Prentarinn - 27.09.1992, Qupperneq 12

„Eg hef aldrei látið
Jón Ágústsson í viðtali við Magnús Einar Sigurðsson
Fáir forystumenn bókagerðarmanna hafa notið slíkra vin-
sælda og virðingar í samtökum okkar sem Jón Ágústsson
prentari nýtur. Jón hefur verið farsæll foringi og lagt ótrú-
lega mikið að mörkum í réttindabaráttu bókagerðarmanna
um áratugaskeið. Auk þess hefur Jóni tekist betur en öðrum
að sameina bestu krafta félagsins til starfa, óháð því hvar
menn hafa staðið í flokki. Styrkur hans felst í því að hafa
þorað á öllum stundum að láta hagsmuni félagsins ráða og
þá hafa stefnur, flokkar og eigin hagsmunir fengið að víkja.
I því spjalli sem hér fer á eftir segir Jón lítillega frá lífs-
hlaupi sínu, en spjallið fór fram nokkru eftir að Jón lét af
störfum sem forstöðumaður Lífeyrissjóðsins.
Þú elst upp í Kleppsholtinu?
Jú, en ég er fæddur á Rauðarárstíg
1. Heyrðir þú aldrei talað um Nonna-
hús? Þegar talað var um Nonnahús á
Akureyri stakk ég því að strákunum í
Odda að þeir ættu að beita sér fyrir
því að þetta hús á Rauðarárstígnum
yrði varðveitt þar sem ég væri fæddur
í því, og svo mætti kalla það Nonna-
hús í Reykjavík til mótvægis við
Nonnahús á Akureyri, en það varð
ekki úr, enda í gamni mælt. Við flutt-
um svo í Kleppsholtið þegar ég var
níu ára. Á Rauðarárstígnum var pabbi
bara með hesta, en hann hafði atvinnu
af flutningum á hestvögnum. Þetta var
fyrir bílaöldina og mest var flutt á
hestvögnum á þessum tíma.
Við fluttum í Kleppsholtið um vor-
ið 1926, en ég var þá farinn í sveitina
að Kjaransstöðum í Biskupstungum,
til fullorðinna hjóna, sem urðu fyrir
þeirri sorg að missa einkadóttur sína,
17 eða 18 ára, daginn eftir að ég kom
til þeirra. Þetta voru ágætishjón og ég
var hjá þeim í fjögur sumur. Þegar ég
kom í bæinn urn haustið vissi ég ekki
hvar ég átti heima, en ég var svo
heppinn að hitta stráka sem ég þekkti
og þeir vissu af tilviljun að mamma
var stödd í bænum, þarna rétt hjá í
Rauðarárholtinu, þar sem nú er
Prentsmiðja GuðjónO, svo þetta
blessaðist.
Pabbi hafði land og nokkurn bú-
skap í Kleppsholtinu, kýr og rollur.
Smátt og smátt dró úr þessum búskap
því alltaf var verið að þrengja að því
landi sem hann hafði til umráða.
Maður var snemma látinn hjálpa til
við vinnu. Eg man eftir því að þegar
ég var sex ára var verið að byggja hús
í Stífludal í Þingvallasveit. Faðir minn
hafði vinnu við að flytja byggingarefni
þangað síðasta spölinn, því bílar kom-
ust ekki alla leið. Hann var með fjóra
eða fimma hestvagna í þessum flutn-
ingum. Þá var ég látinn hjálpa til. Ég
sat á aftasta vagninum og hafði eftirlit
með því ef eitthvað dytti af. Á sumrin
var maður svo í sveit, en mín fyrsta
launaða vinna var hjá Sláturfélagi
Suðurlands og þá var ég 14 ára gamall.
Launin í sveitinni voru hins vegar
kartöflur, kjötmeti og rófur.
Þetta er í kreppunni 1930-37?
Jú, jú og lítil sem engin vinna sem
maður hafði á Eyrinni, í fiski, kolum
og salti. Reyndar hafði ég vísa vinnu á
haustin á þessum árum hjá Sláturfé-
lagi Suðurlands. Ég var þar í fimm eða
sex haust í sláturtíðinni. Þetta voru
erfiðir tímar og mikið basl á fólki al-
mennt. Atvinnuleysi búið að vera við-
loðandi lengi og atvinnubótavinnan
var þá í gangi og ég fékk vinnu í henni
viku og viku yfir veturinn og það mest
vegna þess að ég hafði aðgang að
hesti og vagni, en pabbi hafði atvinnu
Við vélsetningu í Odda á Grettisgötunni. F.v. Ellert Ág. Magnússon, Jón Már Þorvaldsson, Jón
Ágústsson.
12
PRENTARINN 3.12.'92