Fjarðarpósturinn - 29.06.1988, Blaðsíða 7

FYRIRTÆKJAKYNNING:
„Reddarinn“áhominu:
Kaupmaðurinn á horninu hefur verið þekkt fyrirbrigði í íslenskri
verslun. Vörumarkaðir hafa þó verið meira áberandi í umfjöUun um
verslun í Firðinum. Við fréttum af einum kaupmanni - í fyllstu orðsins
merkingu á horninu - sem nýverið hefur breytt sjoppu í form hins
ómissandi „reddara“ á horninu. Þetta er hann Sverrir Þórisson í Sölu-
turninu á Hellisgötu 8, eða á horninu á Hellisgötu og Norðurbraut.
Opnunartími hjá Sverri er daglega frá kl. 9 til 23.30.
Við heimsóttum Sverri nýverið,
er hann hafði opnað búð sína á ný
eftir gagngerar breytingar. Hann
kvað breytingarnar helstar fólgn-
ar í því, að hann hefur nú tekið
upp sölu á mjólkur-og nýlendu-
vörum, auk þess kælivöru ýmis
konar í þar til gerðum kæliskáp-
um. „Nú er hægt að bjarga öllu til
heimilishaldsins hjá mér“, sagði
hann. Hann kvað viðskiptavini
sína orðinn fastan hóp nágranna
og bætti við: „Það er mikið af
öldruðu fólki í nágrenninu og eins
ungu fólki með smábörn. Þetta
fólk á oft erfitt með að komast í
stórmarkaðina dags daglega, læt-
ur sér því nægja að fara þangað
einu sinni í viku en kaupir hjá mér
annað sem til þarf til dagslegs
brúks, svo sem mjólk og mjólkur-
vörur. Vinnutíma mjög margra er
einnig þannig varið, að það er í
sífelldu kapphlaupi að ná í versl-
un eftir vinnu. Allir koma dauð-
þreyttir og pirraðir heim og hafa
oft gleymt því sem nauðsynlegast
var að kaupa. Nú getur fólk tekið
þessu rólega og skroppið út eftir
kvöldmat, ef eitthvað vantar."
Viðskiptavinur sem sveif inn úr
dyrunum rétt í lok svars Sverris,
tók undir orð hans og kvaðst alveg
hætt að fara í stórmarkaðina
nema einu sinni í viku. „Hérna fæ
ég allt til heimilishaldsins dags
daglega“, sagði hún. „Égfersíðan
einu sinni í viku í stórmarkað og
kaupi stærri einingarnar“. Hún
kvaðst heita Anna Karen Sverris-
dóttir og eiga heima rétt hjá búð-
inni.
Sverris sagði til viðbótar, að
hann reyndi að haga innkaupum í
samræmi við þessa þörf viðskipta-
vinarins. Hann væri t.d. með eina
tegund þvottaefnis og aðra af
mýkingarefni og reyndi þar að
finna íegund sem flestir gætu sætt
sig við í verði og gæðum. Einnig
væri hann með minni gerð pakkn-
inga, þannig að hann gæti verið
með sem flestar tegundir vöru.
Spurningunni um, hvort hann
hefði nóg að gera svaraði hann á
þá lund, að nágrannarnir væru
tryggir viðskiptavinir, eins sagði
hann viðskiptavinum úr öðrum
bæjarhlutum fjölga stöðugt á
kvöldin og um helgar. Þá kvaðst
hann binda vonir við tjaldsvæðið á
Víðistaðatúni, þó veðurfar hefði
ekki gefið tilefni til fjölmennis þar
Viðskiptavinirnir kunna að meta nýja og breytta þjónustu hjá Sverri og erþegar mikið að gera við sölu á nýju
vörutegundunum.
Sverrir við verðmerkingu á mat-
vörum.
það sem af er sumri.
Við kvöddum þennan hressa
„reddara á horninu" og þökkuð-
um spjallið, en á þeim stutta tíma
sem við stoppuðum var stöðugur
straumur viðskiptavina í Sölu-
turninn. Sverrir gat þess í lokin,
að hann hefði í hyggju að koma
sér einnig upp djúpfrysti, en
kvaðst ætla að fara rólega í þetta,
þannig að hann yrði fyrst fullviss
um hvað það væri sem fólk helst
vildi, áður en hann fyllti hann af
vörum. Það var því auðheyrt að
Söluturninn að Hellisgötu 8 bygg-
ir starfsemi sína á þörfum við-
skiptavinarins.
