Alþýðublaðið - 15.02.1924, Blaðsíða 3

3
Syur um, tneRa hðimakosningar
aldrei fara fyrr fr >m en tveim
dögutn fyrir kjördag, en það er
víst, að atkvæðagreiðsla þassara
kjósenda hefir farlð fram fyrr,
því að esla hefðu atkvæði þeirra
eigi getað verið kcmin hingað
fyrir kjördag, enda, eru fylgi-
bréfin dagsett 16 — sextán —
dögum áðar. ÍÞassi tvö vottorð,
Páls B. Jónssonar og Kristlus
Ólafssonar, eru alls ósamrýman-
ieg, og hvort þeirrá sem rétt
væri, er kosningln óiögleg.
Hefði því kjörstjórnin hiotið að
gera etkvæðin ógild, ef hún
hefði vitað, hvernig þessu var
varið.
Aðurnofnd Jónfna Jónsdóttir
og Stetán Hermannsíon og auk
þeirrá Oddur Gíslason voru á
aukakjorskrá í Reykjavík og
greiddu einnig atkvæði við al-
þingiskoiningarnar þar. Jósefína
Njálsdóttlr var einuig á kjörskrá
hér og í Árneshreppi í Stranda-
sýslu og greiddi atkvæði á báð-
um stöðum. Allir þessir bjós-
endur hafa því brotið kosninga-
lögin með því að greiða tvisvar
sinnum (á tveim stöðuœ) at-
kvæði; þeirra atkvæðagreiðsia er
því ólöi.»leg eins og hverra ann-
ara, sem ekki fyígja fyrkmæíum
kosningalaganna, og ónýta með
því atkvæði súi. öíl þessi at-
kvæði hefði kjörstjÓrnia hlotið
að gera ógiid, ef henni hefðu
verið málavrxtir kunnir, auk
þess, sem atkvæsði þeirra Jónfnu
* og Stefáns bar að ógiida af
fyrrgreindum ástæðum.
Vér teljum víst, að atkteeði
þeirra Jóhönnu Tónsdóttur, Sig-
urðar Ebenez rssonar, Odds
Gíslasonar og Jósefínu Njáls-
dóttur hafi öl! ialíið á S. J. Það
er alkunnugt, að Dagbjártur
Sigurðsson, sem samkvæmt fylgi-
bréfinu hefir kosið fyrir Sigurð
og Jóhönnu, er ákafur fylgis-
maður S. J. Hið sama er að
segja um Odd Gíslason, enda
voru atkvæðabréf þeirra ailra
send sktifstofu S. J. hér. Jóse-
ffna Njálsdóttir var leidd á
bæjarfógetaskrifstofuna tll að
kjósa af skrifstotustjóra S. J. og
umboðsmanni hans, Jóni Gríms-
syni.
At þessu leiðir, að af atkvæð-
um þeim, sem S. J. voru talin
hér að framan, ber enn að taka
tjögur, og hefir þvf H. G. í raun
réttri fengið 7 — sjö — lög-
legra atkvæða raeiri hiuta.
lyrir því leyfum vér oss að
hrefjast þess, að þér, háa Alþingi,
ógildið hosningu og kjörhréf Sig■
urjóns Jónssontr og úrsJcurðið
Harald Ouðmundsson samlcvæmt
gerðabóhum hjörstjórna og þessum
upplýsingum rétt hjörinnþingmann
fyrir Isafjarðarhaupstað. En til
vara hrefjumst vér þess, að þér
ógildið Jcosninguna með öllu og
látið efna til hosninga á ný Jiið
allra bráðasta.
Auk alls þess, sem hér að
íraman er sagt um misfeilur á
kosningunum, sem augljóst er að
vaidið hafa því að, H. G. eigi
fékk kjörbréf, er oss kunnugt
um, að stór spjöll hafa verið á
undirbúningi kosninganna at
hálfu fyigismanna S.J. Marghátt-
uð téboð og fleiri óleyfileg meðuí
og ósæmileg háttsemi var notað
honum til íramdráttar, og teljum
vér brýna nauðsyn tU bera, að
það sé fljótt og skörulega ranu-
sakað tU hiitar, einkum þegar
þess er gætt, að saœi flokkur
notaðl svipuð meðui við þing-
kosntngarnar hér 1919, og að
björbté anefnd Alþingis 1921
iætur svo um iræ!t á þskj. 550
í tilefni at því: > — Nefndin
telur, að hér í-é svo nærii
böggvið síðari málsgrein 114.
gr. hlnna almennu hegningarlaga,
að ástæða só til að þetta verði
rannsakað til hlítar.—< Svo rem
kunnugt er, hefir sú rannsókn
aldrei verið gerð. Þurfum vér
Edgar Bicð Barrougna; Sanup Tapzans.
