Alþýðublaðið - 12.02.1924, Qupperneq 3

ALPYÐUBLAÐIÐ
úl ur< þá ekki orðinn einokunar-
hringur, öllu hsettuSe^ri en Cope
land á sinni tíð? Hvar er frjálsa
samkeppnin í reyndinni? Hver
græðir á við >Kvéldúlfs<-hringinn
á falli íslenzkrar krónu?
Ekki neitar Jakob Möller því, að
>KveIdúlfs<-hringurinn hafi greitt
kosningakostnaðinn fyrir hann
eiðast Iiðið haust, en vill þó held
ur ekki játa. Er því réttast að
láta hið sanna koma í Íjós, og
er hér með skorað á Jakob að
blrta kosningareiknlnga sína og
jafnframt skýrslu um, hverir hafi
greltt þá. Þá þarf ekki lengur
að deila um það atriði.
Almenningur ætti vel að festa
sér I hug, hvernig Jakob Möller
hegðar sér í þessu gengismáli,
þar sem annars vegar eru al-
menningshagsmunir, hins vegar
hagsmunir peningavaldsins, að-
allega >KveIdúlfs<-hringsins. Það
er skemtilegt að láta >Kveldúlf<
hafa þannig í vasanum þenna
þingmann Reykvíkinga.
Litiu máli skiftir það, hvað nafn
mitt er. Rökin verða að ráða, en
ekki höfundanötn. — Hendrik
Ottósson ©r ég ekki, beldur
Vegfarandi.
»Skutull<| blao Alþýðuflokksins á
Iaafirði, Býnir ljóslega ropnayiðekifti
burgeisa og alþýðu þar vestra. Skutull
segir það, sem segja þarf. Ritstjóri
scra Guðm. Guðmundsson frá Gufudal.
Gerist áskrifendur Skutuls frá nýári á
afgreiðslu Alþýðublaðsins.
ÚtbpeiSlð ASþýðubiaðlð
hvar sem þlð eruð oq
hvert sem þlð farlðl
Rafmagn og gufa.
í Ameriku fór fyrir skömmu
fram einkennileg aflraun, sem
vakti afsksplega mikla athygli
þar. Verið var að reyna, hvor
sterkari væri, eimreið eða raf-
orkureið, til dráttar járnbrautar-
lestum. Báðar reiðirnar voru af
stærstu og nýjustu gerð og
jafnþungar. Þeim var snúið
hverri gegn annari og síðan
settar af stað með hægð. Það
kom í íjós, að raforkureiðin var
sterkari, því sð eftlr nokkrar
mínútur ýtti hún eimreiðinni hægt
aftur á bak eftlr járnbrautar-
teinunum.
3
Skattaframtalið.
Fresturlnn til að skila fram-
talsskýrslum er útrunninn í næstu
viku, 15. þ. m. Útfyltar og und-
irskrifaðar skýrslur má láta í
póst eða í bréíakassann við
dyrnar á Skattstofunni á Lauf-
ásvegi 25, hvort er á nótt eða
degi. Lögleg torföll frá því .ð
skila á réttum tíma eru helzt
þau að hafa verlð sannanlega
fjarverandi úr bænum allan
framtalstímann, eða frá 1. jan.
til 15. febr. Hitt giidir ekki að
Edgsr Rice Burrottghs: Sonur Taraans.
reiðtir. Það var i fyrsta sinn, 0g henni féll það
þungt.
„Farðu til stofu þinnar," sagði hann við Meriem, „og
Baynes! Ef þú vilt ganga inn i skrifstofu mina, kem ég
rétt strax og tala við þig nókkur orð.“
Hann gekk til Hansons. í framkomu Bwana var
eitthvað það, er heimtaði stanzlausa hlýðni.
„Hvemig stöð á þvi, að þú varst með þeim, Hanson?"
spurði hann.
„Ég sat i garðinum," svaraði kaupmaðurinn, „eftir að
ég fór frá Jarvis. Ég er ekki övanur þvi, eins og kona
yðar veit. í kvöld sofnaði ég bak við runna og vaknaði
við hljóðskraf þeirra. Ég heyrði ekki, hvað þau sögðu,
on alt i einu kom Morison með tvo hesta, og þau riðu
af stað. Ég skifti mér ekkert af þessu, þvi að það kom
mór ekki við, en ég vissi, að þau hefðu ekki átt að riða
burtu að nóttu til, að minsta kosti eklci stúlkan; — það
var ekki rétt og ekki trygt. Ég fór því á eftir þeim,
og það var ekki lakara, að ég gerði það. Baynes reið
burtu frá ljóninu eins hart og hann gat 0g lét stúlkuna
um að bjarga sér, þegar ég kom skoti á ljönið og
drap það.“
Hanson þagnaði. Báðir þögðu um stund. Alt i einu
ræskti kaupmaðurinn sig vandræðalega, - eins og hann
áliti skyldu sina að segja eitthvað, en vildi ekki
segja.
„Hvað var það, Hanson?“ spurði Bwana. „Þú ætlaðir
að segja eitthvað?"
„Jæja; það er bezt, að óg segi það. Ég hefi sóð þau
talsvert saman, og fyrirgefið, herra minn! en ég held,
að Baynés vilji stúlkunni ekki vel. Ég hefi heyrt nóg
til þess, að óg held, að hann vilji telja l ana á að strjúka
með sér.“ Hanson fór nær réttu máli en liann hugði.
Hann óttaðist, að Bwana myndi spilla ráðagerðúm sinum,
0g hann hafði nú fundið ráð til þess hæði að nota
Englendinginn og losna við hann.
„Og ég held,“ hólt kaupmaðurinn áfram, „að þar sem
ég er á. förum, myndir þú ekkert hafa á móti þvi að
henda honum á að verða mér samferða. Ég skal gjarna
yðar vegna taka hann með mór norður eftir.“
Bwana stóð i þungum hugsunum um stund. Alt i
einu leit hann upp.
„Auðvitað er Baynes gestur minn,“ sagði hann og brá
fyrir herkjuglampa i augum hans. „Yist get ég ekki
fyrirgefið honum það, að hann vill nema á brott Meriém,
en ég get ekki verið svo ókurteis að reka hann á burtu
meö ekki sterkari sönnun. Ef ég á hinn bóginn man
orð hans rótt, þá hefir hann minst á aö halda heim
bráðlega, og óg er vis um, að ekkert gleður hann meira
en verða þör samferða norður; — þú segist fara á
morgun? Ég, held, að Baynes fari með þór. Skreptu
hingað i fyrra málið! Góða nótt! Og þakka þór fyrir áð
hafa litið eftir Meriem."
Hanson glotti, er hann snéri sér við 0g stó á bak.
Bwana fór af svölunum inn i skrifstofu sína; þar gekk
Morison um gölf sýnilega i vandræðum.
„Baynes!“ sagði Bwana, „Hanson fer norður á morgun.
Hann hefir tekið miklu ástfóstri við þig og bað mig að
segja þór, að það gleddi sig stórlega, ef þú yrðir houum
samferða. Góða nótt, Baynes!"
Eftir uppástungu Bwana var Meriem kyr i herhergú
sinu, unz Morison var farinn morguninu eftir. Hanson
hafði komið snemma eftir honum; — hanu hafði verið
alla nóttina hjá Jarvis, svo að þeiv gætu farið
snemma.
Kveðjurnar yoru stuttar, og Bwana varp öndinni
lóttara, þegar l.Iorison var farinn. Hann þekti stéttar-