Orðlaus - 01.10.2003, Blaðsíða 35

m '
í: MsMfr
v;
X
cry/let them know we tried/'Cause when the children
sing/the healing begins" (White lion, "When the
children cry").
Ekki bara þungarokkarar stunduðu ballöðusmíð. Til er
ákveðin tegund powerballaða sem ég kýs að kalla
Pussyballöður (í merkingunni aumingi). Pussyballöður
eru gersnauðar öllu rokki og eru auðþekktar á
aumingjalegum hljómborðs- og hljóðgerflaleik.
Söngvarinn virðist alltaf vera með permanent, og alltaf
Týníð ykkur í tilfinningamætti
pov/ver-baílöðunnar.
er leikið á rafmagnstrommur (sexhyrndar). Þessi hötuðu
lög lifa enn góðu lífi á easy-listening stöðvum eins og
Bylgjunni en eiga skilið uppreisn æru þar sem
skemmtanagildi þeirra er mjög mikið, sérstaklega innan
um allt tuff-guy rokkið sem er í gangi í dag. Helstu
listamenn og verk pussyballöðuhreyfingarinnar eru, I
engri sérstakri röð: Berlin ("Take my breath away"),
Mr. Mister ("Broken wings"), Chris DeBurgh ("Lady in
red"), og auðvitað konungar pussyballöðunnar,
Foreigner ("I want to know what love is").
Powerballaðan þróaðist til ársins 1991 þegar kom að
hinni einu sönnu powerballöðu. Engin ballaða byrjar
jafn fallega og endar í jafn miklu rugli og hávaða og
"November rain" með Gun's n' Roses. Hápunktur lagsins
og fáránlega epískt gítarsólóið standa yfir í
heila eilífð og þegar ósköpin taka loksins enda er
powerballaðan endanlega jörðuð. Enginn geturtoppað
þetta monster. Powerballaðan er enn til í útþynntri
mynd á meðal fólks eins og Staind, Celine Dion og
Shakira en mun aldrei ná sömu hæðum og þegar Bret
Michaels, söngvari Poison benti á að "Every rose has
its thorns".
Það er lengi hægt að deila um ágæti Powerballöðunnar,
en ég mana hvern sem er að finnast ekki gaman að
setja hnefann í loftið, kveikja á kveikjara og kinka kolli
í takt og öskra með þegar klukkan slær fjögur á
laugardagskvöldi. Og allir nú! "Take! These broken
wings!/and learn to fly again/learn to live so free/when
we hear the angels sing/the book of love will open up,
and let us in!"
Texti: Björn Þór
Einnig:
Núverandi konungur stuðsins, Andrew WK heldur
ótrauður áfram og sýnir litla tilburði til þess að afsala
sér krúnunni á nýrri plötu: The Wolf. Það hefur sljákkað
ögn í kauða, lagasmíðarnar eru meira „respect" en
„party" í þetta skiptið og það virkar bara ágætlega.
Best er líklega lagið Totally stupid, sem státar af einkar
hvetjandi texta. Andrew er vinur vina sinna (og hringdi
í nýverið í 10.000 aðdáendur til að þakka þeim
persónulega fyrir að hafa keypt The Wolf! Það er alveg
magnað!)... Ef arða af réttlæti er eftir í heiminum ættu
einhverjir að gleðjast yfir því að forsprakki sveitanna
Sebadoh og Folk Implosion, Lou Barlow er væntanlegur
til landsins (altént segir á heimasíðu hans frá
fyrirhuguðum tónleikum í Reykjavík 22. október n.k.).
Hann er rómaður fyrir óútreiknanlega sviðsframkomu
og hefur samið nokkur mögnuð lög, þannig að
rokkrýnir Orðlauss hvetur alla til að láta manninn ekki
fram hjá sér fara... Það þarf engum að koma á óvart
að nýja Strokes platan er nú fáanleg á netinu, tæpum
mánuði fyrir væntanlegan útgáfudag. Orðlaus mun
væntanlega fjalla nánar um plötuna síðar, en rokkrýnir
getur opinberað hér og nú að hún hljómar ekki ósvipað
deibjú-plötu þeirra og er barasta nokkuð góð...
