Orðlaus - 01.02.2005, Blaðsíða 16

Mynd: Kevin Westenberg.com
Texti: Hrefna Björk
Emiliana Torrini er einþekktasta söngkona
íslendinga en hún hefur verið búsett á
Englandi siðustu sjö ár. Hún kom til
s
Islands á dögunum og við fengum hana til
að spjalla við okkur um tónlistina og lífið.
Emilianahefurunniðaðnýjuplötunnisinni,
Eisherman’s Woman, siðustu ár ísamvinnu
viðpródúsentinn Dan. Platan virðist œtla
að slá ígegn enfyrstu dómar lofa mjóggóðu
og má þar nefna að Guardian gaf henni
fjórar affimm mögulegum stjörnum.
Ætlar þú ekki aðflytja heim til íslands?
Ummmm ... Nei, ekki eins og er því ég er flutt til Brighton sem
er svolítið svipuð og Reykjavík, mikið af listum og litlum hippum.
Þar er líka sjórinn og þú getur labbað allt sem þú þarft að fara.
Stórborgir eru ekki mikið fyrir mig, þar sem þú þarft að plana með
viku fyrirvara ef þú ætlar að hitta vini þína.
The Fisherman’s Woman ....
Ég samdi hana með Dan, en við kynntumst þegar ég var að vinna
plötuna mína. Hann kemurfrá hip hop og dub bakgrunni. Þegafvið
kynntumst vildi ég bara semja með gítar en hann byrjaði eitthvað á
trommuheilanum sem ég vildi alls ekki. Ég vildi skilja að prodúktsjón
og lagaskrift, ekki gera bæði í einu. Hann sættist á það og þá kom
í Ijós að hann er einn besti gítarleikari sem ég hef séð, enda höfum
við unnið saman frá því. Þetta var allt einhvernveginn svona með
plötuna. T.d. ætluðum við ekki að hafa píanó, en þá hitti Dan Julian
Joseph sem er einn fremsti jazz píanóleikari Englendinga og hann
bauðst til þess að spila á plötunni. Þannig að þetta small allt fallega
saman.
stundum rífur það í hárið á manni og kýlir mann í klessu. En síðan
er það oftast voða gott... lífið sér alveg um mann.
Ahugamál...
Ég labba alveg í svona þrjá klukkutíma á dag og finnst voða gott
að týnast. Síðan prjóna ég mjög mikið ... ég er rosalega boring
hehehe. Síðan fer ég mikið á tónleika og kómedíur (stand up),
en ég hef mjög gaman af því. Ég held mig eiginlega aldrei við
eitthvað eitt heldur skipti á fimm mfnútna fresti, t.d. tók ég einu
sinni sippuæði og var þá alltaf að sippa. Já svo finnst mér líka
gaman að fara á snjóbretti.
Slow...
Það var maður sem vinnur í fyrirtaekinu hennar Kylie sem bað mig
um að semja lag fyrir hana. Hann hafði heyrt lag sem ég samdi
með strák sem var að reyna að fá samning og vildu fá það lag.
Þau breyttu því og útsettu það eftir sfnu höfði og ég var ekkert
sérstaklega ánægð með það og vildi eiginlega ekkert leyfa þeim
að nota lagið, þannig að þau buðu mér að semja annað. Ég spurði
Finnurþú fyrir frœgðinni hérna heima?
Nei, ekki núna ... ekki eins og þegar ég bjó hérna. Ég held að
viðhorf fólk breytist svolítið eftir að maður flytur út, það lítur
einhvern veginn öðruvlsi á mann. Það var áreiti áður fyrr en það
líka sýndi manni hvað maður vildi í lífinu. Ég vil ALDREI aftur verða
svona þekkt því mér fannst það algjör pína. En núna er þetta
meira þannig að fólk er að segja hæ við mig og heldur kannski að
það þekki mig en fattar ekki alveg hver ég er. Hehehe heldur að
ég sé frænka þeirra eða eitthvað.
