Orðlaus - 01.10.2005, Síða 24
Og hvort það er stundum eitthvað
skrýtið. Og lífið bara.
Þetta byrjaði svosum ekkert svakalega vel. Ég var staddur á ölkrá með fjórum stúlkum sem eiga það eitt sameiginlegt að vera að
marka sín fyrstu spor í íslensku tónlistarlífi, hver í sinni hljómsveitinni, sem hver hefur svo sinn stíl. Aðstæður voru einhvernvegin
skrýtnar og við vissum það öll. Ef við lifum á svona fjári upplýstum tímum, af hverju þarf þá að stefna saman meðlimum fjögurra
ólíkra kvennasveita, á þeim forsendum einum að í þeim eru konur? Og til þess að tala um hvað? Hvernig það er að vera kona í
rokkbransanum? Gera rokk með klobba? Höldum við ekki öll að það sé einstaklingurinn sem skiptir máii, kyn hans sé tilfallandi
og eigi ekki að hafa úrslitaáhrif á hvernig við tökum eða túlkum ákveðnar aðgerðir hans? Er þá ekki bölvuð þöggun og aðskiln-
aðarstefna að vera að hópa rokkstelpurnar svona saman? Bætum við að flestar hafa þær femíniskan bakgrunn, eins og sá sem
þettar ritar, reyndar, og eru því sérstaklega meðvitaðar um einmitt þetta? Og jafnvel mátti greina af stöku athugasemd að allar
þeirra væru ekkert sérstaklega hrifnar af blaðinu sem þú heldur á núna, þá væntanlega bakgrunns sfns vegna (þeim gæti reyndar
líka bara hafa þótt það leiðinlegt). Batterfin í upptökutækinu kláruðust svo strax og varabatteríin voru týnd. Þannig að þetta var
pínlegt, fyrst, en batnaði fljótt. Við fengum bjóra. Kynntum okkur og kynntumst.
y
**
wL BRÚÖARBA]XrDltf
Leyfi til
ajS rokka
-fulltrúi Orðlausra hittir fyrir fjórar fræknar frænkur á ölkrá og ræð-
ir við þær um rokk, femínisma, sjálfsfróun og allt þar á milli.
Og kannski var þetta bara ekk-
ert svo vitlaust. Banal klisjur eru
kannski oftast banal klisjur einmitt
vegna þess að það er eitthvað til i
þeim. Ef þú endurtekur eitthvað
nógu oft verður það satt, endur-
takirðu það nokkrum sinnum í
viðbót verður það klisja. Eins og
þessi grein sem þú ert núna von-
andi að lesa, hafi fyrirsögnin ekki
fælt þig frá. „Stelpurnar geta líka
rokkað!" „Áfram stelpur, nú er að
stofna hljómsveit, þið getið það
alveg líka!" Hallærislegt - það eru
til milljón svona greinar. Og samt
gerist það trekk í trekk að það
þarf að skrifa nýjar, að það sem
við lærðum síðast þegar stelpur
stofnuðu hljómsveit og blásið var
til byltingar í fjölmiðlum þarf að
endurtaka og árétta. Fyrir tveim-
ur eða þremur árum reit undirrit-
aður í poppdálki þessa rits ákall
á stelpurokk. Það þurfti, þá voru
engar stelpur í neinum hljómsveit-
um, nema írafári. Árið 2005 virðist
hinsvegar ætla að verða frábrugð-
ið þeim á undan að þessu leyti, til
allrar hamingju. Og það er þess-
vegna sem Orðlaus fékk nokkrar
ungar konur úr Reykvísku rokksen-
unni til þess að hittast yfir bjórum
og ræða „hvernig það er að vera
kona í hljómsveit". Og hvernig
það er að vera í hljómsveit. Og af
hverju maður ætti að gera það?
Og þar hefjast hringborðsumræð-
ur, við snoturt tréborð á snotrum
þriðjudagseftirmiðdegi, umlukið
nokkurri spennu. Samankomn-
ar eru þær Helga Katrín, 21 árs
trommuleikari pönksveitarinnar
Viðurstyggð (enn óútgefin - en
skapað sér nokkurn orðstír fyrir
líflega tónleikaframkomu undan-
farið ár), jafnaldra hennar, Silla
Gísladóttir, sem markar sér nú sess
undir nafninu Mr. Silla sem e.k.
kven-Mugison (Mugilady?) með
æsilegu Apple-lappa og kassagít-
arkombóinu sínu. Kynjafræðinem-
inn Björg Sveinsdóttir, 23 ára, leiðir
hina alræmdu Donnu Mess þang-
að sem hún vill fara (og syngur
og forritar um leið), breiðskífa frá
sveitinni er handan við hornið. Ald-
ursforsetinn er hin 33. ára gamla
Melkorka Huldudóttir, en Brúðar-
bandið hennar markaði að vissu
leyti upphaf þeirrar bylgju sem olli
því að fundurinn er haldinn (áður
en þær keyptu sér hljóðfæri skrif-
uðu Brúðarbandið manífestó, sem
m.a. innihélt ákall á „Fleiri stelpur
á svið!") og hefur náð fádæma ár-
,angri á þeim stutta tíma sem hún
hefur verið starfandi.
Typpafýla
Kliður... svo: „Við fréttum bara í
sjónvarpinu að við værum að fara
að spila á Airwaves, sóttum um
en fengum ekkert svar, svo kom
í fréttunum að við værum með,
auðvitað löngu búnar að gleyma
þessu og komnar í pásu. En já, við
erum að spila," segir Melkorka og
í kjölfarið kemur fram að Donna
Mess munu einnig taka þátt í því
sem Árni Matthíasson hefur kallað
„íslensku hljómsveitakeppnina",
en Mr. Silla og Viðurstyggð bíða
næsta árs.
-Nú segja sumir að það hafi ver-
ið talsverð typpafýla af íslensku
rokki síðustu ár. Hvað finnst ykkur
um það?
Björg: „Kannski sérstakiega al-
veg nýverið? Ég veit það ekki.
Mér finnst „rokk" svo víðfeðmt
hugtak. Nei ég verð ekki vör við
neina typpalykt. Karlar mynda
náttúrulega félagshópa utan um
sín áhugamál og rokk og ról hefur
vissulega verið hluti af þeim heimi,
en að segja að það sé typpalykt af
því getur líka orðið til þess að eigna
körlum hann endanlega, gera hann
þeirra. Ég held að svona skilgrein-
ingar virki líka í þá átt."
Melkorka: „Ég skil svoldið hvað þú
ert að meina, í ákveðnu samhengi.
Það er voðalega eitthvað karlarokk
þegar Brain Police og Mínus eru
að spila saman einhverstaðar, þá
er varla hægt að fara þar inn fyrir
svitalykt og typpafýlu. En svo erum
við líka með bönd eins og Kímonó,
sem gefa af sér allt aðra áru."