir þú nú
gert, að þú veiðskuldir hrós slíkra
mannhunda?< Lenin þurfti ekki
að segja slíkt. Hann gerði aldrei
neina slíka vitleysu.
Lenin var tæplega meðalmaður
á hæð, herðabreiður og lotinn.
Hann var ljós á brún og brá, en
sköllóttur síðustu ár æflnnar, enda
gaf hann sér» aldrei tíma til að
njóta lífsins. Þegar hann talaði,
hlustuðu allir. Ég varð meira en
tSkutulIc, blað Alþýðutlokkains á
Isafirði, sýnir ljóslega Topnaviðskifti
burgeisa og alþýðu þar vestra. Skutull
segir það, sem segja þarf. Ritetjóri
íéra Guðm. Guðmundsson frá Gufudal.
Gerist iskrifendur Skutuls frá nýári á
afgreiðslu Alþýðublaðsins.
lítið hissa fyrsta sinn, er ég
heyrði hann tala. Ég bjóst við því,
að hann stæði með reidda hnefa
og léti hátt. Hann stóð brosandi
fyrir framan áheyrendurna (2. þing
Kommunista-Internationale) með
hendurnar í buxnavösunum og jós
skömmum yfir fulltrúa óháðra
jafnaðarmanna þýzkra (Dittmann
og Chrispien), enda varð þeim
svarafátt. Allir hlustuðu. jafnt
þeir, er skildu, og binir, er ekki
skikiu stakt prð. Lenin talaði.
Síðan heyrði óg hann oft tala, en
ávalt ríkti sama kyrðin í salnum.
Rit Lenins eru geysilega merki-
Jeg. enda þótt minning hans sem
foringja muni lengst halda nafni
hans á lofti. Deila hans við Kari
Kautsky Býndi greiniiegast yflr-
burði hans.
Margir hafa fundið Karl Marx
það til foráttu, að hann var harð-
ur og óbilgjarn gagnvart öðrum
byltingamönnum, sem ekki höfðu
Bdgsr Rioo Burroughr: Sonur Tarzans.
mann úr skóginum. Maðurinn lá fram á makka hests-
ins og knúði hann sporurn ákaflega. Rétt á eftir kom
hinn hesturinn — mannlaus.
Hanson stundi, er hann gat sér til, hvað gerst hefði i
skóginum. Bölvandi keyrði hann hest sinn sporum, ef
vera kynni, að hann gæti rekið ljónið frá bráð sinni;
— hann hélt á byssunni. Þá kom ljónið i ljós á eftir
hesti stúlkunnar. Hanson botnaði ekki i því; hann vissi,
að Númi myndi ekki elta hestinn, hefði hann náð
stúlkunni.
Hann stöðvaði hest sinn, miðaði vandlega og skaut.
Ljónið stanzaði hlaupin, snéri sér við og beit i hlið
sina; svo valt það steindautt um koll. Hanson reið inn
i skóginn og kallaði á stúlkuna.
„Hér er ég,“ kom svar úr tré rétt yfir höfðí hans.
„Hittirðu hann?“
„Já,“ svaraði Hanspn. „Hvar ertu? Hér skall hurð
nærri hælum. Það mun kenna þór að heimsækja ekki
skóginn á náttarþeli."
Þau gengu út á sléttuna og mættu þar Morison, sem
reið hægt á móti þeim; hann sagði, að hestur sinn hefði
fælst, og að sér hefði gengið illa að stöðva hann.
Hanson glotti; hann mintist fótanna, sem hann hafði
séð berja sporunum i nára hestsins, en hann mintist
ekki á það, sem hann hafði séð; hann setti Meriem
fyrir aftan sig, og þau riðu þegjandi heim að bæn-
um.
XIX. KAFLI.
Kórak kom út úr skóginum á eftir þeim og tók
spjót sitt úr herðum Núma; hann brosti enn; honum
hafði þótt ákaflega gaman að öllu saman. Eitt olli hon-
um heilabrota, — hve stúlkan hafði fimlega haíið sig
upp i tréð fyrir ofan sig; það var likara Mangana, —
likara hans týndu Meriem; hann andvarpaði; hans
horfna Meriem! Litla' dauða Meriem! Hann fýsti að
vita, hvort þessi ókunna stulka liktist Meriem i fleiru;
hann langaði ákaflega til þess að sjá liana; hann horfði
á eftir þeim, er þau riðu yfir slóttuna; hvar skyldi
heimili þeirra vera? Hann langaði til* þess að elta þau,
en hann horfði þó bara á eftir þeim, unz þau hurfu i
fjarska. Stúlkan og Englendingurinn höfðu valtið i huga
lians gamlar_ endurminninga'r.
Einu sinni hafði hann dreymt um það að lifa eins og
þau, en við dauða Meriem hvarf sú löngun; hann kaus
nú að eyða æfi sinni i einveru eins langt og hann gat
frá öllum mönnum; hann andvarpaði og hvarf i skóg-
inn.
Bwana mætti æfintýra-fólkinu á svölunum; hann lá
andvaka, er hann heyrði byssuskot úti á slóttunni, og
fór á fætur, því að hann hólt, að Manson hefði kann
ske verið á heimleið og orðið fyrir slysi. Hjá ráðsmanni
sinum frétti hann, að Hanson væri farinn fyrir nokkrum
klukkustundum. Við nánari athugun sá hann, að hestur
Meriem var horfinn og einnig hestur sá, er Baynes
hafði oftast notað. Jafnskjótt þóttist hann vita, að
Morison Baynes hefði skotið, og var að búa sig af stað
til þess að gæta betur að? þegar þremenningarnir
kæmu.
Útskýringum Englendingsins var tekið fremur þurlega
af Bwana. Meriem þagði; hún sá, að Bwana var henni