Prentarinn - 01.12.2002, Blaðsíða 14

Brot úr fjóröa kafla
bókarinnar
Fyrsta daginn sem ég mætti til
vinnu sem aðstoðarmaður á bók-
bandi, napran þriðjudagsmorgun i
janúar, hafði ég bytjað á því að
fela ferðatöskuna mína í snjó-
skafli fyrir utan, undir brotnu tré-
bretti, sem hallaði upp að austur-
gafli prentsmiðjunnar, og sótti
hana síðan í hádegishléinu, þegar
enginn sá til, dustaði í flýti af
henni snjóinn og faldi hana síðan
undir rifnum kápum og örkum á
bak við heftiranasamstæðuna, fyr-
ir aftan loftmótorinn.
Þegar fyrsta vinnudeginum
mínum lauk, rétt fyrir klukkan sjö
um kvöldið, stimplaði ég mig út
og fór upp í fataherbergið, eins og
allir hinir, opnaði skápinn minn,
klæddi mig í jakkann og klappaði
síðan nteð flötum lófum á vasana,
tautaði eitthvað fyrir munni mér,
gerði mig aulalegan í framan og
sagðist hafa gleymt sígarettunum
mínum inni í austurálmunni, fór
aftur niður, klofaði yfir heftirana-
samstæðuna fyrir aftan kápustöð-
ina, hlustaði í stutta stund eftir
fótatökum eða mannamáli og tróð
mér síðan framhjá loftmótornum,
sem var ennþá vel heitur eftir erf-
iði dagsins, og settist gætilega
ofan á töskuna mína, beygði mig í
bakinu og beið eftir því að allir
færu heim og ljósin yrðu slökkt.
Tíminn leið óskaplega hægt,
vöðvarnir stirðnuðu, verkir byrj-
uðu að læðast um og taka sér ból-
festu í liðamótunum, nefið fylltist
af ryki, ég andaði að mér heitri
Stefán IV
smurlyktinni úr loftmótomum og
starði niður á gólfið, renndi
þreyttum augunum fram og aftur
yfir krumpaðar og rifnar kápur og
arkir og las aftur og aftur heilu og
hálfú setningarnar sem blöstu
samhengislausar við mér,... at-
ferli kola í Breiðafirði, ... allir
hófar öfugt á merinni, ... markviss
kæling, ... trú á fiskeldi,... sið-
mennt og lífsleikni, ... fyrir konur
sem vilja,... töfrateppi,... heilsu-
samlegir fróðleikspunktar,... hús-
ráð gegn,... brauðterta með laxi
og, ... menningararfinum,... á
eigin spýtur,... stíll og flottheit,...
þunglyndi er hin nýja farsótt,...
dæsti og reyndi að hreyfa mig ör-
lítið af og til, lyfta öxlunum, velta
höfðinu, ýta bakinu tii og frá,
slaka á höndunum og kreppa
tærnar inni í svitablautum skón-
um, og ég horfði inn í heftirana-
samstæðuna, elti rykfallnar loft-
leiðslur með augunum og tengdi
þær saman í huganum, taldi
smurkoppana, gormana, öxlana,
sveifarnar og tannhjólin, og svo
reyndi ég að finna eilitla rifu sem
ég gæti séð klukkuna á veggnum
fyrir ofan þrískerann í gegnum,
en ég sá aðeins rétt glitta í hana í
gegnum lítið gat á milli fyrstu og
annarrar stöðvarinnar og mér
sýndist stóri vísirinn vera á milli
tvö og þrjú, en hvort sá litli var á
átta eða níu, eða bara á milli sjö
og átta, gat ég ómögulega séð,
hvernig sem ég pírði augun og
skekkti mig og skældi.
Stuttu seinna heyrði ég dauft
fótatak, sem færðist nær, og ískur
í hjólum, síðan þögn, smá þrusk,
meira ískur og dálítið skrölt og
síðan þreytuleg fótatök hinum
megin við vélina, og gutl í vatni
og síðan þungt skvamphljóð, eins
og eitthvert blautt dauðyfli hefði
dottið í gólfið, og síðan byrjaöi
dauðyflið að skríða til og frá á
gólfinu og þá hreyfði ég höfúðið
frá vinstri til hægri og fann ntjóa
rifú á vélinni og sá í gegnurn hana
pínulitla, hjólbeinótta konu,
klædda í hvítan hlýrabol og bleik-
ar, pokalegar íþróttabuxur, með
hrokkið hár, langt nef, sigin
brjóst, stóran rass og breiðar
mjaðmir, sem hrærði í drullunni á
gólfinu með skítugri, grábrúnni
moppu á löngu skafti, á milli þess
sem hún góndi út í loftið og fletti
með appelsínugulum gúmmí-
hönskunum í gegnum tímaritin á
vinnuborðinu lians Bjarna gamla,
og stakk að lokum nokkrum
þeirra í vagninn sinn, á milli
vatnsfötunnar og nokkurra bursta
og sápubrúsa, áður en hún dró
hann ískrandi til baka á eftir sér
út úr austurálmunni og eitthvað
fram, og stuttu seinna slökknaði
ljósið og allt varð svart og þá fór
mér að líða aðeins betur.
En ég leyfði tímanum að líða
hægt aðeins lengur, hreyfði mig
ekki og hlustaði á suðið í vatns-
lögnunum, á brakið í veggjunum
og þakinu, á skröltið í loftræsting-
unni frammi í salnum, á kippina í
kólnandi vélunum, á létta smell-
ina í sekúnduvísinum í klukkunni
fyrir ofan þrískerann, og á þögn-
ina á milli þeirra, sem varð alltaf
lengri og lengri, hreyfði mig ekki
og hlustaði þangað til ég var viss
um að engin sál væri eftir í hús-
inu, að ræstingakonan væri búin
að skúra og ganga ífá vagninum
sínum, búin að hengja upp
gúmmíhanskana og klæða sig í
kápuna sína, farin út og búin að
ræsa þjófavarnarkerfið og loka og
læsa á eftir sér og horfin eitthvert
út í kuldann og kvöldrökkrið, fót-
gangandi, á eigin bíl eða í strætis-
vagni, og þá stóð ég á fætur, stirð-
ur og dofínn, rétti úr bakinu og
lét braka í hnjánum, öxlunum,
hálsinum og hryggjarliðunum,
lyfti fótunum til skiptis, velti
höfðinu í hringi, teygðiúr mér,
tók töskuna upp af gólfinu, tróð
mér til baka framhjá loftmótorn-
um, klofaði varlega yfir heftirana-
samstæðuna og gætti mín á að
krækja ekki skálm eða ermi í
járnhlífar, pinria eða stilliskrúfur,
lagði síðan töskuna frá mér, sett-
ist á stól við borðið, snýtti mér í
pappirsþurrku og kveikti mér síð-
an í langþráðri sígarettu, hristi
eldspýtuna og henti henni í ösku-
bakkann, tók út úr mér sígarett-
una, lygndi aftur augunum og blés
reyknum út um nasirnar.
Eftir að hafa náð í tannburstann
minn, greiðuna mína og næstum
því alveg tóma tannkremstúpu í
snyrtiveskið mitt, lokaði ég því og
töskunni aftur og faldi hana síðan
í hillu upp við loft í bílskýlinu, á
bak við þrjá rykfallna, brúna
pappakassa, sem í voru nokkur
14 ■ PRENTARINN