Dagfari - 01.05.1992, Blaðsíða 9

Dagfari
Sagan
Virki morðsins.
Víða liggja “verndaranna ” brauíir.
Vart mun sagt um þá,
að þeir hafi óttast mennskar þrautir
eða hvarflað frá,
þótt þeim enga auðnu muni hyggja
Islandströllin forn.
Mér er sagt þeir œtli að endurbyggja
Aðalvík og Horn
Láttu fóstra napurt um þá nœða
norðanélin þin,
fjörudrauga ogfornar vofur hrœða.
Feigum villtu sýn.
Þeim sem vilja virkjum morðsins níða
vammlaust brjóstið þitt.
Sýniþeim hver örlög böðuls bíða'
bernskuríkið mitt.
Það var einnig ætlun hjá
Atlantshafsbandalaginu að halda
heræfingar út af Homströndum. Þá orti
þessi sama kona ljóð, sem ég held stundum
að sé svo seiðmagnað að “vemdaramir”
þurftu að halda kyrm fyrir vegna veðurs og
síðan að hætta við stríðsæfingar og halda á
braut ffá þessum guðlausa og göldrótta
stað.
Válega ýlfruðu vindar,
veifaði Núpurinn éljum,
öskraði brimrót við björgin
boðaði víkingum feigð.
Hljómaði hátt yfir storminn:
Hér skal hver einasta þúfa
varin, og aldrei um eilífð
ykkur til skotmarks leigð.
Hvort varþá hlegið í hamri?
Hermenning stejhdi frá landi
óvíg gegn islenskri þoku
ófœr að glettast við tröll,
Ijómuðu bjargabrúnir,
brostu þá sund og víkur,
JÖðmuðust lyng og lækur,
logaði ósnortin mjöll.
Eitt er víst að án nokkurs fyrirvara var
“stöðin” á Straumnesijalli lögð niður og
yfirgefin í skyndi. Eftir stóðu auð hús,
vélarhlutir, jámadrasl og fjall i sárum.
Vel væri ef oddvitar landsins reyndu að
bæta fyrir þau hervirki sem unnin hafa
verið á þessu fagra fjalli. Að sjálfsögðu
væri æskilegast að þeir létu aftná allar
menjar þessa glapræðis. Það minnsta sem
gera ætti nú þegar er að kanna hvort
eiturefiii vom þama eftir skilin og hefðu
borist í grunnvatnið á svæðinu. Ef svo
reynist vera má telja víst að þau berist m.a.
í hafið fyrir utan en þar em fengsælustu
fiskimið þessa lands.
byggðin dæmd til dauða. Á Látmm eða á
sandinum í víkinni var skipað upp öllu
hersins hafurtaski og þar á meðal steyptum
húseiningum í byggingar þær sem herinn
var að reisa hinum megin á fjallinu, þar
sem Rekavíkurbjargið ris þverhnípt 450
metra veggur móti úfhu norðurhafmu og
harðhentum kuldabeljandanum. Vegur var
spændur um hlíðina og öllu ekið upp eftir
og auðvitað vinstra megin á veginum, eins
og þá tíðkaðist. Gárungamir töldu einum
ágætum bílstjóra af Isafirði trú um að hér
ætti að aka eins og í Amríku, sem sé hægra
megin. Eftir fyrstu ferðina var bíllinn
tekinn af honum og hann lækkaður í stöðu
verkamanns. Svo völt getur upphefð
heimsins orðið. Var nokkur furða þótt sá
hinn sami kæmi sér upp einhverju
magnaðasta blótsyrði sem heyrst hefur í
norðurbyggðuin? “Fokkenískeit”, sagði
hann þegar mest á reið. Rétt við
bjargbrúnina voru byggð mörg hús og löng
og flest tengd með göngum svo innangengt
yrði í alla stöðina, ekki myndi af veita í
stórhríðum vetrarins hér uppi.
Undarleg tíð þessa sumars hélt áffam,
það rigndi nær alla daga og við óðum
drulluna í ökkla og upp í kálfa stundum,
svei mér þá, þrifalegt var hvergi á þessum
slóðum. Náttúran sjálf skemmdi svo sem
stundum vill verða, leysti jarðveg og
hleypti skriðum úr fjöllum, en
landspillingarmenn þeir, sem hér fóru, voru
þó mörgum sinnum stórvirkari til
eyðileggingar lands og lífs.
Mengunarvamir voru engar, sorpi sturtað í
ósnert dalverpi, olíu og úrgangsefnum
hvers konar hellt niður, drasli alls konar
hent fram af brúninni og það settist á syllur
og nef og þræðinga niður eftir öllu bjargi
þar sein það hékk eins og óþverradruslur á
snögum, tjaran fylltist, en hreinsaðist að
vísu öðru hvoru aftur í briminu sem oft
gerir undir björgunum.
Við strákamir vomm títt við hreinsun á
timbri, fleygðum því iðulega okkur til
gamans út í beljandi uppstreymið, þar sem
hrafnar léku sér skrækjandi, og hoiíðum
gapandi á hvernig heilar uppistöður og
stóreflis uppsláttarborð þeyttust til baka og
yfir hausinn á okkur og stungust loks í
jörðina tuttugu-þrjátíu metmm innan við
brúnina. Eitt aðalsportið var að taka
sponsin úr bensíntunnu, velta henni eftir
brúninni, kveikja í slóðinni og sparka henni
síðan snöggt í gegnum logana. Þar
kviknaði í henni og hún hentist í
loftköstum niður allt bjarg og skildi eftir
sig eldslóðina þar sem bensínið spýttist úr
sponsgötum og tættum rifum sem hvassar
brúnir bjargsins skám á hana. Náttúran
stóð á öndinni og krummana setti hljóða
um stund þangað til eldtunnan splundraðist
blossandi í stórgrýtisfjömnni og brann út.
Og brimið tók aftur að svarra og
krummamir hófu leik sinn að nýju og þó
með heldur meiri varúð gagnvart þessum
bijáluðu mannvemm sem ekki virtust
kunna annað en brenna og eyðileggja þá
móður jörð sem þrátt fyrir allt fóstraði þá
og fæddi. En eitrið bíður okkar og þess að
við bætum fyrir brot eineygðra
gróðamanna og geðsjúkra stríðsmanna,
eftir þvi sem unnt verður, einnig hér, þótt
vafalaust sé mengunin sú minni miklu en
óþverrinn, sem allt bendir til að bíði okkar
þar sem lengur og meir hefúr verið eitrað
fyrir fólk og náttúm. Eða hvenær skyldu
Keflavíkursárin gróa? Kannski er vorkunn
að kjarkleysinu, þeim sem nú sitja í
mengunarvömum, þótt þeir virðist helst
vilja verja mengunina fyrir þeim sem vilja
rannsaka hana og kortleggja.
9