Fjarðarpósturinn - 14.12.1995, Blaðsíða 6
6 FJARÐARPÓSTURINN
Útgefandi:FJARÐARPÓSTURINN hf. Bæjarhraun 16, 220Hafnar-
fjörður. Símar, ritstjóm 565 1945,auglýsingar 565 1745, símbréf 565 0835.
Framkvæmdastjóri: Óli Jón Ólason, ritstjóri: Friðrik Indriðason
hs.555-2355, íþróttir og heilsa: Björn Pétursson, innheimta og dreifing:
Steinunn Hansdóttir, umbrot: Fjarðarpósturinn, prentun: Borgarprent.
Fjarðarpósturinn er aðili að Samtökum bæjar- og héraðsfréttablaða
Kjaramálin
Mitt í jólaörtröðinni ákveður VSÍ að stefna nokkrum
verkalýðsfélögum fyrir Félagsdóm. Þessir kappar vilja
greinilega segja landi og þjóð að þeir láta ekki hvern
sem er vaða á skítugum skónum um stofuna sína.
Þetta mál er undarlegt í ljósi þess að aðeins eru örfá-
ir dagar í að Félagsdómur kveði upp úrskurð í svipuðu
máli, það er hjá Baldri á ísafirði. Því hefði VSÍ verið í
lófa lagið að bíða eftir þeim úrskurði og segja: Strákar,
hér er fordæmið.
Jafn undarlegur er sá ákafi fyrrgreindra verkalýðsfé-
laga að segja samningum sínum lausum. Þeim var ein-
nig í lófa lagið að bíða eftir niðurstöðu í máli Baldurs
og sjá hvort hægt væri að standa á afstöðu sinni eða
ekki.
En hvorugur aðili vildi bíða og það er umhugsunar-
efni fyrir land og þjóð.
Nærtækasta skýringin á þessu er sú að heiftin á báða
bóga er orðin slík að menn sjá rautt hvað sem tautar og
raular. Slíkt er alvarlegt mál.
Annarsvegar höfum við launþega sem búið er að
segja svo oft við að kreppan sé liðin að þeir vilja sjá
þess strax áþreifanleg merki í veskjum sínum. Hlns-
vegar eru svo atvinnurekendur sem hafa stjórn á því
sem til skiptanna er. Og þeir vilja einnig sjá veski sín
fitna eftir mörgru árin áður en þeir fara að útdeila því
sem út af flóir.
Til þess að þjóðfélagið starfi eðlilega þurfa þessir
tveir hópar að ná samkomulagi sem báðir geta sætt sig
við eða sameinast algerlega um þótt hvorugum líki það
sérstaklega vel samanber seinnihluta svokallaðar
„þjóðarsáttar“.
Fari svo að þessi sátt náist ekki er viðbúið að stefni í
hörð átök á vinnumarkaði á næsta ári hvernig svo sem
Félagsdómur úrskurðar í þeim málum sem nú hefur
verið beint til hans.
Hér skal að vísu nefna að VSÍ er ekki gersneytt jóla-
andanum því framkvæmdastjórn þess hefur látið þau
boð út ganga að allir fái desemberuppbót óháð mála-
rekstrinum fyrir Félagsdómi. Það er hinsvegar lýsandi
dæmi um heiftina að forsvarsmenn þeirra verkalýðsfé-
laga sem eru fyrir Félagsdómi segja þetta útspil vera
húmbúkk.
Öllum má vera ljóst að góðærið er mætt með álfram-
kvæmdum og fleiri góðum teiknum í efnahagslífinu.
En það verður til lítils að upplifa góðæri ef allt logar í
átökum á vinnumarkaði vegna þess að menn geti ekki
rætt saman lengur á eðlilegum nótum.
Friðrik Indriðason
...Sigurður
sjómaður i
sannur Vesl
bæingur..
