Dagfari - 15.04.1998, Side 2

AVARP
Guðrúnar Helgadóttur, fyrrverandi alþingismanns, á friðardagskrá
sem Samtök herstöðvaandstæðinga stóðu að í Þjóðleikhúskjallaranum
30. mars sl. (nokkuð stytt).
Kæru vinir og félagar.
Fyrir nokkrum árum vildi svo til að ég var stödd í Washington
dagana sem verið var að vígja undurfallegt minnismerki um
Bandaríkjamenn sem féllu í Víetnam. Nafntogað fólk var fengið til að
lesa upp nöfn þeirra 47 þúsund hermanna sem látið höfðu lífið í
hryllingnum þeim, en nöfn þeirra allra eru skráð í svartan steininn
sem liðast þarna um garðinn.
Við vorum þarna nokkrir íslenskir þingmenn og horfðum fúrðu
lostin á þetta leikrit. Ég var að hugsa um að fyrir áratugum fylktum
við nokkur hundruð íslendingar liði og gengum mótmælagöngur til
þess að reyna að stöðva þennan ljóta leik, til að lífi þessara ungu
manna yrði þyrmt og þeir fengju að sjá börnin sín vaxa úr grasi eins
og við hin. Og ekki síður til að stöðva grimmilega slátrun á saklausu
fólki austur í Víetnam sem hvergi eiga nöfn sín greypt í steina.
Auðvitað hló fólk að okkur þá. Hvað kom okkur svo sem við þó að
eitthvert fólk væri að drepa hvert annað þarna austur frá? Ekki vorum
við flækt í það. Það fór þó svo að almenningsálitið í heiminum sigraði
öflugasta hervald veraldar og stöðvaði þennan hildarleik að lokum.
Samábyrgð
Því auðvitað var þessi styrjöld á okkar ábyrgð. Vera okkar í hern-
aðarbandalagi með árásarþjóðinni og afnot hennar af okkar eigin landi
var bein þátttaka okkar í þessari styrjöld. Það er engin þjóð laus undan
þeirri ábyrgð sem hún axlar með því að gerast aðili að hern-aðarban-
dalagi. Fjarlægð atburðanna bjargar engu, landamæri sam-viskunnar
enda við upphaf sitt á þessari hnöttóttu jörð.
Ég veit ekki hvernig þeim félögum mínum, sem harðast vörðu
Víetnamstríðið, var innanbrjósts þarna í Washington. Eitt er hins
vegar augljóst að enginn virðist hafa lært neitt. NATÓ lifir góðu lífi