Prentarinn - 01.03.2006, Blaðsíða 8

Með kveðju frá
auðnuleysingjanum
Auður Jónsdóttir
Hér fyrir margt löngu var ég
auðnuleysingi. Og eins og títt er
um auðnuleysingja þá lék lánið
sjaldan við mig. A næturnar starf-
aði ég sem uppvaskari á skemmti-
stað því fæstir almennilegir
atvinnurekendur kærðu sig um að
ráða auðnuleysingjann, nema þá
tveir fóstbræður sem vildu sem
minnst afskipti hafa af skattinum
og búrókratíu vegna smámuna
eins og réttinda vesælla uppvask-
ara. Á daginn svaf ég í kjallara-
herbergi á Miklubraut, þöktu
klístruðu bílaryki sem á háanna-
tímanum minnti á Skaftárelda.
begar ég kom heim úr vinnunni
í morgunsárið til að flatmaga inni
í bílarykinu dreymdi mig um að
gera eitthvað annað en vaska upp
glös sem daunuðu af vodkadreggj-
um, súrum bjór og æluslitrum
— og draumarnir náðu glæstum
hæðum um leið og ég hristi síg-
arettuöskuna úr fötunum, eitt
sinn veiddi ég stubb upp úr
brjóstaskorunni, já svona var það
að tæma hundrað öskubakka í
sveittri og spriklandi mannþröng.
Og þarna efst á efstu hæðinni
stirndi á draum sem jaðraði við að
vera mýrarljós en varð æ fegurri í
hvert skipti sem hann fuðraði út í
bláinn. Mig langaði að búa til bók.
Hvernig ég ætlaði að fara að því
var hins vegar ráðgáta. Það var
bara þessi löngun og ég var stað-
ráðin í að uppfylla hana, prófa að
minnsta kosti. Stundum, þegar
líkaminn var uppspenntur eftir
allt uppvaskið og það var tóma-
hljóð í morgunsárinu, þá settist
ég niður með stílabók og penna,
en óravegur virtist vera frá end-
urunnum, línustrikuðum og út-
krotuðum blaðsíðum að einhverju
í líkingu við bók. Ef vel lá á mér
hefti ég kannski blaðsíðurnar sam-
an, já til að hafa þetta bókarlegra.
Svo sofnaði ég og vaknaði aftur
þegar langt var liðið á daginn til
að skakklappast á kaffihús með
misgóðar en glæsilega innbundnar
skáldsögurTfárteslanírog fann
mig sífellt knúnari til að hraða
mér, klöngrast frekar að krossgöt-
um en liggja afvelta úti í skurði,
stíma inn í nýtt tímabil og gera
eitthvað af viti í þessu lífi. En
ekki verður bókvitið í askana látið
þegar stelpuræfil vantar peninga
fyrir kaffi, sígarettum og Sóma-
samlokum sem voru minn daglegi
kostur. Það var nauðsynlegt fyrir
mig að vinna á kvöldin — en ég
varð að finna eitthvað af viti til
að gera á daginn. Núna var rétta
stundin til að finna heppilegan
skóla.
Svo var það einn daginn á
skeiði mínu niður í bæ að Iðn-
skólinn fangaði athyglina. Fjöldi
fólks stormaði inn og út úr
byggingunni og við nánari eft-
irgrennslan uppgötvaði ég að
það var að skrá sig í nám. Og ég
lét slag standa. Skjögraði inn á
skrifstofu og bældi niður skræka
gleðistunu þegar mér varð ljóst
að þarna var hægt að læra að búa
til bók. Já, þarna mátti skrá sig í
prentsmíði — sem ég og gerði.
Á skólabekk
Allt í einu var ég sest á skólabekk
með uppbrettar ermar og meira
en tilbúin að búa til mannkyns-
sögu og binda hana inn í nauta-
leður, fílahúð eða selskinn. Og
saurblaðið átti að státa af ísbláu
marmaramynstri og glæsilegri
skrautskrift, helst austurrískri
og tígulega flúraðri. Á fyrstu
viku hafði ég einmitt fengið að
vita hvað saurblað þýddi og gott
ef ég varð ekki einhvers vísari
um skrautskrift, pappírsgerðir,
bókband og muninn á A3 og A5;
ég hafði grætt dálitla vitneskju
um sitt lítið af hverju og til hvers
að bíða boðanna, þarna var allt til
alls, tölvur og tæki og afbragðs
góðir og skemmtilegir kennarar
— stóð nokkuð í veginum? En
fljótlega fór gamanið að kárna.
Mér hafði láðst að hugsa út í
það að hendur mínar státa af tíu
þumalfingrum og augu mín eru
svo staurblind á tölvur að ég kem
seint til með að læra á nokkuð
annað en ritvinnslu, sama þótt
fljúgandi færir kennarar flögri í
kringum mig.
Því miður hvarflaði þessi stað-
reynd fyrst að mér þegar ég var
sest fyrir framan tölvu til að
hanna blaðaopnu. En sú viðleitni
var dæmd til að fara forgörðum,
það var eins og stafirnir foss-
uðu út af skjánum við minnstu
breytingu, línurnar dönsuðu
svo óþekkar að mig sundlaði, ef
mér tókst með herkjum að draga
mynd upp í hægra hornið þá hvarf
textinn í því vinstra, fyrir nú
utan það að sum horn þóttu fínni
en önnur, og í ofanálag átti ég að
reikna út hlutföll þrátt fyrir að
seint verði sagt að stærðfræði sé
mín sterkasta hlið; ég var að slig-
ast af örvæntingu og vöðvabólgu.
Sjaldan hafði ég upplifað mig jafn-
niðurlægða og innan um allt þetta
hagleiksfólk sem hristi óaðfinn-
anlegar dagblaðaopnur út úr erm-
inni án þess að svitna — meðan
trassinn ég grenjaði eins og svín
ofan í tölvuskjáinn.
Næsti tími var ekki skömm-
inni skárri. Allir í kringum mig
horfðu áhugasamir á Harald ljúf-
lingskennara handfjatla þungar
plötur en ég klóraði mér í hausn-
um og reyndi að fá einhvern botn
í hvað þessar málmplötur hefðu
með dagblöð að gera — voru þau
ekki úr pappír? Mig langaði að
skilja og geta en skorti hæfileik-
ann. Kannski ég gæti stúderað
bókbandið eilítið betur. Og þó!
Ég vissi varla hvar kjölinn væri að
finna á bók.
Rámar í að hafa fengið örlitla
uppreisn æru í litafræðitíma þar
sem ég fór hröðum höndum um
8
www.fbm.is