Fjarðarpósturinn - 16.03.1995, Blaðsíða 6

6 FJARÐARPÓSTURINN
Útgefandi:FJARÐARPÓSTURINN hf.Bæjarhraun 16, 220 Hafnar-
fjörður. Símar, ritstjórn 565 1945,auglýsingar 565 1745, símbréf 565 0835.
Framkvæmdastjóri: Óli Jón Ólason, ritstjóri: Friðrik Indriðason, íþróttir
og heilsa: Jóhann Guðni Reynisson, innheimta og dreifing: Steinunn
Hansdóttir, umbrot: Fjarðarpósturinn, prentun: Borgarprent.
Kosningabaráttan að hefjast
Ekki hefur farið fram hjá nokkrum manni að kosningar til Alþingis
fara í hönd. Prófkjörin búin, þar sem misjafnlega gekk hjá einstaka
frambjóðendum. Langflestir unnu sigur, ef til vill ekki fullkominn
sigur, en sigur samt. Aðeins örfáir játuðu ósigur, en höfðu þá ávallt á
reiðum höndum skýringar, skýringar á því hvemig einhverjir aðilar
höfðu unnið á móti þeim. Engum var hafnað af því hann hafði ekki það
til brunns að bera sem til þarf til að öðlast tiltrú kjósenda. Eflaust
verður það sama uppi á teningnum á kosninganótt. Enginn tapar. Ef
ekki vinnst stórsigur, þá í það minnsta vamarsigur. Nú em aðeins
rúmar þrjár vikur fram að kjördegi. Ennþá hefur kosningabaráttan farið
friðsamlega og kurteislega fram. Engar stórar bombur fallið. Stóru
fjölmiðlarnir keppast við að birta kosningaspár og virðist fylgi
flokkanna lítið raskast frá degi til dags, í mesta lagi 2-3prósentustig á
milli einstaka spádóma.
Flokkarnir eru hver af öðrum að birta stefnuskrár sínar. Fæstir eru
með einhver ný sannindi. Hins vegar virðast flokkamir geta veitt sér
þann munað að vera með yfirboð, setja fram hugmyndir sem eru fal-
legar á pappírunum en því miður oft óraunhæfar. Enda vita þessir háu
herrar og frúr að litlar sem engar líkur eru á að einhver flokkanna fái
hreinan meirihluta og því geta þeir alltaf haft að yfirvarpi, ef þeir fara
í ríkisstjóm, að þeir hafi ekki getað náð fram öllum sínum málum við
stjórnarmyndun.
Fjarðarpósturinn byrjaði í síðasta tölublaði að gefa frambjóðendum
flokkanna í Reykjaneskjördæmi kost á að svara einföldum spurningum
blaðsins. Frambjóðendur hafa tekið þessu vel og svarað samviskusam-
lega. Með þessu teljum við að blaðið þjóni lesendum sínum vel, geri
öllum jafnt undir höfði. Við munum halda áfram þessum leik fram að
kosningum og vonum við að iesendur og frambjóðendur hafi bæði
gagn og gaman af.
Fjarðarpósturinn er ópólitískt blað sem tekur á málum eftir
málefnum en ekki mönnum eða flokkspólitískum línum.
Fjarðarpóstinum dreift frítt í öli hús í dag
Þessu tölublaði Fjarðarpóstsins er dreift frítt inn á hvert heimili í
Hafnarfirði. Þetta er liður í að kynna blaðið betur fyrir Hafnfirðingum.
Við höfum gert þetta nokkrum sinnum áður og í kjölfarið hefur
áskrifendum tjölgað verulega. Blaðið kostar aðeins 80 kr til áskrif-
enda. Blaðið er ekki selt vegna þess að tekjur af sölunni séu svo mikl-
ar að það skipti sköpum, heldur hitt að við vitum að KEYPT BLAÐ ER
LESIÐ BLAÐ, það hafa kannanir víða um heim sýnt. Fyrirkomulag
útgáfunnar gerir okkur kleift að halda réttu jafnvægi á milli frétta-
efnis og auglýsinga. Þannig getum við gefið út ábyrgt alvöru frétta-
blað, fréttablað allra Hafnfirðinga.
Hafnfirsk fjölmiðlun í nýtt húsnæði
Hafnfirsk fjölmiðlun sem verið hefur hér í nábýli við okkur hér að
Bæjarhrauni 16, hefur nú flutt starfsemi sína í annað húsnæði. Við hér
á Fjarðarpóstinum óskum þeim til hamingju með þennan áfanga. Þeir
hafa með dirfsku og dugnaði rekið útvarp hér í Hafnarfirði um árabil
og stefna nú að sjónvarpsrekstri. Þá hafa þeir verið í samkeppni við
okkur í blaðaútgáfu. Við þökkum fyrrum grönnum okkar góð kynni.
Ellefu ára
kraftaverk!
Tvennt af því sem íþróttaiðkun
veitir er sjálfstraust og jákvæð
sjálfsmynd. Þannig hefur hún ekki
aðeins góð áhrif á líkamlegt ástand
hcldur einnig andlegt. Þetta á ekki
síst við um fatlaða einstaklinga.
