Alþýðublaðið - 18.02.1924, Blaðsíða 3

ALÞYÐUBLAÐIÐ
3
fyrlr þinglð að fást um eftir á,
þeg'ar farið er að nota áholdin?
Ekki er hægt að skila þelm
aftur. — M. G. upplýsir, að
þessi mikla fjárupphæð h»fi eiok-
um farið fyrir flutningabUa, —
>hve marga man ég ekki<, sagir
M, G, Það er alveg einstakt að
M. G. skuii ekki muna hve
margir flataingabílarnir voro;
reikningárnir hljóta þó að hafa
sýnt það. Mér er vel kunnugt
um það, hvað bílarnir voru
margir. Þelr voru fjórir, og tölu-
merktir sem hér segir: R. E-
210, R. E. 2ii, R. E. 212, R.
E. 213. En að þeir hafi kostað
mestan hlutann at þessum 108
þús. kr. nær vitanlega ekki
nokkurri átt. Ég held, að inn-
kaupsverð þeirra hafi verið
6500 kr. fyrir hvern eða alla
saman 26000 kr. En þegar húsin
og kassarnir voru komnir á þá,
þá munu þeir hafa kostað alt að
9000 kr. hver eða sSmanlagt 36
þús. kr. Það er þriðji parturinn
af áður nsfndri upphæð, Hvað
var keypt fyrir hina tvo þriðju
partana? Spyr sá, er ekk} veit.
N, N.
Kietarlæknir í nótt Halldór
Hansen Miðstræti 10, sími 256.
BrunaMaffiálið.
Á bæjarstjórnarfundi, sem
haldinn var miv.d. 13. þ. m. var
©ndi bundinn á samnlnga um
b nnabótamálið, sem verið hefir
á döfinni í bæjarstjórninni, síðan
Köbstædenes Aimindellge Brand-
'’orsikring, er haft hefir trygg-
iagarnar undan farið, sagði þeim
upp snemma á síðast liðnu ári.
Síðan í sumar hafa samningamlr
staðið yfir og géngið treglega,
sem von er, að komast að þol
anlegri niðurstcðu, því að 511
tryggingarféiög eru eins og flest
annað, sem hefir almenna nota-
þýðingu í fjirmdum, löngu orð-
in lokaður einokunar-hringur,
sem útiiokar alla svo kallaða
>frjálsa samkeppni« íkjaraboðum.
ög þó að félögin séu mörg að
að nafni tii, þá eru þau þó öll
í einu samfélagl og verða hvert
um sig að hlíta boði og banni
yfirstjórnar þess sem venjulega
eru mestu auðkýfingar félaganna.
Það er því auðsætt, að félögun-
um einstöku er áð eins leyft svo
mikið svigrúm, sem nauðsynlegt
er til þess, áð kjötunmfi verði
yfirieitt sætt, þ. e. að heldur
verði vaiinn sá kostur að tryggja
en tryggja ekki.
allii
Jeta rottnr og mýs
meS mestu áfergja;
veldor smitandi og
ðrepandl sjúkdóml;
er óskaSlegt mönn-
um og húsdýram;
er notaS af stjómnm
ríkja og bæja til út-
rýmlngar á rottnm;
er búlð tll og há3 vísindalegn
eftirlíti í Bakteriologisk Labora-
torium „Ratin“, Kanpm.hfifn.
Bæjarstjómir og hreppsnefndir
geta sent pantanir beint til
„Ratinkontoret11, Köbenhavn, e3a
til min, sem gef allar npplýsing-
ar fyrir fJelagiS hjer á landi.
ÁGtST JÓSEFSSON,
heilbrigðisfulltrúi — Reykjavik.
>Skutull«, blað Alþýðuflokkeirn á
Isafirði, iýnir ljóslega ropnaviðskifti
burgeisa og alþýðu þar vestra. Skutull
segir það, sem segja þarf. Ritstjóri
séra Gruðm. Guðmundeson frá Gufudal.
Geriat áskrifendur Skutuls frá nýári á
afgreiðslu Alþýðublaðsini.