En hefurðu lent í einhverju sem hefur
hratt þig?
Nei ekki núna, en þegar ég var hérna þá gerðust stundum
Ijótir hlutir. T.d. var ég einu sinni á skemmtistað og stóð undir
tröppunum og þá var einhver sem stóð uppi og reyndi að grýta
glasi ( hausinn á mér en hitti ekki. Það hefði getað drepið mig!
En glasið fór í handriðið, smallaðist og skar mig alla. Þá var ég
rosalega hrædd og hætti bara alveg að fara út. Síðan var þetta
komið út ( það að ég gat ekki sest niður með vinum mínum (
bjór án þess að það kæmi eitthver og settist á borðið hjá okkur.
Þannig að tónlistarlega séð var þetta mjög góð reynsla en hinn
parturinn að vera þekkt andlit á bara EKKERT við mig. Ég er svo
mikil moldvarpa, finnst svona athygli ekkert þægileg.
Þá var ég rosalega hmdd og hœtti bara alveg aðfara út.
Síðan var þetta komið út íþað að éggat ekki sest niður
með vinum mínum í bjór.
Löngfeðing....
Ætli við höfum ekki verið í svona tvö ár að vinna plötuna, þó að
við hefðum ekki þurft þess. Ég held að við höfum unnið svona
fjóra tíma á dag en eyddum samt meiri tíma saman ... bara að gera
eitthvað. Við hefðum örugglega getað gert hana á sex mánuðum.
Það bilaði líka hljóðið á plötunni því við vorum að vinna í svo
gömlum græjum, allt í einu var skruðningur undir öllum lögunum.
Þannig að það tók aðrar þrjár vikur að laga það.
Hefur þú alltaf cetlað að vera sóngkona?
Já, það hefur aldrei neitt annað komist að. Þegar ég var yngri
var kórinn það eina sem ég hélst í og eina sem ég fékk ekki að
hætta í en ég var í handbolta, fótbolta og fimleikum í Gerplu. Ég
var alveg rosalega léleg í fimleikum og var sú eina sem fékk ekki
viðurkenningu ... ég gleymdist alltaf hehehe.
Textasmíði...
Á þessari plötu eru textarnir mjög mikið frá hjartanu enda samdi
ég ekki einu fleira lag en er á plötunni. En á Merman plötunni
eru sumir textar sem ég hlusta á og er alveg úff.. en það var þá.
Maður þróast ekki nema maður byrji einhverstaðar. En jú það er
fullt af hlutum sem ég fæ aulahroll yfir í dag og alveg orga yfir.
En það er líka gott á mann.
Um trúna....
Ég er skírð kaþólsk en er ekkert kaþólsk ... þannig. Ég trúi ekki á líf
eftir dauða og mér finnst það rosaleg græðgi þegar fólk talar um
umbun og refsingu. Ég þoli ekki svoleiðis og get ekki einu sinni
hlustað á það. Ég trúi á lífið og að þú verðir að njóta þess. Þegar þú
deyrð þá bara deyrðu en (staðinn þá verðurðu að ýta á þig til að
nota lífið og vera góð manneskja. Ég trúi að maður verði að trúa.
Það eru svo margir sem líta aldrei upp og hugsa bara um að eiga
hús og bíl en ég þoli ekki svoleiðis. Ég hef bara gefið mig lífinu og
þá Dan hvort hann vildi vera með mér í því. Þetta kom nefnilega
á æðislegum tíma þv( við vorum orðin svolítið þreytt á plötunni.
Þannig að þegar þetta kom upp þá fórum við í diskóskóna og
sömdum þetta lag á hálftíma en héldum að þau myndu aldrei
nota það. Síðan skelltum við okkur bara á pöbbinn.
En hittu þið hana ekkert?
Jújú... sko hún kom inn og samdi með okkur viðlagið og textann.
Við vildum líka að hún gerði það því það er svo skrítið að vera að
semja fyrir einhvern og bara "gjörðu svo vel, hér er lag" þannig
að víð vildum að hún setti svolitið sitt í það.
