Alþýðublaðið - 29.02.1924, Blaðsíða 3

Þrjár bækur um
andatrá.
Um daginn var ég að blaða í
síðasta árgangl, þ. é. 1923, af
enska vísindaritinu >Natura<.F ann
ég þá í biaðinu irá 3. febrúir
ritdóm eitir E Marsh Baadnell
um þrjár bækur um »spiritÍ8ma<,
sem mér finst ástæða til þess að
almenningur á íslandi sjái.
Fyrsta bókÍD, sem þar er rlt-
að'.ucn, heitir llie Goligher Circle,
May to August 1921, eítir dr. E.
E. Fournier d’Albe, 81 bls., útg.
J. M. Watkins, 21 Cecii Court,
London. 1922, kostar 7 s. 6 d.
í bók þessari segir d '. d’Aibe
f á tilraunum þeim, sem hann
gerði með miðlinum Kathleen
Goiighar, föður hennar og fleir-
um til þess, ef hægt væri, að
staðtesta fyrirb igði þau, er dr.
Crawíord þóttist verða var við
ásamt þessu fólki, en þetta var
t u mánuðnm eftir dauða Craw-
fords.
En fyrirbrigði þáu, sem dr.
Crawford varð var við í sam-
bandi við fyrrnefndan miðil
(»högg<, »íyítingar< o. fl), áleit
hánn að stöfuðu frá öndum fram-
ÁLÞYBPBL A'S I Ei
iiðiana. Starfsaðterð andanna var
sú eftir skýringu dr. Crawíords,
að af holdi miðilsins myndaðist
etni, ýmist kailað »útstreymi<,
»plasma< eða »ektóplasma<, sem
eins og streymdi út frá líkam-
anum eða var sem beygjanlegur
sproti. Var annár endi sprotans
jáfnan fastur við líkama miðilsins,
©n á hinum endanum voru sog-
skáiar, sem no;a mátti til þess
að taka hluti upp með, og hreyta
þá úr stað.
Dr. Craw?ord tók ijósmyndir
af þessu »andlega efni<, og f
júní 1920 eigi að eins sá hann
það, heldur þreifaði hann einnig
á því og fann, hvernig það
bugðaði sig upp fætur miðilsins.
En það var skömmu eftir
þennan atburð, að dr. Crawford
framdi sjáltsmorð, og hættu þá
tilraunirnar.
Tfu mánuðum seinna hóf dr.
d’A'be tilrauniruar á ný, svo
sem fyrr var frá skýrt.
Herbergl þáð, sem tilraunirnar
fóru fram í, segir dr. d’Albe
að hafi verlð lýst með gaslampa;
Hafði sá lampi að eins eins kertis
Ijósmagn, en áuk þess var utan
um Ijós þetta ljósker með rauð-
um glerhiiðum. Var ljósið sett
þannig, að tiltöluiegá dimt var á
miðiinum. En algert myrkur <var
A
Hjálparstðft hjúl runarféiísg-
ins »Líknar< *r opín
Mánudaga . . , kl. 11—12 f, fc.
Þriðjudagá ... — 5—6 a. -
Miðvikudaga . , — 3—4 ©. -
Fösíudaga ... — 5—6 e. -
Laugardaga ,. , — 3—4 s. -
’Skutullc, blað Alþýðuflokksin* á
Isafirði, lýnir ljóslega yopnayiðskifi.i
burgeisa og alþýðu þar yestra. Skutull
segir það, sem segja þarf. Ritstjóri
séra Guðm. Guðmundsson frá Gufudal.
Gerist áskrifendur Skutuls frá nýári á
afgreiðslu Alþýðublaðsins.
á góifinu, á fótum tilráunafólks-
ins og á höndum sumra, Vana-
iega sat faðir miðilsins, stúlk-
unnar Kathieen Goligher, næstur
hennl.
