Alþýðublaðið - 23.02.1924, Blaðsíða 3

ALÞVÐUBE-A'ÐIÐ
3
á einhvarn hátt, lægi beint við,
að næsti rnaður á floicksHata
hans gegndi starfinu út kjör-
tímabilið.
Ég geri ráð fyrir, að allir
stjórnmálaflokkar hver um sig
hefðu stjórn í Reykjavík, og
hver þeirra stjórna útvegaði
nægilega marga menn, karla og
konur, til að vera í kjörl fyrir
sinn flokk, og raðaði þeim á lista
annaðhvort eftir stafrófstöð eða
álitl hennar á þeim. Síðán birti
hún listann í svo mörgum blöð-
um, sem hún teidi náuðsynlegt,
og skoraði á þá flokksmenn, sem
óskuðu breytinga á röðinni, að
skrifa sér óundirritað bréf með
næsta pósti, þar sem mönnunum
væri raðað eftir ósk sendandá.
Stjórn hvers flokks ynni siðan
úr b.é um þessum, sem væru
ekki annað en prótkjörseðlar, á
þann hátt, að eí flokkurinn hefði
t. d. 36 franabjóðendur, þá væri
efsta manni á slíkum próíkjörlista
taíio 36 atkv., þeim næsta 35 og
þeim neðsta 1 atkvæði. Sá, sem
flest fengi atkvæðin, yrði auð-
vitað etstur á aðalkjöriista, sem
sendur væri ríklsstjórninni innan
ákveðins tíma með t. d. 32
mönnum á; hinir 4 hefðu fallið úr.
Ógiidur skyldi slikur próikjör-
listi vera, ef á honum stæðu
önnur nöfn ea frambjóðenda
hlutáðeigandi fl »kks. Þótt á ein-
um slíkum stæðu færri nöfn en
frambjóðendur flokksins væru,
mætti samt taka hann giidan,
þannig, að eteta mannl væru
talin 36 atkv. og svo niðnr eftir
svo langt sem næði. Auðvitað
væri hver flokkur sjáifráður,
hvernig hann hagaði þessu.
Dregið skyldi um, ef tveir eða
fleiri fengju jafna atkvæðatölu.
Síík prófkosning hefði þarin
kost f för með sér, að hver,
sem viídi, gæti áð einhverju leytl
ráðið röðinnl á aðalkjörlista, og
þá gætu kouur, ef vildu, látið
konur svo ofarlega á listann,
sem þær vildu. En auðvitað bæri
mest Sð líta á það, hvernlg
hver frambjóðandi myndi reynast,
ef á þing kætni án tiliits ti(,
hvort hann væri karl eða kona.
Þegar svo ríkisstjórnin hefði
fengið f hendur aðalkjörlista
flokkanna, þá kunngerði hún
öllum stjórnmála blöðum símleiðis
eða á annan hátt röð þingmanna-
efna á hverjum Iista ásamt þvf,
hvern forstaf hver flokkslisti
hefði, og væru öll stjórnmáia-
blöð skyldug t ð birta listana,
eins og þeir Iægju fyrir, og það
vlð fyrsta tækllæri. Við kosn-
ingu skyldu Iistarnir vera kjós-
endum tll sýnis og leiðbeiningar
á hverju kjörborði í hverjum
elnasta kjörstað. — Kjörseðiar
skyldu að eins vera með fot-
stöfum flokkslistanna og flokka-
heitum aftan við, og myndi þá
kjörseðill með fjórum >póíitísk-
um< flokkum, sem um gæti verið
að ræða hér, líta þannig út t. d :
A Heimastjórnarflohknr
B Bramsóknarflokknr
C Alþýðuflokkur
D Sjálfstœðisflokkur
Slík kosning ytði miklu vanda-
minni, en þar sem kjósaudi þarf
að merkja við tvö nöfn af 4—7,
ef hann á að vera vís um, að
þau tilheyri bæði samS flokkl;
annars er kosning hans mesta
fáræði.