Grammy....
Já, ég hef reyndar aldrei séð þau en er voða spennt. Það var
mjög fyndið af því ég fékk allt í einu fullt af skilaboðum "Til
hamingju!" Ég vissi ekkert fyrr en mamma hringdi og spurði "Er
þetta satt?" Það fyrsta sem ég hugsaði var að þetta væri einhver
kjaftasaga sem væri í gangi heima.
Ferðu á hátíðina?
Ég veit það ekki. Við erum "skuggarnir" og erum bara ekki búin
að fá að vita það ennþá. Við erum samt búin að vera í svo
miklu hláturskasti yfir þessu lagi því við héldum að þau myndu
aldrei nota það, sömdum það einhvern veginn bara á hálftíma
og ætluðum bara að nota það sjálf ef hún myndi ekki þiggja það
og setja það síðan á klúbbana. Síðan allt í einu ætlar hún að nota
það, svo fer það í sæti númer eitt í Bretlandi og svo Grammy.
Það sem var svo skrítið var það að þegar við gerðum þetta þá
stígur maður inn í einhvern heim sem er allt öðruvísi en manns
eigin. Hjá mér eru engin rauð teppi og glimmer, þannig að þegar
ég steig út úr honum aftur þá fékk ég alveg "úfff" hvað ég er
fegin að vera í mlnum. Þetta er bara búið að vera svo súrealískt
allt saman.
Barneignir...
Ummm ... allir vinir mínir eru búnir að eignast börn þannig að ég
reyni að vera frábæra frænkan held ég í bili. Ég á líka guðdóttur
sem er sætust í heimi og ég eyði miklum tíma með.
Æi svarið er kannski og kannski ekki.
Umboðsmenn ...
Það er lang best að vera með umboðsmann því þá þarftu ekkert
að spá í þessa hluti sem ég vil ekki þurfa að hugsa um eða
viðskiptahliðina. Síðan er Kka oft óþægilegt að vita ekkert um
hana. Þegar ég fékk mér fyrst umboðsmann þá vissi ég ekkert
hvað hann var að gera og kunni í rauninni ekki að meta það sem
hann var að gera því ég vissi ekkert hvað var í gangi. Maður sér
ekki hvað þetta er mikil vinna því þú ert ekkert ( kringum þetta.
Þannig að í dag er kærastinn minn umboðsmaðurinn minn. Hann
var umboðsmaður hvort sem er en fólk var alveg "Hvað ertu að
gera?" En þetta virkar miklu betur fyrir mig því við vinnum bæði
heima og ég er inni í öllu sem er í gangi.
Hamingjan ...
Já, ég er rosalega hamingjusöm núna en ég hélt alltaf að maður
yrði ekki á þeim stað sem maður vill vera á fyrr en maður verður
fimmtugur en í dag er ég á nákvæmlega þeim stað sem ég vil vera á,
aðeins 27 ára, þannig að ég hef ekki yfir neinu að kvarta.
Það er að líða á lok viðtalsins og kcerasti
Emiliónu kemur inn með fullt fangið af
geisladiskum.
Emiliana segir mér frá því að þau séu búin að kaupa fjós ( Brighton undir
allar plöturnar sínar því þau komist ekki lengur inn til sín út af plötum.
"Hann er fanatíkskur á tónlist." Ég spyr hann hvort Emiliana sé næsta
stjarna Islendinga, Emiliana erfljótað grípa fram í "Nei." En hann erekki
sammála henni. "Jú, auðvitað getur hún orðið það en það er ekki það
sem þetta snýst um hjá okkur heldur snýst þetta um að gera tónlist. Þú
getur verið stjarna í eitt ár en síðan aldrei sést aftur. Þess vegna finnst
mér mikilvægara að fáir hlusti á þig í 25 ár heldur en milljón manns í eitt
ár." EmiKana tekur við. "Þetta fer bara allt eftir því hvað þú villt og mig
langar að geta verið að gera tónlist þegar ég verð 50 ára."