-en nú er Sigurður T. Sigurðsson formaður
til baka með okkur og stiklar á sl
„Og þá dó ég í smástund. Bestu
vinir mínir stríða mér nú stundum
og segja að ég sé hálfskrítinn síðan,
en staðreyndin er sú að um tíma var
ég mitt á milli lífs og dauða.
TilFinningin? Mér fannst eins og
að ég þyti á miklum hraða frá ein-
hverju. Ég taldi mig hafa skynjað
einhvern kringlóttan hnött en ég var
sjálfur á miklum hraða í einhverju
tómi. En tilfinning var rosaleg. mað-
ur. Hún var góð. Hún var dásamleg.
Svo var eins og væri togað í mjg.
Mér fannst þetta eins og teygja. Eg,
svona small til baka, og til lífsins. Og
það var, skilst mér, aðallega fyrir til-
verknað þessa yndislega læknis sem
þá var á Reyðarftrði, Rögnvaldur, sem
nú er á Borgarspítalanum. Hann náði
mér aftur til lífs.
Þetta er Sigurður Tryggvi Sigurðs-
son, formaður Hlífar, sjómaður og
verkamaður um árabil sem talar. Inn-
fæddari en flestir innfæddir og ólst upp
í hjarta bæjarins. Fyrst á Vesturbraut-
inni og loks í Sjálfstæðishúsinu, sem
varð honum, Sósíalistanum, fjötur um
fót enda kenndur við íhaldið til að
byrja með. A unglingsárum kostaði
bústaðurinn og stjórnmálaskoðanir
foreldra hans, Sigga Té reglulega
vinnu á höfninni, „því svona íhalds-
peyjar áttu ekkert erindi í krataútgerð-
ina“.
Svefnherbergi í
reykhúsinu
Siggi Té, sonur Sigurðar Tómasar
og Guðrúnar Jónsdóttur, og var í miðju
þriggja systkina. Pabbinn var alltaf
kallaður Silli og var verkamaður hér
og hvar og viktarmaður. Siggi sjálfur
sjómaður og auglýsingasali og loks
verkalýðsfrömuður. Hann á sjálfur sex
böm með fyrrverandi konu sinni, Öldu
Sigurðardóttur, frá Isaftrði, en fyrir
utan frumburðinn Sigga Té, hinn
yngri, eru bömin allt stúlkur.
Siggi sótti konuna til ísafjarðar, því
þegar hann fór að leiðast að fá greitt
kaupið sitt á honum Ágúst, togara
Bæjarútgerðarinnar, fór hann af skip-
inu og réð sig nokkrum dögum síðar
vestur á firði á Isborgina, sem var tog-
ari frá ísaftrði. Þar náði hann í konu-
efnið.
„Við byrjuðum okkar búskap á
Norðurbraut 9C, keyptum þar lítið hús
af Jóni reykling, en viðurnefnið, sem
alls ekki var niðrandi, hafði hann af
því að hann reykti ftsk og kjöt fyrir
fólk. Fyrsta svefnherbergið mitt í
hjónalíftnu var nú þannig gamla reyk-
húsið hans Jóns.
Þarna bjuggum við nú lengst af í
þessu litla bakhúsi þar til að 1969
keyptum við Suðurgötu 9 en áður
höfðum við haft stuttan stans á Merk-
urgötu 9 og Holtsgötunni. Mér finnst
oft eins og að talan níu komi oft fyrir í
mínu lífi og yfirleitt hafa verið 10 ár á
milli stórra viðburða.
Við hófum okkar búskap 1959 en
1965 verður þetta slys. Þá var ég á tog-
ara fyrir austan land og hrasaði aftur á
bak og féll ofaní lestina og höfuðkúpu-
brotnaði og allt fór meira eða minna í
mask. I þessu slysi missti ég lyktar- og
bragðskyn. (Sem kom sér illa því
Súfistinn bauð okkur upp á sérdeilis
gott kafft þessa kvöldstund og tilveran
var svo krydduð með koníaksstaupi af
bestu sort).
„Svo skaddaðist jafnvægið hjá mér
svo mér var bannað að fara aftur á sjó-
inn. Á næstu árum reyndi ég ýmislegt.
