Alþýðublaðið - 11.03.1924, Blaðsíða 3

3
Úr nmræðum
á Alþýðaflokksfumlí 7. inarz,
(Eítir upphripun Áheyranda.)
Frá meginefni í ræðu frum-
mælanda í atvinnumáiunum, Sig
urj. Á. Óiitssonar, hefir áður
verið sagt, en auk þess má geta
þess, að í sambandl við skilting
atvinnunnar milli búsettra manna
hér og aðkomumanna skýrði
hann frá því, að á skipum héð-
an úr Reykjavík hefðu alls at-
vlnnu 1107 menn, og væru þar
af heimiiisfastir í bænum 7x9,
en að komnir 388. Til bóta á
vandræðunum og ólaginu á at-
vlnnurekstrinum benti hann á
þjóðnýtlngu sem heppilegasta
ráðið.
Kiemenz Jónsson ráðherra
kvaðst ekki mótfaiiinn þióðnýt-
ingu, ef henni yrði komlð við,
en áleit ekkert eitt atriði ein-
hlítt. Taldi hann aðalskilyrði til
umbóta, að útflutningur á afurð-
um væri í hondum nefndar,
skipaðrar af stjórninni, eða
stjórnarinnar sjálfrar, og áleit
rétt, að Iandið verzlaði með
ko! og saSt. Ströng aðflutn-
ingshöft taidi hann mundu
bæta mjög fjárhag þjóðarinnar.
Enga frágangssök áleit hann að
setja á stofn síldurverksmiðju til
atvinnubóta, ea taldi rétt að
banna innflutning erlends verka-
fóiks.
Björn BI. Jónsson kváð at-
vinuuleysið hér með fram stafa
at því, hve ört fólk hefði fluzt
hlngað annars staðar að. Mað
togurunum hefði aftur á móti
tekist að auka framleiðsluna
móts við það, sem þilskipin öfl-
uðu með meisií mannafla, og
hefði það útrýmt þilskipunum,
sem almennari atvinna heiði
íyigt. Hann mintist á fiskverzl-
unina og sýndi fram á, að fiski-
menn fengju ekíd rétt verð fyrir
afla sinn. Stakk hann upp á, að
ríkið tæki Sangerði undir eign-
arráð sín, því að eigendur þar
gerðu útgerðarmönnam uppsátur
þar of dýr.
Jón Baldvinsson alþingismað-
ur benti á þjóðartjón atvinnuleys-
islns. Kvað hann tómt mál að
talá um gengisbætur og fjár-
hagsviðreisn, meðan vanrækt væri
að hagnýta starfsorku mannanna
til vinnu, sem skiipaði verðmætin.
Lagði hann og rika áherzlu á,
að komið væri hagnýtu skipu-
lagi á sölu áfuröanna.
Haraldur Guðmundsson lýsti,
hversu fjárhagur ríkisins væri
bágborinn, en orsök þess væri
meðferð atvinnu- og verzlunar-
rekenda á verðmætum fram-
leiðslunnar. Kvað hann alt of
mikið fé bundið í verziun, og of
margt manna lifði á verzlun. Til
bóta væri eittráð: meiri arðbær
Afgreiðsla
blaðsiDs er í Alþýbuhúsinu við
Ingólfsstræti.
Sími 988.
Auglýsingum sé skilab fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir útkomudag þang-
ab eba í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskriftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,50 cm. eindálka,
Útsölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
vinna, meiri framleiðsia. Skatta
kvað hann eiga að hvíla á eign-
um, föstum og Iausum. Á geng-
isfailínu græddu útflytjendur af-
urðanna, er fengju íullvirði þeirra
í útlendum peningum, en gætu
fullnægt greiðslum innanlands
með fallinni krónu.
Davíð Kristjánsson lýsti at-
vinnuleysinu í Hafnarfirðl. Hefðu
milli 40 og 50 umaóknir um fá-
tækrastyrk nýverið komið til fá-
tœkranefndar þar. í>egar svo
væri komið, dygði ekki nein
troðumælgi um viðreisn atvinnu-
veganna; þá yrði að breyta um
skipulaglð til bóta, auka vinn-
una, svo að framleiðslan tyíti
Sdg»; Binð Burrotighe: Sanur Tarzatis,
brátt. Númi öskraði fyrir neðan hann og vakti hann;
liann ætlaði að fara að kalla skammir til þessa friðar-
spillis, er hafm heyrði eitthvað bærast; hann hlustaði.
Var eitthvað í trénu hjá lionum? Jú; hann heyrði, að
eittlivað var neðan við hann að reyna að klifra upp
eftir. Alt i einu heyrði hann skella i krókódilskjafti, og
einhver sagði: „Drottinn minn! Svinið náði mér nærri.“
Hann þekti röddina.
Kórak horfði niður. Hann sá mann bera við vatnið;
hélt sá i neðstu greinina á trénu. Apamaðurktn færði
sig skjótt, en hljóðlega nær; kom liann við hönd með
fætinum; hann laut niður, greip um höndina og drö
manninn til sin hærra i tréð. Hann brauzt um og sló
til hans, en Kórak skeytti þvi engu; hann lagði byrðina
frá sér á stóra grein og hagræddi manninum. Númi
öskraði enn fyrir neðan hann — vafalaust af reiði yflr
þvi, að hann varð af bráðinni. Kórak kallaði til hans á
apamáli: Gamla, gráeyga hrææta, hróðir DangoP og
önnur slik skógarbúakjarnyrði.
Baynes lilustaði á og þóttist vis um að vera i klóm
Górilla-apa; hann þuklaði eftir skammbyssu sinni og
var að draga hana upp i laumi, þegar hann var spurður
á hreinni ensku: „Hver ert þú?“
Baynes var nærri dottinn af greinínn,.
„Guð minn!“ hrópaði hann; „Er þetta maður?,!
„Hvað hélztu að ég væri?“ spurði Kórak.
„Górilla,“ svaraði Baynes.
Kórak hló.
„Hver ert þú?“ endurtók hann.
„Ég er Eng-lendingur og heiti Baynes, en hver fjand-
inn ert þú?“ spurði hann.
„Ég er nefndur Dráparinn,“ svaraði Kórak og snéri
nafninu, sem Akút gaf honum, á mannamál. Eftir litla.
þögn hætti hann við; „Ert þú sá sami, sem ég sá kyssa
stúlkuna i skógarjaðrinum við stóru sléttuna langt eystra,
þegar ljónið stökk?“
„Já,“ svaraði Baynes.
„Iívað ertu að gera hér?“
„Stúlkunni var stolið; — ég er að reyna að bjarga
henni.“
„Stolið!" kom eins og hyssuskot. „Hver stal henni?“
„Sænski kaupmaðurinn, IIanson,“ svaraði Baynes.
„Hvar er hann?“
Baynes sagði alt af létta, síðan hann hitti Hanson.
Áður en sagan var á enda, bólaði á dagshrún i austri.
Kórak hagræddi Englendingnum i tréuu; hann fylti
hennannafiösku hans með vatni og sótti honum ávexti.
Siðan kvaddi hann.
„Ég fer til bú'a Svians,“ sagði hann. „Ég kem hingað
til þin með stúll una.“