Dagfari - 01.03.1998, Blaðsíða 19
af skemmtan víkinga hin subbulegasta, en verk þeirra eru hin
sömu. Clinton í hlutverki barnakallsins gætir sprengjanna sem
senda skal á saklaus börn á meðan Madeleine Albright æðir um
allan heim og fær snatana til að hertaka mæður, hálshöggva
feður og brenna hús.
Thatcher sagði á sínum tíma að það væri til lítils að eiga
kjarnorkusprengju ef maður væri ekki reiðubúinn að nota hana,
sama segir frú Albright. Markmiðið er ekki að eyða gjöreyð-
ingarvopnum, markmiðið er að koma öllum gjöreyðingarvopn-
um í hendur bandarískra stjórnvalda, þeirra sömu sem iðnust
hafa verið að beita þeim. Þar hefur ekki skort viljann til að sýna
valdið í verki.
Við munum eftir Hírósíma og Nagasakí. Við munum eftir
Víetnam sem sprengl skyldi aftur til steinaldar, við munum eftir
blómunum í ánni og napalmbrenndum börnum. Við munum
eftir Persaflóastríðinu sem framið var í beinni útsendingu. Það
þótti afar snyrtilegt stríð. Sprengjum varpað úr öruggri hæð,
flestir drengjanna kornu aftur sléttir og felldir, hrukku- og bletta-
lausir. Að vísu var kastað urn 88 þúsund tonnum af sprengjum
yfir Irak, eða jafngildi sjö kjarnorkusprengja eins og varpað var
á Hírósíma, og á sex vikurn voru um 200 þúsund manns myrtir
á þann hátt.
Við vitum öll um afleiðingar stríðsins og viðskiptabannsins,
enn em það börnin sem láta lífið fyrir höndum bandarískra
stjórnvalda, 600 þúsund nú þegar og ekki þykir nóg að gerl. Enn
skal haldið áfram.
Yfirskinið er kúgun valdhafa Iraks á eigin þjóð, kúgun
Saddams Hussein sem allt l'ram undir Persaflóastríð var einn af
góðu drengjunum. Þá skipti litlu þótt íbúar landsins væru
kúgaðir, þótl Kúrdar væru ofsóttir, þótt sýklavopnum og eilur-
gasi væri beitt. Þótt Saddarn Hussein væri tíkarsonur, þá var
hann okkar tíkarsonur, þannig að notað sé kunnuglegt málfar.