Ein af tilraunuui dr. d’AIbes
var sú að láta glertölu, tré íagla
og korktappa niður í tóma vín-
flösku (>karöíflu<) og biðja and-
ann að taka tappann upp úr
flöskunni með »andlega iíkam-
anum<, en láta hina hlutina vera
kyrra. En andinn gat ekkl greint
að hiutina og tók upp glertöl-
una! Því næst tæmdi dr. d’Albe
flöskuna, en Iét glertöiuna í hana
aítur og með henni kvikasilfurs-
dropa. Bað hann nú andann að
Edgsr Rice Burrougha: Sonur Tarsane.
af bræði, er hann sd, að hún var aö sleppa, þreif byssu
sina og miðaði vandlega á Meriem, sem var að bverfa
i tréð, og skaut.
Sveinn var afburða-skytta. Það var óhugsandi annað
en að hann hitti á svo skömmu færi, enda hefði svo
farið, ef báturinn hefði ekki rent á trjábút, sem maraði
i kafi, um leið 0g hann hleypti af. Meriem átti þvi
atviki lif sitt að Jauna, því að byssan geigaði, og kúlan
þant rétt yfir höfuð hennar; jafnskjótt hvarf stúlkan i
tróð.
Bros var á vörum hennar, er hún rendi sér til jarðar
litlu siöar til þess að fara yfir rjóður, er svertingjaþorp
hafði eitt sinn staðið i. Kofarnir stóðu enn þá! Kjarw
var að vaxa i þorpsgötunum, Skógargróðurinn hafði
hertekið akurlendið; alt var eyðilegt og tómt. En Meriem
fann bara, að hér var trjálaus staður, sem húu var að
skunda yfir, áður en Sveinn lenti.
Þvi för nú betur, að kofarnir voru auðir, fansthenni;
— hún sá ekki augun, sem gláptu á hana úr mörgum
kofadyrunum; hún vissi sér einskis ills von og hljóp
eftir þorpsgötunni, sem var greiðasti vegurinn.
Fjórðung rnilu i austri nam maður staðar, er hann
heyrði óminn af slcoti Sveins; hann var i rifnum og
óhreinum strigafötum og brauzt áfram sömu leið, er
Sveinn hafði farið með Meriem. Svertinginn á undan
honum stanzaði lika.
„Við ernm nærri komnir,“ sagði hanu. Otti og aðdáun
voru i rödd hans og æði,
Hviti maðurinn ltinkaði kolll og ben i surti að halda
áfvam, Þetta var Morison Baynes, hinn þóttafulli
spjátrungur. Andlit hans og hendur voru ataðar storknu
blóði, er runnið hafði úr sárum hans éffir þyrna og
greinar, — fötin i tætlum. En gegnum blóðið sást i nýjan
Baynes, — mannlegri en þann, sem við þektum áður.
I hjörtum allra manna leynist fræknappur karlmensku
og dáðar. Samvizkubit fyrir illverk og innileg þrá til
þess að bæta konunni, sem hann nú vissi aö hann i
raun og veru elskaði, það ranglæti, er hann hafði henni
gert, hafði þroskað þennan fræknapp furðu-fljótt hjá
Morison Baynes.
Þeir fólagar skjögruðu áfram i áttina, er skotið
heyrðist úr. Svertinginn var vopnlaus; — Baynes hafði
ekki trúað honum fyrir rifflinum, þótt hann hefði feginn
viljað losna við hann. En þegar þeir nálguðust nú tak-
markið, og hann þóttist vita, að i hart slægi, þvi að
hann var kominn til hefnda, fékk hann surti hyssuua.
Sjálfur var hann ágæt skytta og treysti skammbyssum
sinum.
Alt i einu ltváðu við skot fram undan þeim. Þeim
var svarað með nokkr,um skotum á stangli og ópum,
og svo datt alt i dúnalogn. Baynes brauzt um til þess
að nálgast staðinn, en skógurinn virtist enn þá þéttari
en venjulega; hann datt hvað eftir annað. Tvisvar lentu
þeir i ófærum og urðu snúa við, en loksins komust
þeir i rjóður rétt við ána. Þar hafði eitt sinn verið
þorp.
Svartur maður lá dauður á miðri þorpsgötunni. Kúla
hafði banað honum; hann var enn volgur. Þeir félagar
lituðust um; hvt rgi var noklrra lifandi veru að sjá. Þeir
hlustuðu gaumgæfilega.
Hvað var þetta? Mannamál og áraglam á ánni!