Orðlaus - 01.09.2005, Blaðsíða 34

LED ZEPPELIN - THE
NOBS
Á fyrsta Evróputúr Led Zeppelin
árið 1970, lentu þeir í málaferlum
vegna nafnsins Zeppelin. Erfingi
dansks greifa, Eva Von Zeppelin,
sagði það ekki koma til greina að
hópur af skríkjandi öpum myndi
nota sitt virðulega ættarnafn án
leyfis. Zeppelin áttu því engra
annarra kosta völ en að nota ann-
að nafn það sem eftir var af ferð
þeirra um Evrópu og notuðu þeir
því nafniðThe Nobs.
SEX PISTOLS - THE SPOTS
Árið 1977 höfðu anarkistastælar
hljómsveitarínnar Sex Pistols orð-
ið til þess að þeir voru bannaðir á
öllum helstu tónleikastöðum Bret-
lands. Malcom Mclaren umboðs-
maður hljóm sveitarinnar greip
þá til þess ráðs að nota nafnið The
Spots, Sex pistols on tour seacretly,
og sýningin hélt áfram.
RADIOHEAD - FAIT-
HELESS AND THE
WONDERBOYS
Til þess að hljómsveitin gæti spil-
að á hinum littla Royal Burkshire
Social Club í tilefni af afmæli tón-
leikaumboðsmannsins síns, Tim
Greaves, breyttu þeir nafni sínu í
Fatheless and the Wonderboys.
THE CURE - FIVE IM-
AGINARIE BOYS
Cure breyttu nafninu sínu árið
1991 þegar þeir spiluðu á 500
manna tónleikum aðeins fyrir
boðsgesti. Þá komu þeirfram und-
ir nafninu Five Imaginarie Boys.
FRANZ FERDINAND
- THE BLACK HANDS
19. apríl árið 2004 átti að vera
frídagur hjá hljómsveitinni Franz
Ferdinand. Þeir héldu þó leyni-
tónleika í félagsklúbbi í Leeds
og komu fram undir nafninu The
Black Flands, en það var nafn pól-
itísks hóps sem myrti erkigreifann
Austuríska Franz Ferdinand og út
frá því hófst fyrri heimsstyrjöldin.
AC/DC - THE SEEDEES
Bassaleikarinn Cliff Williams kom
fyrst fram með hljómsveitinni
á tónleikum í Bondy Lifesavers
klúbbnum í Sidney árið 1977. Þar
spiluðu þeir undir nafninu The See-
dees.
METALLICA - THE
LEMMYS
Þegar Metallica spilaði í afmæli
Lemmys úr Motorhead mættu þeir
allir í Lemmy dulagervi og tóku
Motorhead lög undir nafninu The
Lemmys.
THE ROLLING STONES
- BLUE MONDAY AND
THE COCKROACHES
Leynitónleikar The Rolling Stones
í Sir Morgans Cove í Massachusetts
fóruútumþúfurþegarleyndarmál-
ið fréttist. Mörg þúsund vonsvikn-
ir aðdáendur biðu úti í kuldanum
fyrir utan 350 manna klúbbinn en
þeir voru auglýstir sem Blue Mon-
day And The Cockroaches.
Sumarið er að líða undir lok
og skólarnir farnir að hlakka til að
háma í sig ferskan skammt af nem-
endum, tyggja þá vel og merja, til
þess eins að spýta þeim aftur út úr
sér í örstutta stund yfir jólin áður
en jórtrið hefst á ný. Þegar skól-
inn hrækti mér út úr sér í vor, illa
farinni og þakinni marblettum, sá
ég sólríkt sumar, ilmandi gras eða
grill og ofar öllu frí frá skóla í hill-
ingum. Þetta stutta sumar hefur
nú umbreyst í haust. Og hvað hef
ég gert? Flúkt inni í rigningu, grill-
að einu sinni og, mikið rétt, setið
á skólabekk.
Eftir að hafa safnað kjarki i nokk-
urn tíma „fimm ár, til að vera ná-
kvæm" ákvað ég að drífa mig í
það ógurlega verkefni að taka
bílpróf. Eftir að hafa ítrekað reynt
að vingast við kúplinguna, sem
vildi greinilega ekkert með mig
hafa, var ég að því komin að gefa
bílinn upp á bátinn og ganga að
eiga leiðabók Strætó. En Strætó
kom mér algjörlega í opna skjöldu
á þessari annars fallegu stundu og
yfirgaf mig við altarið: hreinlega
kollvarpaði leiðakerfinu sem mér
er í blóð borið. Fimman steinhætti
að fara í Laugardalinn og ákvað
að leggja leið sína í Árbæinn í
staðinn. Ég gerði mér snarlega
grein fyrir því að það þýddi ekkert
að púkka upp á Strætó endalaust
og kom skríðandi afturtil kúpling-
arinnar sem furðulegt nokk tók af-
sökunarbeiðni mína gilda og varð
mjúk og viðráðanleg undir fótum
mínum.
