Prentarinn - 01.04.1985, Blaðsíða 12

Opið
bréf
Kæru félagar:
Af mér er allt gott að frétta; sumar-
ið hér sunnanlands var gott og haustið
lofar góðu. Annars hefur verið mikið
að gera í vinnunni, þannig að tími til
bréfaskrifta hefur verið naumur, en nú
verður bætt úr því.
Alveg er það djöfullegt hvernig
þessi ríkisstjórn er búin að leika okkur
launamenn í þessu landi. Ég er nefni-
lega þessa dagana að velta fyrir mér
hvað framtíðin beri í skauti sér. Eins
og þið kannski munið, ákvað ég fyrir
um það bil þremur árum að kaupa mér
húsnæði (Vinur okkar Steingrímur
kallar það að reisa sér hurðarás um
öxl). Þetta var 55m2 íbúð vestur í bæ.
Ég settist niður með konu minni (þá-
verandi) og við reiknuðum út að dæm-
ið gengi ekki upp. Útborgunarhlutfall
var 75% á árinu og við sáum ekki fram
á að þetta væri möguleiki. En af sam-
tölum okkar við aðra sem höfðu staðið
í þessu kom í ljós að best væri að skella
sér út í þetta; maður gæti oftast reddað
sér, velt á undan sér skuldunum,
hlaupið á milli banka o. s. frv. Svo fór
að við keyptum litlu íbúðina og flutt-
um inn. Við vorum búin að búa hér í
sex mánuði þegar Steingrímur vinur
vor settist í forsæti þjóðarinnar og
hans fyrsta verk (ásamt sínum góðu
vinum) var að afnema verðbætur á
laun, auk þess að banna verkföll. Nú,
látum vera þó hann hafi bannað verk-
föll, en þetta með verðbæturnar var
þungur baggi að draga.
Ég má til með að láta fljóta með
samtal sem ég átti við Itala nokkurn
árið 1980 í Englandi. Við vorum að
ræða kaup og kjör í þessum ólíku
löndum. Þá sagði hann mér að á Ítalíu
væru ekki borgaðar verðbætur á laun
og hefði aldrei verið gert. Nú, ég
þekkti ekki annað frá íslandi, svo ég
gaf honum langt nef og sagði að þeir
væru nú meiri bjánarnir, þetta myndi
okkur aldrei detta í hug að gera á
íslandi. Ég taldi á þessum tíma svo
sjálfsagt að hlutirnir væru svona. Nú
hef ég hins vegar lært að ekkert er
gefið; það verður að hafa fyrir öllu,
ekki bara að sækja fram, heldur líka
að verja það sem áunnist hefur.
Nú, en áfram með smérið. Það er
alveg ljóst að eigendurnir að íbúðinni
voru annars vegar ÉG og hins vegar
BANKARNIR. Ég hafði það á tilfinn-
ingunni þegar ég byrjaði, að eftir því
sem ég ynni meira yrði hlutur minn í
eigninni stærri og þar af leiðandi hlut-
ur bankanna minni.
Ég fór að vinna eins og hestur; var í
minni föstu vinnu, vann alla auka-
vinnu sem hugsast gat, og þegar það
dugði ekki til var ég í Blaðaprenti
langt fram á nætur.
Svona gekk þetta í um það bil tvö
ár. Þá fór ég að vinna „bara“ á einum
stað með mjög mikilli aukavinnu. All-
ur þessi tími kostar fórnir. Maður hitt-
ir fjölskylduna sjaldan, jafnt sem
kunningja og vini. Ég hafði (og hef
raunar enn) áhuga á að breyta samfé-
laginu; það varð líka að bíða. Nú þeg-
ar ég held upp á þriggja ára hússkrán-
ingarafmælið er ég orðinn ansi þreytt-
ur, því enn er ansi langt í land. Það
sýna bréfin frá bönkum og stofnunum.
Ég er nefnilega þeirrar skoðunar að
á undanförnum tveimur árum hafi átt
sér stað ótrúleg eignaupptaka í þjóð-
félaginu. Það sem ég nefndi, að hlutur
bankans minnkaði eftir því sem ég
ynni meira, reyndist nefnilega ekki
rétt. Ég hef að vísu haldið mínum hlut
í krónutölu, og ef til vill aðeins aukið
hann, en sem hlutfall af raunverði
eignarinnar hafa bankarnir stóraukið
sinn hlut án þess (að því er mér finnst)
að hafa lagt á sig ámóta mikla vinnu.
Með öðrum orðum: Síðustu ár hefur
vinna mín farið í að greiða vexti af
vísitölutryggðum lánum með kaupi,
sem í raun hefur farið sílækkandi sam-
fara því sem vörur og þjónusta hafa
hækkað úr hófi fram.
Nú, elsku vinir, ég væri ekki að
■JUUUSAUEÐi
12
PRENTARINN 4.5.'85