Þegar svona er í garðinn búið,
er ekkl við því að búast, að
komist verði að betri kjörum en
áður; má kalia gott að komast
Sdgar Rioei Rurrougha: Sonur Tanans.
og gang'andi fylgdarmanns hans. Þótt dagar liðu, var
slóðin nógu glögg til þess, að Kórak rekti hana, og
þegar svo skamt var liðið, var liún honum sem opin
hók.
Kórak kom þvi að tjöldunum 0g faldi sig i tré sínu,
rétt þegar Morison sté þar af baki og heilsaði Hanson.
Þar lá hann fram á kvöld, en Englendingurinn hreyfði
sig ekki. Kórak hugsaði, hvort Meriem kæmi þangað.
Skömmu siðar reið Hanson og eínn af svertingjunum úr
hlaði. Kórak gaf þvi litlar gætur; honum var sama um,
hvað allir i búðunum höfðust að nema Englendingurinn.
Myrkrið skall á, og nngi maðurinn bærði ekki á sér;
hann át kvöldverð og reykti marga vindlinga. Alt i
einu fór hann að ganga um gólf úti fyrir tjaldi sinu;
hann lót skósvcin sinn halda vel við eldinum. Ljón öskr-
aði, og hann sótti byssu sina. Aftnr rak hann piltínn
til þess að bæta á eldinn. Kórak sá, að hann var eins
og á nálum og hræddur, og þótti honum gaman að.
Var þetta sá, sem hafði máð hann úr hjarta Meriem?
Skárri var það nu maðurimi, sem ti'traði, ef Númi hóst-
aði! Hvernig gat hann varið Meriem fyrir öllum hættum
frumskógarins? En hann þurfti þess ekki. Þau myndu
lifa i skauti Evrópumenningarinnai', þar sem borðalagðir
menn fengu laun fyrir að verja þau. Hvaöa þörf var
Evrópumanni á hreysti til þess að verja maka sinn?
Aftur bretti Kórak grönum, svo að skein í hvitar tenn-
umar'.
Hansou og piltár hans höfðú riðið beint til rjóðursins.
Myrkur var á, er þeir komu þangai. Hanson skildi
piltinn þar eftir og reið út i skógarjaðarinn og teymdi
hest svertingjans; hann beið þai'. Klukkan var meira en
níu, er hann sá manneskju koma þeysandi frá bænum.
ítétt á eftir stöðvaði Meriem hest sinn við hlið hans;
hún var i æstu skapi og rjóð. Þegar hún þekti Hanson,
hrökk hún hissa undan.
„Hestur Morisons datt með hann og meiddi hann i
flýtti Hanson sér að segja. „Hann gat ógjarna
komið, svo að hann sendi mig' til móts við þig, og á ég
að fylgja þér á vettvang."
Stúlkan gat ekki sóð i myrkrinu græðgis- og sigur-
svipinn á Hanson.
„Við ættum að hraða okkur,“ hélt Hanson áfram, „þvi
að ekki mun örgrant um að spretta þurfi úr spori, ef
við eigum ekki að nást.“
„Er hann mikið meiddur?0 spurðí Meriem.
„Bára tognun,“ svaraði Hanson. „Hann getur vel riðið;
en okkur fanst hyggilegra, að hann hvildi sig i nótt,
þvl að halda þarf á spöðunum næstu vikur.“
„Já,“ svaraði stúlkan.
Hanson snéri við hesti sinum, og gerði Meriem það
lika. Þau riðu norður með fram slcóginum eina milu
og snóru þá beint i vestur. Meriem tók ekki eftir stefn-
unni; hún vissi ekki vel, hvar búðír Hansons voru, og'
henni datt sízt i hug, að hann færi ekki til þeirra með
hana. Alla nóttina riðu þau beint i vestur. Með morgni
leyfði Hanson stutta morg'unverðarhvild; hann hafði
nægan mat i hnakktösku sinni. Svo héldu þau áfram
0g stönzuðu ekki fyrr en um hádegi, meðan heitast var;
þá sagði Hansor stúlknnni að stiga af baki.
„Við skulum s ofa hér um stund og láta hestana hita,*
sagði hann,