Þeir þurfa að kljást við mismikla
fötlun sem óhjákvæmilega hefur
haft áhrif á skoðanir þeirra um
sjálfa sig. En sem betur fer erum
við flest, fötluð sem ófötluð, búin
margvíslegum mannkostum á
ýmsum sviðum sem við getum
gripið til. Ræktun mannlegra eig-
inleika er á valdi okkar og þýðing-
armikið að við nýtum okkur þá.
Eg kynntist nýverið stúlku sem er
eitthvert besta dæmi um þetta sem ég
hef nokkum tímann séð. Hún heitir
Aðalbjörg Gunnarsdóttir, ellefu ára
Hafnarfjarðarmær, sem á engann
sinn líkan.
Eg sá hana fyrst síðastliðið sumar.
Hún var á hjólinu sínu niðri í bæ.
Steig það með öðrum fæti, hinn
beygður og gagnslaus. Lóð á öðru
fótstiginu. Hækjur á bögglaberanum.
Eg dáðist að því hve hún steig hjólið
af undraverðri leikni. Dáðist að
henni. Ákvað að kynnast henni og
kynna hana síðan fyrir eins mörgum
og ég gæti. Má ég kynna: Aðalbjörg
Gunnarsdóttir.
Læknar reiknuðu með
einu ári
Aðalbjörg er ellefu ára fjörkálfur.
Hún er ellefu sinnum eldri en læknar
reiknuðu með að hún yrði. Eftir fæð-
ingu hennar var talið að hún yrði
varla meira en eins árs. Hún er því
gangandi kraftaverk.
Fötlun Aðalbjargar liggur meðal
annars í því að hryggjar- og hálsliðir
eru hálfir og vinstri fóturinn visinn
og beygður. Vegna gallanna í
hryggnum er brjóstkassi hennar
aflagaður og hún þarf að haga sér í
samræmi við það að öll líffæri hafa
mjög lítið rúm innan hans. Hún sefur
til dæmis best í ákveðinni stellingu
og getur lítið borðað í hvert mál. Að-
albjörg er vissulega smávaxin á lík-
ama en hún hefur stóra og góða sál.
Þess vegna er gaman að ræða við
hana. Hún lítur sjálfa sig raunsæjum
augum, sættir sig við það sem hún
getur ekki breytt en gefst ekki upp
fyrir fötlun sinni á neinn hátt.
Hún fer um á öðrum fæti eins og
Aðalbjörg í faðmi fjölskyldunnar.
raketta og vippar sér léttilega á hækj-
unum allra sinna ferða. Hún sér
meira að segja ýmsa kosti fólgna í
því að vera á hækjum. Til dæmis
þegar hún er að leika sér í fjörunni.
I fjörunni, já. Aðalbjörg lætur sér
fátt fyrir bijósti brenna og hefur gam-
an af því að hörfa undan hafinu þeg-
ar það fellur að í flæðarmálinu. Þar
leikur hún sér oft með öðrum krökk-
um og þótt aðrir krakkar vökni stund-
um í fætuma kemur það ekki fyrir
Aðalbjörgu. Hún getur nefnilega
staðið á hækjunum einum saman og
með því að lyfta heilbrigða fætinum
upp skýtur hún sjónum ref fyrir rass
og hann nær ekki til hennar.
Æfir boccia og stökk
„Eg get gert margt sem aðrir
krakkar gera ekki,” segir Aðalbjörg
og þessi orð hennar lýsa henni mjög
vel. Hún stundar íþróttaæfmgar hjá
Firði, leikur þar meðal annars boccia
og fer í ýmsar þrautir. Hilmar Öm,
sautján ára bróðir hennar, fer alltaf
með henni á æfingamar og hefur
reynst henni mikil stoð. Hún segist
einkum hafa gaman af ýmiskonar
stökkum og hlaupum. Hún fer einnig
í sund og með pabba sínum í keilu.
Og hún á tvo verðlaunapeninga fyrir
frammistöðu sína í íþróttum.
Aðalbjörg er mikil mamma í sér
og gerir sér far um að leiðbeina
krökkum sem eru að koma á æfingar
hjá Firði í fyrsta skipti. Þangað sækir
hún æfingar einu sinni í viku að vetri
til en á sumrin getur hún verið mun
meira úti en á veturna. Enda eiga
svellbunkar og hækjur litla samleið.
Móðir Aðalbjargar, Aðalbjörg
Sigþórsdóttir, kölluð Bogga, segist
stuðla að því að Aðalbjörg fái að
reyna það sem hún vilji og telji sig
geta. Til dæmis haft hún ekki sett sig
upp á móti því að Aðalbjörg færi á
skauta með bekkjarfélögum sínum,
þótt það hljómi í verulegri mótsögn
við það sem áður er sagt um svell. En
Aðalbjörg skemmti sér vel og gat
töluvert rennt sér á skautanum, eink-
um þegar hún hélt að félagar hennar
héldu við hana en þá voru þeir búnir
að sleppa!