XX. KAFLL
Fyrir birtingu lagði Morison af stað áloiðis til stefnu-'
mótsins; hann vildi fá fylgdarmann, þar eð hann þóttist
ekki vis um að finna aftur rjóÖrið. En sannleikurinn
var sá, að honum hraus hugur við að ríða um skóginn
í myrkri einn saman. Svertingi hljóp þvi með honum.
Kórak vaknaöi við hávaðann i tjöldunum og elti.
Klukkan var meira en niu, þegar Morison kom á
áfangastaðinn. Meriem var ekki komin. Svertinginn
lagði sig fyrir. Morison dottaði í hnakknum. Kórak
teygði ur sér á grein hátt uppi, þar sem hann gat vel
séð til hinna án þess, að hann sæist.
Klukkustund leið. Morison varð óþolinmóður. Kórak
þóttist vita, að Englendingurinn væri hingað kominn til
þess að hitta einhvern, og gat sér þess til, hver það
væri; hann var ánægður yfir þvi að fa nú tækifæri til
þess að athuga nánara þessa stúlku, sem hafði mint hann
svo mjög á Meriem.
Alt i einu heyrði Kórak hófatalc; hún var að koma!
Hún var nærri komin, þegar Morison varð hennar var,
og þegar hann leit upp, kom hún inn i rjóörið. Morison
reið til móts við hana. Kórals liorfði á hana og bann-
söng barðastóra hattinn, sem skyggði á andlit hennar.
Þegar þau mættust, tók Englendingurinn báðar hendur
heunar og faðmaði hana. Kórak kom í hug, er hann
faðmaði Meriem að sér eftir bardagann við apami; hanu
lokaði augunum.
Þegar hann opnaði þau aftur, voru elskendurnir ab
tala saman i áhafa, Kórak sá, að maðuriun baö eínhver3
ákaft, en auðséb var, að stúlkati færðist undan. Það var
margt i fari hennar, sem minti Kórak enn þá meira á
Meriem. Svo hættu þau að tala, og maöurinn faðmaði
stúlkuna aftur og kvaddi hana; hún snéri sér við og
reið i sömu átt og hún hafði komið ,úr. Maðurinn liorfði
á eftir henni. í skógarjaðrinum snéri hún sér við og
veifaði til hans hendinni.
„í kvöld!“ hrópaði hún og reigði aftur höfuðið um
leið; — þá sá Kórak i fyrsta sinni framan i hana. Kórak
hrökk við, eins og ör hefði hitt hjarta hans; hann skalf
og titraði. Hann lokaði augunum, strauk hendinni um
ennið og opnaði þau svo aftur, en stúlkan var farin, —
laufið bærðist að eins á trjánum, þar sem þún hvarf.
Það var ómögulegt! Það gat ekki verið rétt! Og þó
hafði hann með eigin augum séð Meriem — ofurlítið
eldri, þroskaðri, en annars lítið breytta; hún var fegurri
en nokkurn tima, hún litla Meriem hans. Ojá; hann
liafði séð hana dauða á lifi aftur, séð hana íklædda
holdi og blóði. Hún var lifandi! Hún hafði ekki dáið!
Hann hafði séð hana, — hann hafði sóð Meriem sina —
i faðmi annars manns! Og sá maður sat þarna rótt
fyrir neðán hann. Kórak, dráparinn, tók fastara um
spjót sitt; hann fitlaði við stráreipið á herðum sér;
hann þuklaði á veiðihnif sinum. Og maðurinn fyrir
neðan hann kallaði á fylgdarmann sinn, kipti i taumana
og reið af stað i norðurátt. Kóralt sat enn þá einn i
trénu; liendur hans héngu niður með hliðunum. Yopn
hans og ætlun var gleymd. Kórak hugsaði; hann hafði
tekið eftir hreytingunni á Meriem. Þegar hann sá hana
siðast, hafði hún verið hálfnakinn Mangani, — vilt,