Prentarinn - 01.11.2006, Blaðsíða 6

bæta við sig þekkingu og hafa
fleiru úr að spila ef starfið sem
maður gegnir breytist eða dregst
saman. Prentiðnaðurinn hefur
farið í gegnum miklar breytingar
og ég held að flestir félagsmenn
átti sig á því að engin störf eru
eilíf, það þarf að endurmennta sig
og halda sér ferskum til að
standast tímann.
Samstaðan er ekki síður mikil-
væg þegar kemur að því að ræða
hvað maður græðir á því að vera í
verkalýðsfélagi. Það liggur fyrir
að það sem ég hef talið upp væri
ekki fyrir hendi hefði samstöðu
launafólks ekki verið til að dreifa.
Samningsstaða hvers og eins er
afar takmörkuð í samanburði við
fjöldann og einnig eigum við að
bera ábyrgð hvert á öðru en ekki
eingöngu að hugsa um sjálf
okkur. Við eigum einnig að spyrja
hvað við getum gert til að gera
félagið öflugra og hvað við getum
lagt af mörkum til að gera
heiminn betri en hann er.
Þá má ekki gleyma því að
verkalýðshreyfingin og þ.m.t.
FBM hefur lagt áherslu á að
skapa möguleika fyrir félagsmenn
til að njóta þess orlofs sem um
hefur verið samið. Með því að
bjóða félagsmönnum glæsilega
orlofsaðstöðu á verði sem stenst
samanburð við allt annað og gæði
einnig.
Ég held að það væri hægt að
halda áfram lengi að telja upp
kosti þess að vera félagsmaður í
FBM en vísa til réttindabæklings
FBM sem fylgir blaðinu, til að
hver og einn geti kynnt sér það
sem félagið hefur upp á að bjóða.
Félagiö á langa og merka sögti.
Hvað tehtr þú aö hafi skipt ináli
i starfmu i gegniim árin?
Eins og ég skynja styrkleika fél-
agsins og hef gert er enginn vafi á
að tengsl og samstarf okkar við
erlend systur- og bræðrafélög
hafa ráðið mjög miklu um fram-
sýni félagsins í verkalýðsbarátt-
unni. Bókagerðarmenn eru meðal
elstu stéttarfélaganna vítt og breitt
um heiminn og samstarf á alþjóða-
vísu hefur ætíð verið mikið og er
enn. í dag er FBM aðili að UNI
Graphical, UNI Europa Graphical,
en grafíski iðnaðurinn er aðili að
stórum alþjóðasamtökum sem hafa
innanborðs 15 milljónir félags-
manna úr mörgum greinum. En
einnig er FBM aðili að Nordisk
Grafisk Union. I dag er mjög
mikil áhersla innan UNI EG lögð
á að bera saman kjarasamninga
milli Evrópulanda í prentiðnaði.
Að sjálfsögðu hefur líka skipt
miklu máli að vel hefur verið
haldið á málum félagsins og
óhætt er að segja að félagið sé
stöndugt, með ómetanlega eign í
Miðdal og fallegt félagsheimili á
Hverfisgötu 21. Jafnframt er mjög
stöndugur sjúkrasjóður og öflug
menntunarstarfsemi.
Við höfum hafið samstarf við
aðrar iðngreinar hvað varðar líf-
eyris- og menntamál í Sameinaða
lífeyrissjóðnum og IÐUNNI
fræðslusetri. Ég tel að það verði
ekki langt í að félagið taki breyt-
ingum og verði hluti af stærri
heild. Það má sjá þá þróun víðast
erlendis og eðlilegt að við þró-
umst áfram í þá átt sem tryggir
félagsmönnum bestu niðurstöðu.
Félagar hafa kvartaö yfir þvi
aö þið séuð ekki nógu sýnilegir,
lítið um vinnustaöafiindi og slíkt.
Hvaö viltu segja nm þaö?
Ég veit af þessu sjónarmiði og
mun leggja áherslu á að vera í
góðum tengslum við félagsmenn.
Nú í haust hef ég verið á mörgum
vinnustaðafundum, þar sem farið
hefur verið yfir starfsemi félags-
ins og staðið fyrir kosningu trún-
aðarmanna. Það er alveg klárt að
viljinn er fyrir hendi og alltaf
sjálfsagt að mæta á vinnustaða-
fundi til að ræða félagsmálin. A
árinu 2007 þarf að huga að undir-
búningi kjarasamninga og þá
verður lögð áhersla á að fá sjónar-
mið félagsmanna á vinnustöðum
til að undirbúa kröfugerð sem
leggja þarf fram í árslok.
