Dagfari - 01.03.1998, Blaðsíða 16

Á Keflavíkurflugvelli
Þotan hægði á sér og stöðvaðist. Vélardynurinn lækkaði. Ég
ætlaði að fara að losa um öryggisbeltið þegar annar vörðurinn
brá við. „Sittu kyrr þangað til að ég segi að þú megir losa beltið.
Þú verður kyrr í sætinu þangað til ég segi að þú megir andskot-
ast út“. Mér féll allur ketill í eld. Það hafði verið málað yfir
gluggana svo ekki sást út en ég heyrði raddir fyrir utan og verið
var að draga lokur frá dyrum. Báðir verðirnir voru í skotstöðu
eins og þeir ættu von á því að í dyrunum birlist harðsnúinn
hópur íslenskra skæruliða í skemmdarverkaerindum. Ég gat
heldur ekki verið viss um að við hefðum lent á íslandi og
hugsaði með mér: Hvað nú ef við höfum lent annars staðar og
verið er að ráðast á okkur. Nú höfðu dyrnar opnast og verðirnir
virtust tilbúnir að láta handsprengjurnar vaða. Það var auðséð á
svip þeirra að þeir voru reiðubúnir að skjóta hvern þann sem
ekki sýndi réttu skilríkin.
Það reyndust þó bara venjulegir sjóliðar sem birtust í
dyrunum og mér var leyft að fara frá borði ásamt öðrum flug-
manninum. Annar flugmaður kom um borð í stað hans og mér
var ljóst að vélin ælti ekki að stansa lengi. Eldsneytisbíll var
þegar kominn og byrjað var að fylla á tankana. Við fórum inn í
ljóslausan bíl og var ekið á miklum hraða til flugstöðvarinnar.
Flugmaðurinn sagði að mér væri best að gleyma þessu með
öllu. Ég skil, hugsaði ég. Farmurinn hlaut að vera eitthvað sem
menn vildu ekki að Islendingar vissu af.
Kominn heim
✓
Eg var kominn heim til lengdamóður minnar, hallaði mér
aftur á bak í stólnum og hlustaði á gömlu útvarpsstöðina mína
á Keflavíkurflugvelli. Þar var greint frá því í fréttum að fyrsli
farmurinn í fyrirhuguðum kjarnorkuflaugaflutningum hefði
komið til Bretlands daginn áður á leið til Þýskalands. Hárin risu