Maynard James Keenan og félagar hans í A Perfect
Circle rokka frekar lítið á annarri plötu sinni, Thirteen
Steps. Þess í stað einbeitir sveitin sér að rólegheitum
og slíku - skemmst er frá því að segja að það gengur
bara nokkuð vel upp. Diskurinn hentar sjálfsagt ekki
öllum, en ídeal-markhópur eru sólbrúnir, síðhærðir og
sterkir menn með træbala sem vilja taka það rólega
með reykelsi og fínt. Þeir verða og aldeilis hressir með
hana. Sömuleiðis gothhneygðir einstaklingar hvers
kyns... Von er á nýrri plötu með Non-prophets (Sage
Francis & co.) i mánuðinum. Ef að líkum lætur verður
sú mögnuð: hafið augun opin.
na uxotroniPhotmail.com
Tt4ibEii
Dance of death
Iron Maiden eru stofnun í rokki. Það þýðir ekkert fyrir
kaldhæðna 101-indírokkara að gera grín að þeim:
þessir menn, nei, rokkhestar hafa sýnt það og sannað
síðustbsbrjá áratugina að þeir meina það sem þeir
gera! EngVjélegir brandarar, enginn felur sig bakvið
einhverskonar búning eða setur sig í hlutverk
(vá...sveitalúðaderhúfa og yfirvaraskegg! Bylting í
rokki, ha?) - gítarsólóirvtextar með sögulegu ívafi,
sírenuvælið: allt kemur þetta beinustu leið frá hjarta
sex miðaldra karlmanna sem eríi'slco ekkert að grínast.
En hafa samt hrikalega gaman af ötlu saman.
V
/laiden
Eins og David Bowie, hvers nýjasti diskur ertH
umfjöllunar hér í blaðinu, má segja að Iron Maid
hafi fyrir löngu sannað sig. Þeir eiga traustan
aðdáendahóp sem vex til þessa dags (því engin
hljómsveit höfðar jafn vel til fjórtán ára karlmanna)
og eftir stutt niðurlægingarskeið á tíunda áratugnum
hefur hinn eini sanni Bruce Dickinson snúið aftur,
ásamt upprunalega gítarleikaranum Adrian Smith (það
oftast að bjarga því. Og kápumyndin er ein sú Ijótasta
sem undirritaður hefur nokkurntímann auqum litiði .
er kannski aðeins of Spinal Tap að hafa þrjá gítarleikara,
en samt kúl). Fjárhagslega standa þeir ágætlega og
grúbbíugreddan hefur látið undan fyrir öðrum
áhugamálum. Ferill þeirra hefur því á síðari árum æ
meir snúist um að koma saman og rokka, ekki svo
ósvipað því ef mamma þín eða pabbi gengju í
bílskúrshljómsveit með vinnufélögunum. Spilagleðin
skín í gegn í öllu sem Járnfrúin gerir á nýjustu breiðskífu
sinni, Dance of Death.
Það er einmitt títtnefnd spilagleði og einlægni
hljómsveitarinnar sem bjarga Dance of Death frá
glötun. Úr hverjum einasta tóni skín einskær rokk-
gleði og á góðum degi er rokk-gleði einmitt það besta
sem hægt er að fá. Ekki spillir fyrir að nýja efnið er
melódískara en margt sem þeir hafa gert í seinni tíð
og minnir á frækin afrek fortíðar- lög eins og Number
of the beast og Run to the hills. Melódíurnar hafa
nefnilega alltaf verið sterkasta vopn Iron Maiden, þó
manni dytti kannski annað í hug. Undir öllum
gítarsólóunum og sírenuvælinu leyniststundum argasta
popp, í það minnsta írsk þjóðlagatónlist. Eru Iron
Maiden, ekki svo frábrugðnir Pöpum okkar fslendinga
þegar allt kemur til alls?
Því fer fjarri Dance of Death sé gallalaus. Vel hefði
'rqátt stytta sum lögin talsvert mikið (og þá helst með
þviáð skera niður gítarsólóin - af þeim er ríflega veitt).
TextarnKhljóma stundum kjánalega, þó einlægnin nái
Satt best að segja getur rokkrýnir ekki ímyndað sér að
hann hefði keypt þessa plötu sjálfviljugur. En þegar
hún er kominn i vasaspilarann og vindurinn blæs framan
í mann þannig að hárið flaksast hetjulega er erfitt að
standast þá freistingu að taka undir með Bruce og
öskra hressu hetjuöskri. Og hrækja svo á gangstéttina!
Þegar öllu er á botninn hvolft er Dance of Death hin
prýðilegasta skemmtun, spilagleðin smitar mann og
narratífir textarnir halda manni spenntum út heilu
lögin (því hann er að segja sögur, Bruce, rétt eins og
trúbadórar miðalda). Það er enn líf í gömlu mönnunum.
Guði sé lof fyrir það.

hauxotron@hotmail.com