blaðið - 18.08.2007, Blaðsíða 30

30
LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2007
blaóiö
LÍFSSTÍLLSPJALLIÐ
bladid@bladid.net
Þetta leiðréttist ekki fyrr en ég var orðinn
fullorðinn og rifjaði þetta upp og sagði við
mömmu: „Rosalega varstu klikkuð að hanga
þarna allan daginn og bíða eftir mér!"
Skólasetning verður
í grunnskólum lands-
ins í næstu viku og
bíður fjöldinn allur af
börnum og foreldrum
hennar með mikilli eftir-
væntingu. f tilefni af því
hafði Blaðið samband
við fimm valinkunna
einstaklinga og fékk
þá til þess að rifja upp
sínar fyrstu minningar
frá skólagöngu sinni.
Eignaöist bestu
vinina í skóianum
Ég á margar ánægjulegar minningar
frá skólaárunum og man óljóst eftir
spennunni þegar ég fór með skólatösku
á bakinu í fyrsta tímann í 6 ára bekk í
Hvassaleitisskóla. Mamma hafði keypt
einhverja breska skólatösku úr leðri
með reimum og hafði látið skósmið
setja leðurólar á hana til að ég gæti
haft hana á bakinu. Þegar skólinn var
stækkaður þurfti ég að vaða drullu á
lóðinni áður en ég komst í röðina fyrir
framan skólann. Á fyrstu árunum í skól-
anum eignaðist ég mína allra bestu vini.
Fyrsti kennarinn minn, Margrét
Skúladóttir, var frábær og ég þakka
fyrir að hafa haft hana í mörg ár. Hún
var ljúf og fróð. Hún leyfði okkur að
fara í puttaleik þegar við vorum búin
að standa okkur vel og við fórum oft í
reikningskeppni uppi við töflu. Mér er
minnisstætt hvernig hún greip oft tæki-
færið þegar eitthvað gerðist og kenndi
okkur um það sem átti sér stað. Til
dæmis þegar pennaveski datt á gólfið
hjá einum og annar stóð upp og hjálpaði
honm að tína upp trélitina. Þá bað hún
um þögn og benti á að nemandinn
væri að sýna tillitssemi við náungann
með því að hjálpa honum. Mér fannst
þetta stór orð en Margrét náði þarna að
kenna okkur kjarna hugtaksins.
Fyrsta skólaminningin
Jóhannes Haukur Jóhannesson,
lelkari
Ætlaði ekki
að mæta í skólann
Ég man vel eftir fyrsta skóladeginum
mínum. Ég neitaði að fara í skólann af því að
ég ætlaði sko ekki að vera gæinn sem mætti í
skóla!
Samt varð ég að mæta þannig að ég krafðist
þess að mamma kæmi með mér, enda var
ég mikill mömmustrákur. Hún keyrði mig í
skólann en þegar hún ætlaði að skilja mig eftir
þar tók ég það ekki í mál, ég vildi hafa hana
hjá mér allan tímann. Hún náði að sannfæra
mig um að hún skyldi bíða eftir mér fyrir utan.
í lok dagsins var hún á sama stað þannig að
ég tók því sem gefnu að hún hefði verið þarna
allan daginn.
Þetta leiðréttist þegar ég var orðinn fullorð-
inn og rifjaði þetta upp og sagði við mömmu:
„Rosalega varstu klikkuð að hanga þarna allan
daginn og bíða eftir mér!“ Ég hélt enn að hún
hefði gert það enda hafði ég trúað því sterkt
þegar ég var 6 ára. En hún leiðrétti það og
sagðist hafa farið í burtu í millitíðinni. Á sama
tíma sagði hún mér að Brandur kötturinn
minn væri ekki uppi í sveit. Ég veit ekki hvort
kom mér meira í opna skjöldu.
Eins og vængbrotinn
fugl á skólalóðinni
Það var kominn nóvember þegar ég mætti i
fyrst sinn í Austurbæjarskólann, sex ára hnáta
nýflutt til Reykjavíkur frá Flatey á Breiðafirði.