GVENDUR GAFLARI:
Kastaðu ruslinu fyrir borð, maðurminn
í hátíðlegu máli er oft talað um þjóðarskútuna sem tákn eða ímynd
fyrir þjóðina alla. Þetta er handhæg ímynd fyrir skopteiknarana, þegar
þeir þurfa að lýsa ástandi lands og þjóðar á einfaldan hátt. Landsfeð-
urnir eru gjarnan á stjórnpalli, ábúðarfullir eða áhyggjufullir eftir
atvikum, en ekki stjórnsamir alltaf.
Oftast er þessi þjóðarskúta
hálfgert hrakfallafley, sem oft
þarf að sigla á milli skers og báru,
og sem oft fær á sig brotsjói og þá
jafnvel slagsíðu undan vindkvið-
um, verðbólgu og vinnuófriði. Þá
hættir þessari óheillaskútu við að
hrekjast upp á sker verðfalla og
sölutregðu, og þá fær hún stund-
um á sig leka. Ahöfnin er heldur
ódæl og hver höndin upp á móti
annarri, svo að skipstjórinn á fullt
í fangi með að hafa hemil á mann-
skapnum sem er hávær og kröfu-
harður.
Og á fiskveiðum þjóðar-
skútunnar gengur jafnvel á ýmsu
vegna sundrungar áhafnarinnar,
jafnvel þó veður og árferði sé
þokkalegt. Það hefur jafnvel
komið fyrir, að þeir hafi fengið
trollið í skrúfuna og þá rekur allt á
reiðanum. Vegna sundurþykkj-
unnar og reiðileysisins verður afl-
inn oft lítill og hlutur hvers og eins
eftir því.
Þetta eru ljótar lýsingar á ferð-
um og útgerð þjóðarskútunnar
um lífsinsólgusjóogerundravert,
að skipstjórinn skuli halda ró
sinni. Og mikið má vera, ef hann
heldur skipstjórnar-réttindum
sínum til langframa og verður
ekki settur af og allir stýri-
mennirnir líka.
Þjóðarskútan er eins og önnur
skip á langri siglingu, háð veðri og
vindum, og góðri og öruggri
stjórnun. Það er sjaldnast logn.
Það reynir því oft á hyggindi
skipstjórnarmanna og stjórnsemi.
Það er mörgum spurn, hvort þeir
ofhlaði ekki oft þessa þjóðarskútu
með prjáli og alls kyns óþarfa,
sem gjarnan má bíða betri tíma.
Ofhlaðið skip lætur verr að stjórn
og hættir frekar við að fá slagsíðu.
Áhöfnin er líka of kröfuhörð og
vill helst geta gengið þurrum fót-
um um dekkið öllum stundum.
Óskir allra eru oft vanduppfylltar.
Það er ekki nýtt, að skip og sigl-
ing sé notað í líkingamáli. f
kunnri og frægri gamansögu: Þrír
á báti, eftir Jerome K. Jerome
segir meðal annars:
„Kastaðu ruslinu fyrir borð,
maður minn. Hafði lífsbátinn
þinn létt hlaðinn. Taktu aðeins
það nauðsynlega, - aðlaðandi
heimili og óbrotnar skemmtanir,
einn eða tvo sanna vini, einhvern
sem þú elskar og elskar þig, kött,
hund og eina eða tvær pípur,
nægilegt af fötum og fæði og dálít-
ið meira en nóg að drekka. Þor-
stinn er svo viðsjárverður.
Þá verður auðveldara að fást
við bátinn og ekki eins hætt við að
honum hvolfi, en þótt svo fari þá
gerir það ekki svo mikið til því
góð vara þolir volkið. Þá hefur þú
tíma til að láta sólskin lífsins
verma þig ..."
Svo mörg voru orð Jermoe K.
Jerome í bókinni Þrír á báti (og
hundurinn sá fjórði).
„Undravert, að skipstjórinn skuli halda ró sinni.
7