Nú vekur það athygli að á
félagsfundum sjást ekki félagar
undir þritiigu. Er það ekki
áhyggjuefni og hvað er Itœgt
að gera til að fá þetta fólk á
fundi?
Jú, það er vissulega áhyggjuefni
að ungt fólk sýni starfi félagsins
ekki meiri áhuga. Ég vil þó benda
á að forusta félagsins hefur verið
að yngjast og það er mikilvægt að
þetta sé í bland, ungir félagsmenn
og eldri félagsmenn sem verið
hafa lengi í starfseminni. Það er
ekki gott að segja hvað á að gera
til að fá ungt fólk á fundi. Ég held
að mikilvægast sé að kynna félag-
ið jafnt og þétt með útgáfu á
ýmsu efni, vera með viðburði sem
tengja félagsmenn við félagið á
ýmsum aldri og vinna úr málum
sem upp koma gagnvart ungum
félagsmönnum. Við þurfum að
koma því til leiðar að félagsmenn
viti að þau réttindi sem við höfum
í kjarasamningum og hjá félaginu
komu ekki af himnum ofan, held-
ur fyrir þrautseigju og baráttu for-
vera okkar.
Þau réttindi sem við höfum
fengið nú nýverið, t.d. lengra
fæðingarorlof og fæðingarorlof
feðra fékkst ekki nema fyrir
baráttu verkalýðshreyfingarinnar.
Það má ekki gleyma því að það er
einnig hægt að missa réttindi sem
fyrir eru og því þurfa allir félags-
menn, og ungt fólk þ.m.t., að vera
tilbúnir að verja það sem áunnist
hefur.
Þegar launataxtinn er
skoöaður og hann borinn
saman við laiinakönnunina,
ef maður tekur meðaltalið þar,
þá ber himin og haf á milli.
Þarf ekki að laga þetta?
Ég vil nú ekki taka undir að um
himin og haf sé að ræða á milli
kauptaxtans og launakönnunar,
en það er rétt að munurinn er til
staðar. Það liggur í hlutarins eðli
að meðaltalslaun verða ekki sömu
og kauptaxtinn nema að yfirborg-
anir leggist af með öllu, en mark-
miðið er að hafa kauptaxtann
skráðan eins réttan og kostur er.
I undanförnum kjarasamningum
hefur kauptaxtinn verið færður
verulega nær greiddu kaupi
og hefur sá árangur skilað sér
mjög vel. Þannig er munur á milli
kauptaxtans t.d. hjá vaktavinnu-
fólki og greiddra launa mun
minni en var fyrir 10 árum. Það
er ekki markmið að eyða út
yfirborgunum en afar mikilvægt
að kauptaxtinn sé skráður sem
næst raunlaunum.
Mál málanna í dag er
útlendingar á Islaitdi.
Eru margir útlendingar í
félaginu?
í dag eru u.þ.b. 70 félagsmenn
með erlent ríkisfang. Margir af
þeim hafa starfað hér í mörg ár.
Það bendir hins vegar ýmislegt til
að fjölgun verði í hópnum á
næstunni þar eð afar illa gengur
að fá Islendinga í aðstoðarstörf í
iðnaðinum. Það má ekki gleyma
því að samningar eru ekki ein-
hliða ákvörðun annars samnings-
aðilans. Því hefur verið sérstök
umræða undanfarið í samfélaginu,
þegar verkalýðshreyfingunni
hefur verið kennt um að launa-
taxtar séu langt frá greiddu kaupi
á markaði. Það snýr einnig að
atvinnurekendum að sýna vilja í
verki að hafa þessi mál í lagi, svo
að ekki sé hægt að skekkja sam-
keppnisstöðu á milli fyrirtækja
með því að ráða inn erlent vinnu-
afl á kauptaxta þegar enginn
íslendingur fæst til vinnu á téðum
taxta. Það er sjálfsögð krafa að
greidd séu sömu laun fyrir sömu
vinnu, hvort sem um erlent eða
íslenskt verkafólk er að ræða. Það
á einnig við um launajafnrétti
kynjanna.
6 ■ PRENTARINN