Stundum getur vlljað svo til,
að ekki sé nema einn frambjóð-
andi frá elnhverjum flokki, þótt
kjósa eigi tvo menn, og er slíkt
mjög ákáralegt, og verður þá
kjósandi, ev hann kýs, ad kjósa
mótflokksmann að öðratn þræði,
ef kosning hans á að teíjast
gild, en hún væri kjósandanum
sem ógild.
Á sýndum kjörseðll væri að
eins um einn stað að ræða, og
væri þvf ekki hætt við, að
kjósandi kysi sinn mann ér
Bdgar Rio« .Burroughs: Sonur Tarzatis.
eftir; hann gekk álútur og þunglamalega eins og
gamall maður, sem mótlætið hefir bugað.
Morison reið á eftir fylgdarmanni sinum; hann var
álútur, svo að hann rækist ekki á lággreinarnar, 0g
stundum sté liann af baki vegna þeirra. Svertinginn
fór styztu leið, sem var yfir vegleysu fyrir riðandi mann,
og á öðrnm degi varð Morison að skilja hest sinn eftir
og ganga.
Á leiðinni hafði Morison næði til þess að hugsa málið,
og þvi lengur sem hann hugsaði um þau örlög, er beðið
gátu Meriem, þvi reiðari varð hann Svianum. En alt i
einu skildi hann, að þessi vandi var allur honum að
kenna, og þótt hún hefði komist undan Hanson, hefði
hún sætt litið hetri meðferð af hans eigin höndum.
Hann komst lika að þeirri niðurstöðu, að Meriem var
honum miklu meira virði eu liann hafði vitað; hann
iór að bera hana saman við aðrar konur, er hann hafði
þekt — aðalskonur og rikiskonur —, og sér til undrunar
fann hann, að Arabastúlkan stóðst hetur samanburðinn;
hann hataði Hanson, en liaun hölvaði sjálfum sér 0g
átaldi sig fyrir hin skammarlegu svik sín.
Hann elskaði Meriem, Stóttaxhrokinn lrafði vilt liou-
um sýn. Nú hrauzt hann áfram geg’num torfæruruar til
þess að reyna að bjarga ástmey sinni 0g — til þess að
hefna liennar grimmilega.
Iiann var engu vanur nema allsnægtum. Nú leið
hann hvers konar skort. Föt lians vöru öll rifin, likami
Jians hlóðrisa; þorsti og hungur sóttu á hann; samtgak
liann eftir svertingjanum, þótt hann hvað eftir annað
dytti sjálfur af þreytu.
Hefnigirnin hólt honum uppi — og löngunin til þess
að rejma að hjálpa stúlkunni, sem hann hafði komið i
vanda. Kann ske kom hann of seint til hjálpar henni,
en aldrei til hefnda.
Þegar svo var dimt orðið, að ekki var ratljóst,
stanzaði liann. Hvab eftir annað hafði liann liótað surti
dauba, ef hann stanzaði. Surtur var skelkaður; liann
botnaði ekki i þeirri breytingu, sem orðin var á hvita
manninnm, sem verið hafði hræddur allar nætur áður;
hann hefði strokið, ef tækifæri hefði gefist, en Morison
gætti hans vandlega; hann var fast hjá honum á dag-
inn og svaf upp að honum á næturnar. Breytinguna
sem oröin var á Morison, mátti bezt sjá á þvi, að hann
gat sofið i skóginum að nóttu til og það fast hjá
svertingja.
I dögun vaknaði liann stirður og allur aumur, en af
stað hélt hann; hann gat skotið kafur rétt eftir, að
þeir lögðu af stað, og söddu þeir hungur sitts
Meðan þessu fór fram, hélt Iíórak vustur eftir; rakst
hann á filsslöð 0g hitti Tantor • sofandi i skugga af
stóru tré. Apamaðurinn varð glaður við að hitta þennan
stóra vin sinn. Raninn luktist um hann og sveiflaði
honum upp á breiða hakið, þar scm liann hafði svo oft
dottað dreymandi.
Langt i norður rakti hinn mikli Bwana með hermönn-
um sinum slóð lestariunar lengra og lengra frá stújk-
unni, sem hann vildi lijálpa. En heima á bænum beið
óþolinmóð konan, sem hafði elskab Meriem eins og
dóttur sina; hún var vis um, að maðuf sinn myndi
koma. með hans aftur.