Alþýðublaðið - 22.02.1924, Side 3

ALÞ^SttBLAÐÍÐ
3
kjörseðill Jóns Magnússonar. Gat
það þó engin áhtif haft á árslit
kosninganna, því Jón kaus lögiega
á kjorstað. Síðan tilkynti Auðun
þingheimi, að Jón þessi he*ði
koslð >rétt«; hann hefði kosið
Sigurjón.
Með þessum athöfnum hafa 30
löggjatar sagt: Leyndarrétt
kjósenda ura það, hvernig þeir
nota atkvæðisrétt sinn, virðum
vér að vettugi; þagnarskyidu þá,
er fellur á oss, er vér hnýsumst
í atkvæði þeirra, virðum vér og
að engu. —
Kjörbréfanefnd alþingis 1921
segir, að svo nærri hafi verið
höggvið hegningariögunum við
kosningu á ísafirði 1919, að það
beri að rannnsaka til hiítar. 25
kjósendur á ísafirði skrifa þing-
inu nú, að féboð og fleiri ólögieg
meðul hafi verið Eotuð Sigurjónt
til framdráttár. Kreíjast þeir
rannsóknar á því. Einnig krefjast
þeir rannsóknar á því, hvort
mútuáburður bíaðsins >Vestur-
lands< á flokksmenn Haralds
hafi við nokkur rök að styðjast.
30 löggjafár segja: Oss er alveg
sama, þótt bæði hafi verið mút-
að og hótað; oss kemur ekkert
við þótt lög séu brotin; vér tök-
um Sigurjón; hann er oss sam-
boðinn og vér honum. Kjörbréfs
frá hinum marghataða Svía. Hann þekti leið noröur
eftir til ættlands sins, sem hvitir menn þektu okki.
Ifann vænti þess jafnvel að komast undan eftirför heill
á húfi með allar vörúrnar; hann lag'ði þvi ótrauður af
stað í norður. I suður hólt Morison inn i skóginn, og
fylgdi svertánginn honum.
Kórak hafði beðið við búðirnar, unz lestin lagði af
stað norður eftir. Þóttist hann þá vis nm, að Englónding’-
urinn héldi i öíuga átt til þess að hitta stúlkuna, og
hélt þvi þangað, er hann hafði séð hana i fyrsta
simii.
Honum hafði þótt svo vænt um að sjá Meríem, að
engin afbrýðissemi gerði vart við sig, þótt hann sæi
hana i faðmi annars manns. Siðar fann hann til óstjórn-
legrar löngunar til þess að stökkva á Morison, þegar
hann gekk um g'ólf i búðunum undir trénu, sem Kórak
sat i,
Kórak var dapui' i bragði, þar sem hanu nú beið
þess, að Meriem kæmi, — Meriem, sem aldrei kom.
En þarna komu aörir; — hár maður, herðábreiður,
klæddur ferðafötum, 0g á eftir houum hópur svartra
hermanna. Maðurinn var þungur á svipínn, og' hryggð
skein úr augum hans.
Kórak sá hann ganga undir trénu, sem hann sat i;
hann sá hann skoða skógsvörðinn, en hann hreyfði sig
ekld; liann sá hann henda mönnum siuum, að liann
hefði fundið það, er hann loitaði að, og’ hann sá liann
hverfa i norðurátt, en þó sat Kórak cins og steingérv-
ingur á sama 3tað; honum var þungt um hjartað.
Stuudu siðar lult Ivórak hægt inn i skóginu vcstur
ISdgar Bics Burroughs: Sonur Tarzans.
»Yeiztu, livert húsbóndi þinn heflr faríð? spurði hann
piltinn.
„Já; Bwana,“ svaraði hann. „Hann hefir farið til búð-
anna, sem lig’g'ja hinum megin við stóru ána, sem renn-
ur.langt vestur frá.“
„Geturðu fylg’t mér til hans?“ spurði Morison.
Pilturinn kinkáði koíli.. Hór sá hann ráö til þoss að
hefna sin á liinum marghataða húsbónda, og jafnframt
til þess að sleppa undan reiði hins milda Bwana, sem
allir vissu að myndi fyrst elta uppi norðari lest-
ina.
„Getum við tveir einir komist til .búða haus?“ spurði
Morison.
„Já, Bwana,“ fullyrti surtur.
Morisou_snéri sér að fararstjóranum. Hann sá nú ætlun
Hansons; hann vissi, hvers vegna liann lét norðurlestina
flytja sig sem lengst norður á bóginn; — það gaf hon-
um þvi lengri tima til þess að komast til yesturstrand-
arinnar, meðan hinn mikli Bwana leitaði norðurlandið.
Jæja; það var þá bezt að nota fyrirætlanir hans i sina
þágu; hann varð lika að komast undan gestgjafa
sinurn.
„Þú verður að halda norður eftir eins hart og hægt
er,“ sagöi hann við formanninn. „Eg sný aftur og
reyni að beina hinúm rnikla'Bwana i vesturátt.“
Surtur félst á þetta; hann skeytti því engu að fylgja
þessum hvita manni, sem titraði af hræðslu á næturnar;
enn þá siður vildi hánn biða komu hi ís mikla Bwana
og hermanna hans, sem voru svarnir fjandmenu, og
loks fékk hann hér kærkomið færi til þess að strjúka
síns mun hann hafa aflað á ssma
hátt, og vér samþykkjum, að
hann skuli þinpmaðnr kallast.
Þingheimur; Heyrl Berlð virð-
inf>u fyrir þinginu, samkomu
löggjafa þjóðarinnar!
Síðan vann Sigurjón og Sðrir
nýgræðingar eið að stjórnar-
skránni.
Með lögum skal land byggja.
x.
Sparaaðnr
o 0
r éttlæti.
Það hefir talavert verið rætt
og ritað um spamað bæði að því,
er svertir einstaklinga, og þó eink-
um á ríkisfé, og er það alls ekki
að ástæðulausu, eins og nú horfir
vlð. Eu sökum þess, að þess hefir
ekki ætíð verið gætt í tæka tíð,
hafa komið vandræði, sem torvelt
hefir verið að ráða fram úr.
Sparnaður og eyðsla eru tvær
óiíkar andstæður, sem verka auk-
andi og minkandi.
Sparnaður getur því talist sem
dygð, en eyðsla sem ódygð.
Vsrkamaðuplnne blað jafnaðar-
manna á Akureyri, er besta fréttablaðið
af norðlenzku blöðunum. Flytur góðer
ritgerðir um ítjórnmál og atvinnumái.
Kemur út einu tinni í viku. Koitar
að eins kr. 6,00 um árið. Geriit áekrif-
endur á algreiðelu Alþýðublaðiins.
Stundum er deilt um, hvað sé
sparnaður og hvað eyðsla, og er
það eðlilegt, því að margs er að
gæta. Spainaður er það að spara
það, sem engin nauðsyn er að
eyða. Eyðsla er aftur á móti að
eyða því, sem engin nauðByn er
að eyða. Sparnað og eyðálu á að
miða við þörf frá einhverju sjón-
armiði. Stundum getur það verið
talið sparnaður, sem er í ráun og
veru eyðsla, t. d. ef eyða þarf