Þessi saga Aðalbjargar er fyrir-
myndarsaga. Hún er hvatning öllum
þeim sem eru á einhvern hátt fatlaðir
en langar til að reyna svo margt. Það
er bjartsýni, kjarkur, jákvætt og heil-
brigt hugarfar og lífsgleði sem hefur
fleytt Aðalbjörgu þangað sem hún er
nú komin. Hún hefur beitt fyrir sig
eiginleikum sem svo mörgum eru
gefnir en ekki allir nýta sér. Fyrir öll-
um þeim fer Aðalbjörg Gunnarsdótt-
ir með góðu fordæmi.
Hér er ekki rúm fyrir fleiri orð að
sinni en ítarlegt viðtal við þær mæðg-
ur birtist í næsta tölublaði Vikunnar.
Rignir úti?
Tuðari hefur orðið:
Það fer oft í taugarnar á mér
hvernig fólk spyr mig um hluti sem
ættu að vera augljósir. “Rignir úti?”
spurði konan mig um daginn þegar
ég kom holdvotur inn úr dyrunum.
Eg veit ekki hvort hún hefur haldið
að ég hafi farið í sturtu í öllum fötum
á leiðinni heim eða kannske farið í
sund. “Ertu farinn?” spurði hún mig
svo daginn eftir þegar ég stóð enn í
forstofunni. Hún hefur kannske hald-
ið að ég væri kominn aftur, en hún á
líka til að segja “Ertu kominn” þegar
ég er kominn heim, búinn að klæða
mig úr skóm og frakka og ætla að
fara að líta í blaðið. Ekki bætti það úr
skák í morgun þegar ég kom í vinn-
una, kaldur og snjóugur, enda bæði
snjókoma og kuldi úti. Hvað haldið
þið að símadaman hafi spurt “Snjóar
úti?” og ekki bætti úr skák þegar ég
var nú búinn að bursta af mér snjóinn
og fara úr úlpunni og var að reyna að
koma lífi í hendurnar (ég hafði
gleymt hönskunum einhver staðar)
með því að hlýja mér á ofninum, þá
kom einn vinnufélaginn og spurði
“Er þér kalt?” Hann hefur eflaust
haldið að ég væri að fá aðsvif og væri
að reyna að halda mér í ofninn. En
nóg um veðrið í bili.
Um daginn sprakk á bílnum og þar
sem ég var að opna skottið til að leita
að tjakkinum, þá kom þar að maður
leit á sprungna dekkið og spurði "Er
sprungið?” Hann hefur eflaust haldið
að ég væri bara að æfa mig og hefði
hleypt úr dekkinu. Þegar bðlinn drap
á sér á meðan ég var að bíða eftir
grænu ljósi og ég startaði og startaði
og ekki fór hann í gang, kom lög-
reglumaður sem var þarna í nágrenn-
inu, bankaði á rúðuna hjá mér og
spurði “Fer hann ekki í gang?” Það lá
við að ég svaraði "Jú, Jú, ég er bara
að stríða þessum sem ég held fyrir
aftan mig að komast ekki í vinnu.”
Nú, ég fór út og var hjálpað að ýta
bílnum til hliðar svo umferðin kæm-
ist fram hjá og þegar ég opnaði
“húddið” til að gá hvort ég sæi eitt-
hvað athugavert komu tveir og
spurðu “Er hann bilaður?” Þeim hef-
ur eflaust fundist líklegt að mig vant-
aði athygli vegfarenda og því hefði
ég notað þessi fjölfömu gatnamót til
að skoða vélina.
Mér var boðið í matarveislu eitt
kvöldið og var setið yið stórt og mik-
ið borðstofuborð. Ég sat við mitt
borðið, öðrumegin, og þar sem ég var
að fá mér úr saladskálinni, sagði frú-
in á heimilinu, “Viltu gjöra svo vel
og láta saladskálina ganga” Ja, nú
duttu af mér allar dauðar lýs. Ég vissi
að húsbóndinn á heimilinu var mikið
fyrir nýjustu tækni, en að hann væri
búinn að finna upp eða uppgötva skál
sem gæti gengið, það hafði mér
aldrei að óreyndu látið mér detta í
hug. Nú ég setti skálina á gólfið, en
hún gekk ekki.
Einu sinni skar ég mig á glerbroti
og það blæddi talsvert. Konan spurði
“Meiddirðu þig?” Og dóttirin sagði,
“Pabbi, það blæðir úr þér.” Ég veit
ekki hvað margir spurðu mig á leið-
inni upp á slysavarðstofu sömu
spurninga. Það var þó huggun harmi
gegn að enginn spurði mig hvort ég
hefði ætlað að fremja sjálfsmorð.
“Ég rak augun í svo yndislega fal-
legan skáp í húsgagnaversluninni,”
sagði konan alveg himinlifandi einn
daginn. Ég skyldi nú ekki hvernig
hún hafði farið að þvf, án þess að
meiða sig, því hvorki sá á gleraugun-
um hennar né augum. Hún getur ekki
hafað rekið augun fast í skápinn. Ég
er nú kannski bara að tuða um þetta
því ég skil fólk stundum ekki.