Eg vann í þakpappaverksmiðju, keyrði
vörubíl hjá Langeyri og var bátaredd-
ari þar, seldi auglýsingar fyrir Þjóðvilj-
ann og síðan Álþýðublaðið og fór
meira að segja aftur á sjó áður en ég
fór svo að vinna í Álverinu.
Eg þarf þá fyrst að segja þér frá því
hvemig ég fékk heilsuna aftur.
Þannig var að eftir þetta slyst var ég
ælandi og spúandi hér og hvar. Ef ég
leit snöggt upp til himins var eins víst
að uppköst fylgdu á eftir og eins ef ég
leit á gólfið. Stundum komu vinnufé-
lagamir með mig heim alveg miður
mín bara eftir að hafa reynt að skrúfa
ljósaperu í.
Síðan var það að móðir mín vildi
fara með mig til hennar Ragnhildar
Gottskálks. í Tjamargötunni, en hún
hafði svona yfimáttúrulega lækningar-
hæfileika.
Enskur draugalæknir
til hjálpar
Nú, ég lét tilleiðast þó svo að ég
hefði svo sem enga sérstaka trú á þessu
og aldrei verið neinn draugavinur. En
hún Ragnheiður bað svo fallega fyrir
mér og sagði svo að það myndi dáinn
enskur læknir heimsækja mig. Mér
varð nú hálfilla við þetta því eins og ég
segi, þá er ég nú enginn draugavinur.
En hún Ragnheiður sagði mér að hafa
engar áhyggjur, því þetta væri hinn
vænsti maður.
Svo var það nokkrum dögum síðar
að ég var að fara að halla mér í rúm-
ið, en það hafði verið þannig að ef ég
lagðist á bakið, varð ég umsvifalaust
að snúa mér á hliðina því annars stóð
spýjan upp úr mér.
En þegar ég var að fara að leggjast
fann ég fyrir einhverri tilfinningu
sem ég þekkti ekki og þegar ég lagð-
ist og snarsneri mér skynjaði ég allt í
einu að ónotatilfinningin hafði ekki
komið.
Eg sneri mér á bakið og lá þannig,
ég fór framúr og stakk hausnum ofan
í vaskafat með vatni í, ég stóða á
höndum og hlaup á höndum og stóð á
haus. Allt kom fyrir ekki - ógleðið
var horfin. Og hefur, 7 - 9 - 13 , ekki
komið aftur. Og það er nú svo skrítið
við það, að mér hefur varla orðið
misdægurt síðan.
Því var það að 1969 fór ég aðeins
á sjó aftur. Þá hafði ég verið að vinna
á Álþýðublaðinu við að selja auglýs-
ingar en undir mánaðamótin janúar
og febrúar varð ljóst að blaðið kæmi
ekki út í bráð og ég stóð allt í einu at-
vinnulaus. I þrjá daga hélt ég þetta út
en ég held nú að ég hafi frekar verið
þekktur fyrir dugnað á sjó, svo að
skipspláss stóðu mér alltaf til boða
Svo kom Þórólfur vinur minn, sem
hafði verið með mér í Sjómannaskól-
anum, og vildi endilega fá mig með á
bát sem hann var með og ég lét slag
standa. Og viti menn, ég fann aldrei
fyrir neinni ógleði og eða sjóveiki og
var nokkra túra með þeim.“
Með þér í Sjómannaskólanum?
Hvaða námi laukst þú og hvernig
stóð á þessum Sjómannaskólatíma?
„Já, þegar ég lít til baka og þá ekki
síst í ljósi þess að nú er ein dóttir mín
að eltast við málaranám í Danmörku,
þá sér maður hversu mikið hefur
áunnist í menntunarmálum alþýðu-
stéttar. Að vísu veit ég að ef ég hefði
sýnt ákveðinn vilja og getu til náms,
hefði móðir mín örugglega séð til
þess að ég léti á það reyna og látið
ýmislegt yfir sig ganga til þess.