Byggingin var stór, hávaðinn mikill og krakk-
arnir margir. Ég var eins og vængbrotinn fugl
á skólalóðinni, alein í ókunnum heimi. Hlæj-
andi börn að Ieik alls staðar og skólinn svo stór
að öll húsin í Flatey hefðu komist inn í hana.
En þar sem ég stóð þarna í frímínútunum,
hrædd og feimin, var kallað: „Viltu vera með í
snúsnú?” Það var eins og gerst hefði í gær því
ég man svo vel hvað ég var glöð við að heyra
þessi orð. Frímínúturnar urðu margar eftir
það og ég man ekki eftir að mér hafi leiðst eitt
augnablik. Það var farið í brennó og teygjó, yfir
og fallin spýta og fleira. Ég var svo heppinn
að hafa afbragðskennara sem ég bar mikla
virðingu fyrir og þannig var það reyndar alla
skólagönguna. Þá ríkti festa og stöðugleiki,
sömu krakkarnir og kennararnir ár eftir ár.
Þegar horft er til baka er mér efst í huga virð-
ingin sem ég bar fýrir kennurunum mínum og
vináttan á milli okkar bekkjarfélaganna.
Gestur Einar Jónasson,
útvarpsmaður og leikari
Hirðmey með
flottasta slörið
Fyrsta skólaminningin mín er úr Austurbæj-
arskólanum þar sem bekkurinn ætlaði að setja
upp leikrit um Þyrnirós. Ég reyndi að sann-
færa bekkjarsystkini mín um að Þyrnirós yrði
að vera ljóshærð eins og ég og að hún þyrfti
ekki að vera sérstaklega lagleg frekar en ég
og yrði að vera svolítið feitlagin af því að hún
fengi svo gott að borða í konungshöllinni. En
krakkarnir sögðu að það yrði önnur Þyrnirós
en að ég fengi að leika hirðmey og þyrfti að
kaupa bleyjugas í apótekinu fyrir slör, sem ég
gerði.
Ég er alin upp af einstæðum föður og ég bað
hann um að sauma slörið. Hann reyndi það
en tókst ekki, þannig að ég spurði ráðskonuna.
Hún svaraði því að hún væri ekki ráðin til að
sauma slör. Því fór ég í næstu búð með gasið
og spurði afgreiðslustúlkuna hvort hún vildi
sauma fýrir mig slör. Þessari yndislegu stúlku
fannst ekkert sjálfsagðara og lofaði að það yrði
Fór í smábarnaskóla
Ég fór í svokallaðan smábarnaskóla þegar ég
var 5 ára gamall og ég man eftir því eins og það
hefði gerst í gær. Þann skóla rak kona að nafni
Kristbjörg Hjálmarsdóttir á heimili sinu á Eyr-
inni hér á Akureyri og hún kenndi okkur smá
lestur, skrift og reikning, þannig að maður var
allavega farinn að stauta sig áfram í því þegar
maður byrjaði í hefðbundnum barnaskóla. Ég
var þarna með hópi af jafnöldrum mínum í
bekk, en hún var með tvo bekki hjá sér, einn
fyrir hádegi og annan eftir hádegi.
Þetta var fyrir daga leikskólanna og það
voru fleiri kennarar með svona smábarnaskóla.
Einn þeirra var kallaður Hreiðarsskóli og þar
kenndu ljúf hjón sem hétu Hreiðar Stefánsson
og Jenna Jensdóttir. Ég var hins vegar hjá
þessari ágætu Kristbjörgu. Fyrsta daginn fékk
ég fylgd í skólann en eftir það var maður bara
sendur af stað á morgnana með skólatösku á
bakinu og labbaði sjálfur heim til hennar.
Ég á afar góðar minningar úr þessum skóla
og skemmti mér mjög vel. Þetta voru auðvitað
fyrstu sporin mín í skólagöngunni og þarna
var maður látinn lesa Gagn og gaman og um
Óla sem átti ól og þar fram eftir götunum.
svo flott. Hún stóð við það og saumaði flott-
asta slör sem nokkur hirðmey hafði leikið með,
að minnsta kosti í Austurbæjarskóla.
Guðrún Ásmundsdóttir,
leikkona