Mislynd kúplingin er svo sannar-
lega ekki eina hindrunin í aðtaka
bílpróf, oekki. Eftir myndarlegan
rúnt um Hvalfjörðinn og mikið
hringtorgafyllerí (hvað er MEÐ
öll hringtorgin í nýja hverfinu í
Kópavog-
inum?) ákvað ökukennarinn
minn að senda mig í skóla. Ég föln-
aði strax við tilhugsunina en hug-
hreysti mig við að fyrst ég hefði
lifað af fyrirlestra hjá háskóla-
kennurum sem eru álíka líflegir
og mygla gæti þetta ekki verið
mikið mál.
Unglingurinn snýr aftur
Þar sem ég arkaði inn í herbergi
yfirfullt af sextán ára unglingum
og kennslan hófst runnu tveir hlut-
ir upp fyrir mér: 1. ég er afskap-
lega, gríðarlega, ólýsanlega fegin
að ég er ekki sextán ára lengur, 2.
háskólafyrirlestrar hjá mygluðum
prófessor eru pís of keik miðað við
þessa kvöl! Ég tek hárband mitt
ofan fyrir þeim sem hafa þjáðst í
gegnum þennan svokallaða skóla.
Ég hef setið langdregna fyrirlestra
hjá kennurum sem eru álíka lengi
að koma sér að efninu og þeir
eru gamlir. Það kemst ekki í hálf-
kvisti við þetta. Kennarinn, sem
lagði sig allan fram um að höfða
til „unglinganna" og tók ekkert
eftir því að það hló enginn að
endalausum mömmu-bröndurun-
um hans, eyddi klukkutíma í að út-
skýra fyrir okkur hvar við ættum
að skrifa nafnið okkar í svonefnda
ökunámsbók. Þar á eftir tók við
hálftími af mömmubröndurum
sem allir gerðu út á að mömmur
elska börnin sín en pabbar ekki,
þeir elska að minnsta kosti bílinn
sinn meira. Ég varð eilítið móðg-
uð fyrir hönd mæðra, meira fyrir
hönd feðra og mest fyrir hönd
aumingja krakkanna sem þurfa
að láta þetta yfir sig ganga af því
að þeir eru unglingar.
En þessi annars skelfilega lífs-
reynsla hafði hina uppgötvunina
I för með sér: ég þakka guði mín-
um fyrir að ég hafði það í gegnum
unglingsárin. Þjáningin í þessari
sólbjörtu skóla-
stofu var svo áþreifanleg að mér
leið nánast illa. Unglingaangist
eins og hún gerist best. Og þarna
voru allar týpurnar frá unglingsár-
um mínum mættar. Hjá stráknum
sem faldi sig á bak við sítt hár úti
í horni höfðu vaxtarhormónarnir
greinilega einbeitt sér að myndar-
legu nefinu.Töffarinn með 11.000
króna klippinguna og plastdem-
antinn í eyranu sat fremstur og
teygði úr skönkunum. Þar fyrir
aftan sat fimleikastelpan sem
enn lítur út fyrir að vera 10 ára. Á
næsta borði var vinsælasta stelp-
an, vel máluð, uppdressuð í föt úr
Retro, með símann í annarri hendi
og i-podinn í hinni. Aftast sat
ég, horfði yfir hópinn og söng af
gleði (innra með mér samt, mað-
ur vill nú ekki gera sig að fífli) yfr
því að hafa lagt hryllilegt óöryggi
unglingsáranna að baki. Ég mætti
ósofin, þunn, með maskara niður
á kinnar og skítugt hár þar sem
ég náði ekki að fara í sturtu, ang-
aði af áfengi og sofnaði í tíma, og
stóð hjartanlega á sama.
Þegar skólagöngu sumarsins lauk
og þar með bröndurunum og
þvingaða hlátrinum, langaði mig
að gera það sem ég ætla að gera
núna: biðja þessa elsku krakka
um að bíta á jaxlinn. Ef þú ert
sextán ára, í ökuskóla eða bara
menntaskóla: elsku, bíddu bara.
Þetta lagast í alvöru allt saman!
Mamma þín er ekki að Ijúga! (sko,
einhverju hefur kennarinn kom-
ið til skila: mömmubröndurum.)
Óörygginu, undarlegu vaxtarlagi
og bólum lýkur! Það er bara tíma-
bil, oft hryllilegt, sem allir þurfa
að ganga í gegnum, eins og öku-
skólinn.
Sunna Dís Másdóttir